بارون درخت نشین by Italo Calvino

بارون درخت نشین Reviews

• 
  Ahmad Sharabiani

  Il Barone Rampante = The Baron in the Trees, Italo Calvino
  
  The Baron in the Trees is a 1957 novel by Italian writer Italo Calvino. Calvino published a new version of the novel in 1959.
  
  Set in an imaginary village on the Ligurian Riviera, Ombrosa represents the author's vision as a central theme, little inclined to judgments and dull opinions.
  
  The novel is narrated by Biagio, the younger brother of the protagonist, and is the story of a young baron, Cosimo Piovasco di Rondò, firstborn of a noble family sadly behind the times.
  
  The main story begins with a dispute on June 15, 1767 in the villa of Ombrosa, between an adolescent Cosimo and his father, after which Cosimo, who had quarreled with his father because he had refused to eat a snail soup, climbs the trees of the home garden and promise never to come down again in his entire life.
  
  After the quarrel, Cosimo's life take place in the trees; first in the family garden and then in the surrounding woods.
  
  Cosimo's life is full of adventures, from friendships with fruit thieves to days spent hunting or reading. In the life of the baron there is no lack of amorous encounters either.
  
  Cosimo's fame spreads quickly. At first, he becomes famous as a freak show and his family is almost ashamed of him, but later he also finds a way to win the respect of the Ombrosa community.
  
  The return of Viola, his first love, triggers a mutual feeling, always existent, which sadly ends due to a series of misunderstandings.
  
  The love between the two is strong, even if the relationship is filled with furious quarrels.
  
  Its end comes about in an unusual way: aged and sick, feeling the onset of death, Cosimo climbs to the top of a large walnut tree and hangs himself on a passing balloon.
  
  Thus, without betraying his promise to never set foot on the earth again, he disappears into the sky, without even giving the earth his remains.
  
  تاریخ نخستین خوانش: ماه سپتامبر سال 2005 میلادی
  
  عنوان: بارون درخت نشین؛ نویسنده: ایتالو کالوینو؛ مترجم: مهدی سحابی؛ تهران، تندر، انتشارات نگاه، 1363؛ در 261ص؛ چاپ دیگر تهران، نگاه، سال1379؛ در 320ص؛ چاپ سوم 1382؛ پنجم 1386؛ ششم 1388؛ هفتم 1390؛ هشتم 1391؛ نهم 1392؛ شابک 9789643510176؛ موضوع داستانهای نویسندگان ایتالیا - سده 20م
  
  عنوان: بارون درخت نشین؛ نویسنده: ایتالو کالوینو؛ مترجم: پرویز شهدی؛ تهران، چشمه، 1394؛ در 326ص؛ شابک: 9789643629939؛
  
  قهرمان داستان «بارون درخت‌ نشین»، به دنبال جامعه‌ ای آرمانی است، وضعی که همانند کمونخای نخستین، هنوز قوانین در آن به وجود نیامده اند، و جامعه‌ ای بدون طبقه، با عنوان «درختستان»، ایده‌ آل آن است؛ نسخه اصلی کتاب، نخستین بار در سال 1957میلادی به چاپ رسید؛
  
  سرگذشت «کوزیمو لارس دو روندو»، پسر «بارون آرمینیوس» است؛ از سن دوازده سالگی تا مرگ، که از زبان برادرش «بیاجیو» روایت میشود؛ پسر تصمیم می‌گیرد زندگی خود را، بر روی درختان سپری کند؛ خانواده ی اعیانی آن‌ها، در شهر «اومبروزا» زندگی می‌کنند، و کودکان با شیوه‌ های سخت و خشکی، بزرگوار می‌شوند، که پذیرشش از سوی بچه‌ ها، به اکراه صورت می‌پذیرد؛ ناخرسندی «کوزیمو» تا بدانجا پیش می‌رود، که روزی به بالای درخت «بلوط» می‌رود، و دیگر نمیخواهد به پایین بیاید؛ وجود جنگل‌های بسیار، با درختانی که شاخه‌ هاشان در هم می‌روند، آن امکان را به «بارون درخت‌ نشین» می‌دهند، تا از منطقه‌ ای به منطقه ی دیگر، و از شهری به شهر دیگر، سفر کند، بی آنکه نیازی به پایین آمدن از درختان داشته باشد؛
  
