автор нагадує графомана, який тексти зі свого блогу спромігся видати книжкою. Це відчуття є особливо сильним на початку цієї книги, проте ближче до середини воно зникає, щоб повернутися в останньому оповіданні. Хоча повернення вже набагато слабше: текст все ж цікавий.
Жанр можна охарактеризувати як алкофентезі. Місцями саме це і створює головний колорит оповідань: якби не алкоголізм і алкоголестійскість головного героя, то і описувати не було б що. Проте в більшості випадків цей вічний присмак перегару є фоном, який лише відтіняє сюжет. В мене навіть було відчуття, що Піліпюк це польський Палагнюк. Але якщо для Палагнюка основна тема секс і повязані з ним комплекси, то для Піліпюка це алкоголь та тривалість життя і здоровя. Зокрема, в Палагнюка головні герої сексмашини, а в Піліпюка самогонмашини. Отже, і той, і інший "паразитують" на комплексах своїх суспільств.
І ось ця сатира робила б Піліпюка автором сатиричних скетчів в стилі "Перця", якби не містичні сюжети. Саме вони роблять з головного героя такого собі відьмака Геральта, але вічно пяного, русифікованого та провінційного. Відтак, зявляється фентезі з почуттям гумору.
Останнє рятує текст. Адже в автора є одна велика проблема: він вміє закрутити сюжет, але кульмінація та розвязка в нього вміщаються вабзац. В кращому випадку всторніку. Для оповідання насторінок, деце завязка та наростання саспенсу,сторінка кульмінації та розвязки це відверте знущання з читача.
Втім, якщо на початку книги автор постійно наступає на ці граблі, то ближче до середини він розуміє, що цю свою слабкість можна перетворити на силу. Так, сюжет закручений, так, читач не знає, як знайти вихід. але ось приходить Якуб Вендрович і проблема отримує просте, дубове і радикальне розвязання. Наприклад, слід вигнати привидів з будинку Жодної проблеми: слід всього лиш випити з нимигр самогону і всі питання будуть вирішені. Саме завдяки таким швидким і примітивним розвязкам з обовязковим споживанням оковитої сюжет з зашвидко завершеного стає комічним. І не можна не згадати про любов автора до українців. Звісно, найбільше в оповіданнях дістається німцям та росіянами: перші це суцільні нацисти, а другі просто неандертальці. А от до українців ставлення двоїсте. З одного боку, вони присутні в двох образах: мафіозі та заробітчан. Перші надійні партнери в темних оборудках, але трохи тупуваті як і їхні польські колеги, а другі просто дешева робоча сила. Втім, Вендрович свої рецепти боротьби з нечистю часто запозичає саме в українців. Тому однозначності тут бракує.
Останнє оповідання збірки обірване, але маю відчуття щоб заінтригувати читача до купівлі та прочитання наступного тому. Автору це вдалося, а тому чекаю на подальші переклади пригод алкоголіка та екзорциста Якуба Вендровича українською! Ani to śmieszne ani wciągające czytadło, którym pewnie można zabić czas siedząc w wychodku.
. . podaruje sobie kolejne części Poláci, ti mají originálně neobvyklý pohled na literaturu, nebo minimálně ti co píší fantasy.
Samotná Vandrovcova postava starý vesnický ochlasta a jeho "odborné" počínání jsou
hodně přes průměr.
Ostatně o tom vypovídá i tento citátek o Jakubovi z knihy: "Myšlení sto sedmdesát jednotek při normě sto čtyřicet.
Paměť sto dvacet jednotek při normě osmdesát, Schopnost spojovat fakta sto dvacet při normě osmdesát, Agresivita dvě stě při normě padesát str,. " Tedy nadprůměrně vychytralý a vzteklý dědek jako hlavní hrdina celé série :D
,Kompletnie nie przemawia do mnie pisarstwo Pilipiuka.
Opowieści o alkoholiku egzorcyście odebrałem jako wyjątkowo nieudolną próbę rozśmieszenia czytelnika tym, że główny bohater pije ogromne ilości alkoholu.
Nie widzę w tym ani błyskotliwych zdarzeń, ani większego sensu i muszę przyznać jak na tak krótka pozycję niezmiernie mnie ona zmęczyła nieśmiesznym żartami i strasznie banalną treścią.
Pilipiuka zdecydowanie skreślam z listy pisarzy, z którymi chcę mieć cokolwiek do czynienia, Tak tohle byl vážně dost ujetý nářez, ale přitom tak nějak správně ujetý jestli víte jak to myslím D Książka dla nastolatek.
Autor używa chyba popularne uprzedzenia w Polsce, że wszyscy Rosjanie są komuniści lub socjaliści, a Niemcy są z Wehrmachta.
Wcielanie kierownika, któremu wszystko się uda, jest zabawne, ale ja humoru pana Pilipiuka prawie nie zrozumiałem.
Nawet nie doszłam do połowy książki, Bardzo mi się nie podobało, liczyłam na więcej egzorcyzmów a nie alkoholika, który sam nie wie co robi.
Mehh podeszłam z optymizmem, no niestety nie mój klimat, Zachęcam do zapoznania się z moją recenzją na moim blogu :
sitelink pl/kronik Fragmenty Słowa Fabryki”, organu prasowego Fabryki Słów”:
Przegląd prasy z kraju i z zaświatów.