  این رفتار و زندگی پیوسته بر روی درختان گوناگون، تا پایان عمر با او می‌ماند؛ در این میان، هر آن مقدار که «بارون» خود را از دیگران، و مردمان روی زمین، دورتر می‌کند، بیشتر و بیشتر، به رابطه و یاری آن‌ها، نیاز پیدا می‌کند؛ عشق میان «بارون»، و دختری به نام «ویولتا»، باعث دگرگون شدن زندگی «بارون»، و «بیاجیو»، و مردمان «اومبرزو» می‌شود؛ ایجاد یک «پادشاهی درختی» توسط پسر، استعاره‌ ای از استقلال معرفی می‌شود؛ و چالش‌ها و فرصت‌های این کار؛ دستمایه‌ ای برای نویسنده، برای بررسی پرسش‌های فلسفی بشر می‌گردد
  
  نقل از متن: (راه پر پیچ‌ و خم بالای شاخه‌ های «زیتون» برای «کوزیمو» راهی راحت و یکنواخت بود: «زیتون» درخت میهمان نوازی است که، گرچه تنه ی زبر و خشنی دارد، برای کسی که روی شاخه های آن بنشیند یا بگذرد، خوشایند است؛ در عوض شاخه‌های ستبر آن اندک هستند و انواع گوناگونی ندارند
  
  انجیر درختی است، که باید همواره مواظب شاخه‌ هایش باشید تا مبادا بشکند، اما تا بخواهی جا برای گشت‌ و گذار دارد؛ «کوزیمو» زیر طاقی برگ‌های انجیر می‌نشست، گذر خورشید را از لای مویرگ‌های برگ تماشا می‌کرد، میوه‌ های سبز و گرد را می‌دید، که اندک‌اندک درشت می‌شدند، بوی شیری را که از دم میوه به درونش سرازیر بود، می‌شمید، انجیر درختی است که با آدم یکی می‌شود، شیره‌ اش و وزوز زنبورهایش با جان آدم می‌آمیزند، چیزی نمی‌گذشت که «کوزیمو» خود را نیز انجیر حس می‌کرد: دستپاچه می‌شد و می‌رفت
  
  بالای انجیر، بالای توت، خوش جایی است؛ افسوس که درختانی کمیاب‌ هستند؛ همین را درباره‌ ی درخت گردو می‌توان گفت، شاید هیچ درختی به‌ اندازه گردو درخت نیست! با چه نیرو و اطمینانی درخت بودن خودش را به رخ می‌کشد! با چه پشتکاری قد برمی‌افرازد، و سخت و سنگین می‌شود؛ پشتکاری که در برگ برگش پیداست...؛ هر بار که گشت‌ و گذار «کوزیمو» را در میان شاخسار بیکران گردویی کهنه می‌دیدم، آن‌گونه که پنداری در اتاق‌های کاخی چند اشکوبه قدم می‌زد، دلم می‌خواست من هم، چون او بروم و آن بالا زندگی کنم...؛
  
  کوزیمو از گشتن میان شاخ و برگ‌های موج در موج «بلوط» خوشش می‌آمد؛ تنه ی شیار شیار آن را دوست داشت، و هر بار که از چیزی نگران بود با نوک انگشتانش ورقه‌های پوک تنه ی آن را می‌کند؛ از اینکار قصد بدی نداشت، پنداری می‌خواست در کار همیشگی نوسازی تنه به درخت کمک کند؛ به همینگونه، پوسته‌ های سفید چنار را می‌کند و لایه‌ های کهنه‌ ی طلای پوسیده زیر آن‌ها را آشکار می‌کرد
  
  تنه‌ ی «نارون» را نیز دوست می‌داشت، تنه‌ ی خمیده‌ ای که از هر گره آن ترکه‌ های نرمی با انبوه برگ‌های دندانه دندانه و میوه‌ های خشک کاغذین بیرون می‌زند؛ اما رفت‌ و آمد بر فراز «نارون» کار ساده‌ ای نیست؛ شاخه‌ هایش آن‌چنان نازک و در هم‌ پیچیده است که راهی برای گذر نمی‌گذارد؛)؛ پایان
  
  تاریخ بهنگام رسانی 04/06/1399هجری خورشیدی؛ 16/05/1400هجری خورشیدی؛ ا. شربیانی
• 
  Jim Fonseca

  A fantasy/farce by the master. Set in Italy around the time of Napoleon, a young man, discouraged by his boring relationship with his two crazy parents, crazy sister, friar/tutor and crazy uncle who lives with them, “takes to the trees” of the surrounding forest at age twelve and never touches the ground again, dying at age 65. Like an overly long joke, I wondered how long Calvino could pull off this story and keep it interesting, but he does it successfully for more than 200 pages.
  
  
  
  The Barn’s lifelong story is told mostly by his younger brother who sees him daily and supplies him with essentials, although the brother in the trees gathers wild food and shoots animals. Their father, the older ‘Baron, ‘is obsessed by his social pretentions. Their mother, German by birth, is equally obsessed with military operations, maps and battles and seems not to mind her son’s bizarre behavior, taking it as a kind of military scouting campaign. They call her the ‘Generalessa.’
  
  The forest is extensive and he lowers baskets to buy books from the local bookstore in town at the edge of the forest. When still young, his tutor comes to sit up in the trees with him. He courts young women and falls in love with one. He battles bandits and pirates, meets up with soldiers (including Napoleon), and makes friends with the marginal folks who live in the forest including homeless coal miners, fruit pickers and poachers. He even sets up a press and prints a newspaper for a time. The locals defer to him as the ‘Young Baron.’ He acquires a reputation beyond Italy as the man who lives in the trees and corresponds with folks like Voltaire, receiving back brief, polite letters.
  
  
  
  Not my favorite Calvino, but a decent read.
  
  The Baron in the Trees, painting by Italian artist Salvatore Nangione from artrabbit.com
  The author from ilglobo.com
  
• 
  Richard Derus

  Rating: 4* of five
  
  The Publisher Says: Cosimo, a young eighteenth-century Italian nobleman, rebels by climbing into the trees to remain there for the rest of his life. He adapts efficiently to an arboreal existence and even has love affairs.
  
  My Review: This being a famous and well-studied book, I suppose the publisher didn't feel the need to do a sell-job on it. That little squib is barely a log-line!
  
  I read this book first in ~1974, because it had a cool-looking jacket. It also had an Italian author, which was also cool. But the reading of it was a revelation because the titular Baron was the perfect rebel, firm of purpose and adamant of spirit. And all over what seems, at first anyway, such a ridiculous cause: Refusing to eat snails. I'd never had snails offered to me at that point, and I was in full agreement with the Baron. But as the pages flipped on, I could see what was really at stake was the right to set one's own boundaries, to establish a core identity by and for one's own self.
  
  All adolescents resonate to that theme, I think, and that's why I'm surprised that this book isn't required reading until college. It would serve well in junior or senior year of high school. Anything that deals with the process and price of becoming and being an individual seems to me to be a good fit for that age. Plus it's beautifully translated, so it's easy to read.
  
  And for the record, I ate snails the first time they were offered to me. They were delicious.
• 
  Nayra.Hassan

  فلنتعالى على كل الصغائر
  هل تخيلت ابدا ان تنفذ هذه الجملة حرفيا؟
  
  
  هل تستميت في تنفيذ ما وعدت به نفسك مهما اثبت لك الزمن عبثيته ؟
  
  
  في رائعته الثانية عن"اغتراب الانسان عن ذاته"يقدم لنا كالفينو:البارون كوزيمو القابع للابد فوق أشجار جنوة الكثيفة الخصبة
  
  
  هو رجل المتناقضات. .الطائر الذي قيد نفسه بنفسه
  الاجتماعي النفور
  الودود المتنائي
  القارئ المستغني
  كوزيمو يمثل اغلبنا هنا في الجوودريدز
  ننتمي و نهرب
  نقرب و نطير
  لا هو ليس طرزان اخر؛ بل هو الانسان الذي نحلم كلنا ان نكونه..متكامل..مستغني..صانع لادواته..حافظ لمبدأه
  
  
  *من أراد أن يري الأرض جيدا عليه أن يحتفظ بالمسافة الضرورية بينه و بينها*
  
  لاكثر من ستين عاما لم يطأ الارض بقدمه ..و فوق اشجاره اقام مجتمعا متكامل
  من يرتفع دوما يرى الصورة أوضح..و سرعان ما يلتقط ما ينقصه ..صنع كل ما احتاجه  هو و الاخرين بيديه..تعلم و قرأ و كتب كتبا و مجلات .. خالط اللصوص و ساعد البسطاء. . جالس زعماء و راسل ادباء.. فاز بجاذبية المجانين و فتنة العباقرة ..استمتع و امتع..افاد و استفاد .. عاهد و وفي. .احب و اتحب..و أحببت نهايته جدا فقد ضن بجسده على أرض لم تفهمه حقا
  فرحل طائرا كما عاش.. مات واقفا كما أراد
  