List gończy
Poszukiwany: Jakub Wędrowycz
Urodzony: ok.
roku, gdzie brak danych
Wykształcenie: najwyżej trzy klasy szkoły gminnej jeszcze za cara
Zamieszkały: Stary Majdan, gm.
Wojsławice
Zawód: pasożyt społeczny
Każdego, kto zna miejsce jego pobytu wzywa się do zawiadomienia organów.
Kroniki Jakuba Wędrowycza to książka, którą chciałem poznać już od dawna, ale dopiero niedawno to uczyniłem.
Już grafika na okładce zapowiada coś co nie będzie zwykłą lekturą,
Książka to zbiór niekoniecznie łączących się za sobą opowiadań, a nie powieść z ciągłą fabułą, w których dzieją się wielkie dziwy.
Tytułowy Jakub Wędrowycz to bidny rolnik, pijus, bimbrownik, kłusownik i jakby tego było mało, egzorcystaamator.
Kolejne opowiadania przedstawiają różne jego absurdalne przygody, A to ktoś go próbuje zamordować, a to poszedł do sanatorium na wczasy, gdzie z nudów poluje na buszującego w miejscowym jeziorze utopca, a to z kumplami od kielicha postanowili założyć w zrujnowanym, nawiedzionym pałacu hotel.
Niczego nie można się tutaj spodziewać, Wędrowycz ciągle czymś zaskakuje,
W opowiadaniach powtarzają się pewne motywy, ale generalnie nie są one usystematyzowane i połączone fabularnie.
Klimat co rusz się zmienia, Wędrowycz też ma różny charakter w poszczególnych utworach, Książka jest pełna odniesień do polskiej rzeczywistości obecnej, prlowskiej, a nawet do zaborów.
To to krótka książka, pełna swojskich rzeczy i można się pośmiać z przygód tytułowego egzorcystyamatora, ale ilość absurdów na metr kwadratowy mnie zwyczajnie przytłoczyła.
Mam po prostu ograniczoną wytrzymałość na dziwność i tu mi jej nie starczyło,
Zapraszam do przeczytania pełnej recenzji: sitelink wordpre Miałam spore oczekiwania wobec polskiej fantastyki Pilipiuka, która miała ociekać humorem, Ani dobrego humoru, ani porządnej fantastyki w tym zbiorku nie doświadczyłam, Gdy ktoś wypowie nazwisko: Pilipiuk to na myśl przychodzą mi wyśmienite, klimatyczne zbiory opowiadań oraz opowieści o nim.
. . O Jakubie Wędrowyczu, który zawładnął moją wyobraźnią, kiedy byłem nastolatkiem i ceniłem ten nieco prostacki, miejscami mocno absurdalny humor, który łączy w sobie naprawdę zwariowane pomysły, które tylko uwydatniają uprzedzenia Polaków do innych nacji, rzeczy, sąsiadów,.
. . tu wstawcie co chcecie.
I tak podszedłem do tego tytułu, jak do komedii, która ma sporo wspólnego z Benny'm Hillem czy Jasiem Fasolą, przemieszanym z Trzynastym Posterunkiem czy Światem Według Kiepskich.
Jest więc swojski, głupio, ale i śmieszno, "Kroniki " zawierają paręnaście opowiadań, jednych krótszych, drugich dłuższych, Jak to bywa przy antologiach mają one różny poziom, Mi najmniej podeszła historia o Jakubie i jego przyjaciołach na wakacjach, kiedy to prowadzą w sobie znany sposób hotel, gdzie w podziemiach bytują sataniści, a w korytarzach posesji słychać pobrzdąkujące duchy.
Resztę przyjąłem z doborem inwentarza, wiedząc czego mogę się spodziewać, Niezobowiązującej rozrywki, częstującej nas swoistym humorkiem, Mamy tu wariację na temat złotej rybki, Mamy wyprawę ratunkową do domu pewnego kierownika, który ma nawiedzony dywan, Mamy nowego księdza, który musi odnaleźć się w dziwnej parafii, gdzie ludzie wyglądają jak Neandertalczycy i praktykują dawne wierzenia.
Na dodatek ktoś wyda wyrok na Jakuba i będzie chciał go wykonać, A potem następny ktoś będzie chciał magicznie przejąć poletko bimbrownika, Nikomu takie przewinienia nie ujdą płazem, A to tylko cząstka tego zbiorku,
Multum przygód pozwala nieco bardziej poznać bohatera i jego środowisko, z przyjaciółmi na czele.
Wioskowy egzorcysta z kilkudziesięcioletnim doświadczenie bywa postacią apatyczną, którą trudno polubić, z drugiej zaś strony gdy dziadyga jest już gotowy do pracy, to nie sposób mu kibicować.
Ot urok słowotwórstwa Pilipiuka,
I tak. To bywa rasistowskie. To bywa ksenofobiczne. To bywa niepoprawne. Może kogoś zgorszyć, co do jego przekonań, ale nie jest to "Main Kampf", aby je piętnować za humor autora.
Dzieło autora broni się same, więc nie będę pisał o osobach, które punktują serię jedynkami.
Jednych Jakub kupi od razu, drugich odrzuci, Taki urok jednostki. .
Obtain Immediately Kroniki Jakuba Wędrowycza (Kroniki Jakuba Wędrowycza, #1) Produced By Andrzej Pilipiuk Supplied As Online Book
Andrzej Pilipiuk