  
  و اتمني ان يكون أصدقائي بالقراءة الجماعية احبوا النهاية مثلي
  
  
  *اذا بنيت احد الأسوار فكر فيمن ستتركه خارجها*
  
  بسبب خلاف في وجهات النظر على حتمية تناول الحلزون؛
  
  
  انقلبت حياة اسرة روندو..لذلك سنجد شخصيات القصة كلها صارت ثانوية على اختلاف ادوارهم و اجناسهم ..فلقد صعد كوزيمو  و تسامي ليصنع مسافة حددها "هو" بينهم اجمعين
  
  ولكني للأسف لم احب مطلقا ثلث الرواية الاخير و هو يمثل نحو ثلثي حياة كوزيمو ..فجاة احسست فعلا انني في وسط اوروبا في الثلث الاخير من القرن ال18 و ابتعدنا عن الجو الاسطوري الذي خيم على الرواية
  
  
  ..فغرقنا في حروب اوروبية ثم ثورة فرنسية و غزوات نابوليونية ..و تخاريف ماسونية ..كل هذا من فوق نفس الاشجار..لم ابتلعها رغم انني ادرك انه اراد تقديم كوزيمو كانسان ثوري استثنائي كامل فعال ترك اثر علي تاريخ بلده
  
  
  *اذا وقع الغرام على عنيد فلا بقي العنيد ولا العناد *
  
  
  اثبت كوزيمو خطأ هذه العبارة من خلال علاقته الاسطورية بفيولا ..حب طفولته
  و اثبت ان دوام الحب بين رجل و امراة لن يحدث لا فوق الارض و لا على سطحها و لا فيما بينهما و لا في باطن المحيطات و لا في سديم الفضاءات
  فيولا هي باختصار النسخة الانثوية من كوزيمو ..بتمردها الفائق و جراتها المتحدية و تعاليها اللامحدود
  احبيتها؛ لكن لم احب استثناءيتها؛ ببساطة لانها لا تمثل الانثي الحقة
  هي تمنت ان يهبط كوزيمو من اجلها و لكن كبرياءها منعها من طلبها و لو لمرة فاثرت ان تؤلم حبيبها و تدمي قلبه  مرارا عساه يفهم ..لترحل مؤكده ان حب الرجل و المراة هو
  رابع المستحيلات
  
  
  
  كوزيمو فهم سر السعادة: الا تتوه روحك عن ذاتك
  و سر الراحة مع البشر و هو :العلاقات السطحية من" بعيد لبعيد " هذا اكثر ما احببته في البارون و ساتذكره دوما"بقبعته"كمن نفذ حرفيا حكمة
  " زر غبا تزداد حبا "
• 
  سيد محمد

  الوعي المتجاوز أرض الحكاية
  الخروج إلى الكونية
  لإدراك غير مقيّد بتقاليد النشأة الأولى
  ارتقاء تطوري يطالع اللحظة
  ويقرأ التاريخ
  ويبحث من مرتكز الآن
  عن مسار لا يقيده المكان والزمان
  خاص بوجوده الناطق بذاته
  وجود لا يبالي بمعايير الطبقة
  وميراث العائلة السجينة في حصار الجدران العتيقة
  يالرؤية من أعلى
  بعض الروايات سيرة مختصرة لإنسانيتنا
  هكذا البارون ساكن الأشجار
  أو البارون المتسلّق
  أو البارون المتمرد
  لإيتالو كالفينو (1923 - 1985م) الذي اختار موضوعه
  انطلاقا من استراتيجية التطور الدائري
  إننا نسير في خط ممتد
  لكنه يتشكل من دوائر قابلة للتكرار بدرجة ما
  إننا نثمرد ونتعلم ونبدع فنكتب أوراق حضارتنا كما تطرح الأشجار فروعها
  شجرتنا الكبيرة كل منا فرع فيها
  في الثانية عشرة ندرك أننا نختلف
  أننا نستطيع أن نبني أنفسنا من داخلنا
  كما فعل السابقون الذي نظروا لأعلى واستلهموا المساحة الممتدة بين الأغصان المتشابكة والسماء الرحبة
  كانت الخريطة واضحة أمامهم
  إنهم يرون من موقع الراوي الذي يسيطر على مساحة شاسعة
  في مرمى البصر عالم حافل بالنماذج والأساليب
  في قلب الأشجار أصوات وحركة
  الكون مسكون بصخب ودراما حيوية
  يدركها من اعتاد التأمل من خارج الأطر
  في الثانية عشرة نبحث عن أنفسنا في الكون الفسيح
  وفي نفوسنا المتشابكة المسارات والدهاليز
  مثل غابة كبيرة ترويها مشاعرنا
  ترعاها أفكارنا
  مثل حي بن يقظان وروبنسن كروزو
  كأن العالم لنا نتفهمه من جديد
  نتذوقه بأعصابنا المتوترة
  نتسلمه من حواسنا وتجاربنا
  يقاطعني مصطفى: لكنها ثنائية ياصديقي
  هناك بطل فوق الشجرة يصوغ المفاهيم ويحدد الرؤى ويضع النظريات ويستقبل المنجز العالمي ويدفع إلى التطور
  ذاك الخط المحوري في منتصف القرن العشرين
  وهناك من يقف في المنتصف مراعيا المسافات والأحوال
  مندمجا في التقاليد ومساندا للبطل صاحب القرار الذي يواجه العالم من نظرية فوقية
  الاثنان لا ينفصلان
  كل دون كيخوته يحتاج إلى سانشو بانثا
  وكل أبي الفتح السكندري يتابعه عيسى بن هشام
  من غابة أومبروزا بجنوة
  تبدأ رواية كوزيمو
  الاسم مشتق من الكون ، الكوزمية
  التي يرويها أخوه دييجو
  ومن نهاية القرن الثامن عشر
  نرى روسو وفولتير ونابليون
  ونستمع إلى المواطنة
  ودخل القرن التاسع عشر
  ليتركنا البطل الذي تمرد واخترع وأحب وتفلسف
  وساعد المزارعين والعمال واحتوى عتاة الإجرام
  واحترمه المتشردون والنبلاء
  ويصعد إلى السماء محافظا على عهده
  ألا يلتصق بالأرض التي يعشق قصتها
  ويلهم مبدعيها
  ويضيف حكايته
  بصوت الأخ المحافظ الذي يبدو عاقلا ناجحا
  بينما هو يتألم لأنه لم يجرب
  رحلة إبداع الذات كأخيه
  البارون متسلّق شجرة الحضارة الرمزية التي غرسها كالفينو في غابة السرد
  اختارت المترجمة عنوانا أقرب إلى الترجمة الإنجليزية
  وابتعدت عن كلمة المتسلّق التي تحمل دلالات سلبية في العربية
  لكنها عند إيتالو كالفينو تؤكد حالة التحفّز الطموح لتحقيق ذات لها خصوصية
  تستحق أن تكون نمطا لأسلاف مهدوا الأرض لرحلة التحضّر
  وهم يعانون من الارتحال الروحي في الفضاء العلوي
• 
  Steven Godin

  
  This was my eleventh Calvino, and it gets mighty close to being my favourite; that however, will likely always remain Invisible Cities, but this wondrous effort is comfortably perched on the second branch down from the top of the Calvino tree. It was such sheer joy to read! Brimming with charm and delight from start to finish. Calvino has conjured up such a fantastical tale of an eighteenth century Baron living in the trees - without ever stepping foot on the ground again.
  
  The Baron in the Trees is part fairy-tale, part coming-of-age novel, but what sets it apart from a lot of other novels simply tagged 'magic realism' is it's subtle air of parody and seriousness that gives it a deeper level. When it was written, the novel was reflecting on the not-so-distant past of Italian fascism and dictatorship, which Italo Calvino felt robbed him of his youth. Well, this is kind of him getting his own back. The novel is not narrated by the protagonist Cosimo, but by his somewhat obsessed younger brother Biagio, who sees Cosimo, fed up with the pomp of his father's demands, climb into the great oak tree in their garden and refuse to budge. It soon becomes apparent he has no intention of ever coming down. The oak connects into the grand forest of the neighbouring aristocrats, is close to the sea, and with the view from high above, the whole region is opened up before his eyes. Cosimo makes new friends, falls in love, learns handy new skills, and creates a permanent outdoors life for himself in the trees.
  
  Basking itself fully in the nostalgic joys of childhood, Cosimo’s adventures are treated with a sort of sacrosanct level of detail by his brother. How he gets on with the basics like food, water, sleep and clothes are all carefully described in the narration, and Calvino's story is uncluttered by the trappings of a normal life that obscure our vision and can make unimportant things like table manners seem essential. In the trees, Cosimo finds a way to leave all the rotten things in life down below, just keeping with the good. He always, ironically, stays grounded, with plenty of books and studying, as he consumes the new philosophical and science progress coming from the Enlightenment era, while cautiously avoiding the rapid dangers of the dying old way of life below. He keeps his distance and his identity and when nothing seems sure, he stays hidden in the trees.
  
  Calvino's novel is ultimately about navigating individualism, and stabilising the connection with the real world and one's self. Some could say the story becomes less effective or fun when Cosimo is much older, and that the spark that ignites the first half isn't there so much later on, but this just adds another aspect to the brilliant storytelling, it doesn't take anything away.
  
  I loved it, and will certainly be reading again. After being disappointed by one of his autobiographical works the last time around, it's clear to see his greatest blessing was in writing fiction to enchant. And he again pulls that off with ease.
• 
  Dolors

  "(..) surrounding buds of phrases with frameworks of leaves and clouds, then interweaving again, and so running on and on and on until it splutters and bursts into a last senseless clusters of words, ideas, dreams, and so..."
  
  Once upon a time, somewhere between the innocence of childhood and the pluck of the bold rebel, a young Italian nobleman called Cosimo exercised his right to dissent after twelve long years of abiding by the inherent societal norms of his aristocratic title and refused to eat beheaded snails defying parental authority. In order to avoid the wrath of his authoritarian father, Cosimo climbed to the top of an enormous holm oak situated in the garden of the family state and promised to never touch the ground again, becoming the irreverent Baron in the Trees thenceforth.
  
  This is how this tale, related from the first-person narrative by Cosimo’s little brother who adopts the role of impartial chronicler, unfolds with the recognizable paced rhythm and whimsical tone of legends and fables. Only that instead of following the moral exploration of a Little Prince and a sagacious fox, the reader is engulfed on this occasion by the incredible story of an eccentric Baron who creates a unique life among the treetops where he is free from the mundane routine and sometimes absurd obligations of earthbound existence. Cosimo’s proximity to the open skies allows him to ponder the deeper issues of his period and after devoting years to studying and reading the classics, and without ever climbing down from the trees, he achieves all sort of extraordinary feats like corresponding with Diderot and Rousseau, founding secret freemasonry societies or becoming an invaluable military strategist during the French Revolution when he meets Napoleon face to face.
  
  Nevertheless, what makes this parable unforgettable is Calvino’s dexterity in mixing the magic connotation of Cosimo’s arboreal existence with shattering realism, for Cosimo falls sick, has a very vigorous sexual life and plays an essential part in his community, in which he amazingly manages to integrate himself in spite of the physical isolation of his whereabouts.
  The dualistic nature of the story engenders a new archetypal figure, that of the active nonconformist, the revolutionary dissenter who rejects the establishment struggles for the improvement of his fellowmen in apparent seclusion. A man straddling two worlds, the utopian and the terrestrial, a man who discovers himself in every leaf, who finds reason in the boughs that cradle him to sleep, whose ideological militancy is a hotchpotch of his natural watchtower made of pines, elms and oaks, a man who symbolizes the limitless imagination that should move the world forward.
  In the same way there is ascending poetry to be heard in the rustle of dancing foliage, there is metaphysical revelation without a hint of religiosity to be found in the image of a man who lived literally above his peers with both head and soul looking up at the endless possibilities tattooed in cerulean skies.
  
  
• 
  فؤاد

  ١.
  نوشتن مى تونه براى خود نويسنده لذ��بخش باشه: نوشتن مى تونه خيال بازى باشه، شبيه خيال بازى هاى كودكى، اما كمى پيچيده تر، كمى واقع گرايانه تر، كمى پخته تر. خيال بازى هاى كودكى و نوجوانى هر چند پر شورترن، اما زيادى خام و نسفته ن. آدم بعد از ديدن و مطالعه كردن متوجه ميشه چقدر امكانات متفاوتى توى جهان هست كه مى تونه تخيل رو پيچيده و ظريف كنه، اما توى خيال پردازى هاى كودكى ش از اون ها بى اطلاع بوده.
  نويسنده مى تونه يك ايده رو بگيره و حولش تخيل كنه و بهش شاخ و برگ بده. مثلاً پسرى تصميم مى گيره بالاى درخت زندگى كنه. خب، اين پسر فقيره يا از اشرافه؟ هنگام عملى كردن تصميمش با چه مخالفت هايى مواجه مى شه؟ براى زندگى روى درخت به چه مشكلاتى براى تأمين گرما و غذا و حتى قضاى حاجت بر مى خوره؟ مردم چه نگاهى به اين كارش دارن؟ آيا آدم هاى ديگه اى هم هستن كه بالاى درخت زندگى مى كنن؟ و... فكر كنم به اين شيوه ميگن "باران فکری" يا "طوفان فكرى"، هر چند زياد در اين مورد نخوندم و اطلاع دقيقى ندارم.
  آيا كالوينو با اين شيوه مى نويسه؟ نمى دونم. اما موقع خوندن خودمو جاش مى ذاشتم و فكر مى كردم اين طور بازيگوشانه نوشتن چقدر مى تونه براى خود نويسنده لذتبخش باشه.
  
  البته مى دونم كه "نگارش خودكار" هيچ وقت نتيجۀ مطلوبى نداره و منظور من هم نگارش خودكار نيست. فكر نكنم اصلاً اين تكنيك واقعاً به قوۀ خيال پر و بال بده. قوۀ خيال نياز به زمان و آرامش و در خود فرورفتن داره. حتى گاهى تخيل توى ساعات به خصوصى از شبانه روز فعال ميشه و بايد منتظر اون ساعات موند. همين طور گاهى به محرك هاى خارجى نيازه، آدم عكسى ببينه، فيلمى ببينه، در مراسمى حضور پيدا كنه و تخيلش فعال بشه. با نگارش خودكار هيچ كدوم از اين شرايط مهيا نيست.
  
  ٢.
  داستان پر از ارجاعات به دنياى بيرونه:
  حضور ولتر، چند بار با نامه نگارى و يك بار حضورى،
  حضور بى نظير ناپلئون،
  حتى حضور شاهزاده آندره از جنگ و صلح.
  و حضور مختصر روسو و ديدرو، از طريق نامه نگارى.
  اين بازيگوشى ها مخصوصاً براى كسى كه از قبل با اين شخصيت ها مختصر آشنایی داشته باشه، باعث مفرّح تر شدن رمان مى شه. من مخصوصاً سر گفتگوى ناپلئون و بارون درخت نشين، حسابى خنديدم.
• 
  Kenny

  ... anyone who wants to see the earth properly must keep himself at a necessary distance from it ...
  The Baron in the Trees ~~ Italo Calvino
  
  
  Italo Calvino has been on my bucket list of authors for quite some time. For some reason I just never got around to reading him; there were better known or flashier authors positioned higher on the list. Then, my friend,
  Matthew, reviewed a work of Calvino’s,
  The Castle of Crossed Destinies and in his review he mentioned The Baron in the Trees. I knew at that moment I needed to move Calvino to the top of my list.
  
  Matthew said to me of The Baron in the Trees it is Charming, well-written, whimsical, oddly poignant... Calvino at his best. He is correct on all points.
  
  The Baron in the Trees is an extraordinary, eccentric, intelligent, and sparkling fantasy concerning Cosimo, the eldest son of a noble family, who, in a moment of defiance, vows to live out his life up in the trees ~~ and does so. I absolutely loved inhabiting this strange world Calvino created.
  
  
  
  Fed up with the grandiosity his father demands, Cosimo’s rebellion is to climb into the great oak tree in their garden and refuse to come down. Almost immediately, Cosimo realizes he’s never going to set foot on the ground again; soon he learns the great oak connects to the grand forest of the adjoining estates. Immediately, an entirely new world is opened to him. Cosimo makes new friends, learns new skills, and creates a life for himself in the trees.
  
  Every time you’re ready to get used to Cosimo’s new life in the trees, he meets and befriends a silly, whimsical robber or engages a daschund to help with hunting. The Baron in the Trees is a fairy-tale, coming-of-age novel and romance all rolled into one, but what sets it apart is the understated use of satire.
  
  
  
  Cosimo isn’t content to just live in the trees; our young hero wants to learn all there is to learn; he initially convinces his tutor to climb the trees as well for lessons, but soon Cosimo turns to books for his learning. The young Barron ends up becoming the teacher and will share his new found knowledge with anyone who has a love of learning. Eventually, Cosimo begins correspondences with the greatest minds of his time; he becomes not only a man living in trees, but an esteemed scholar, known the world over.
  
  It is flourishes like this that make Cosimo such an enchanting character. Life in the trees is not the most interesting thing about Cosimo; he’d be a fascinating character on the ground as well ~~ though it is difficult to envision him on the ground. Cosimo has more adventures than most land lovers dream of, and he meets so many interesting characters along the way ~~ life in the trees has not limited him in anyway. Thru all of these adventures, remains Cosimo the most compelling person of all those he encounters.
  
  The Baron in the Trees reads like a collection of parables centered around Cosimo. Like many parables, there’s definitely a sense of wonderment and playfulness, and they are very funny.
  
  I could end this review by making some philosophical pronouncement or waxing poetical, but honestly, I recommend reading The Baron in the Trees because it will make you smile.
  
  
• 
  پیمان عَلُو

  برمیگردم به روزی که محسن نامجو آمد روی‌ سن
  و خبر مرگ مادرش را شنید.
  محسن نامجو خواند “دنیا وفا ندارد ای نور هردو دیده” و گریه کرد...
  همه‌ی مان در زندگی گاها به آن سطح می‌رسیم که دیگر تمام کنیم قصه را.
  اما تمام نمی‌شود،اگر قرار باشد تمام نشود نمی‌شود...
  خیلی سعی کردم حالم از این کتاب بهم بخورد نمیدانم چرا! انگار با ایتالو کالوینو پدر کشتگی داشتم.
  راستش به یکی از دوستانم گفته بودم کالوینو نویسنده‌ی چرتی است بخاطر همین تمام سعی خودم را کردم که از کتاب بدم بیاید اما نشد!
  و نمی‌شود ...
  چه کسی می‌تواند این کتاب را بخواند و عاشق کالوینو نشود؟!
  یه شاهکار به معنای واقعی کلمه.
  کوزیمو جوانی‌ست که از سر صفره قهر می‌کند و به بالای یک درخت میرود و میگوید دیگر پایین نمیآیم...
  کسی در خانه حتی فکر نمیکند که ممکن است دیگر کوزیمو به خانه نیاید.
  راستش همه‌ی ما در زندگی کوزیمو بودن را تجربه کرده ایم.گاها میبری و میروی...
  اما برمیگردی ...
  یک شب زمستانی دم در بمانی میفهمی خانه چقدر شیرین است حتی با هم نشینی با هیتلر.
  اما کوزیمو تصمیم خودش را گرفته،چهارچوب خودش را تعیین کرده...
  اصول و قواعد خودش را دارد...
  کوزیمو نماد جوکری است که از جامعه که خانه کوچ ترین عضو آن است بیرون می‌زند...
  بنظرم هدف کالوینو این بود که آیا یک نفر می‌تواند از جامعه بیرون بیاید یا نه؟!
  که بنظر من کوزیمو نتوانست و کسی نمی‌تواند...
  
  
• 
  William2

  On 15 June 1767, Cosimo, 12-year-old son of an Italian aristocrat living in stately semi-reclusion in Ombrosa, near Genoa, takes to the trees of the vast family park as a protest against paternal discipline. He lives there, without touching ground, for the rest of his days. This being that sylvan age when Europe was so covered with trees that "a monkey could have left Rome and skipped from tree to tree till it reach Spain, without ever touching earth." The story teeters on the edge of farce.
  
  Early on Cosimo falls in with an urchin army of fruit bandits who raid the plentiful orchards under the capricious charge of a little girl Cosimo's age, Viola, of a local noble family, the Ondaviras. Viola sounds a bugle from her pony whenever the irate farmers get wind of the poaching. Soon Viola is whisked off to boarding school.
  
  Cosimo then befriends a notorious brigand whom he turns into an avid reader, which become his downfall. The brigand's old cronies, dismayed by his new passion, are able to get him to steal again only by threatening to tear out pages of his copy of
  Clarissa or the History of a Young Lady. Needless to say, his mind is no longer on his work.
  
  Then Cosimo discovers treachery in this own home in the form of a favorite uncle, the Cavalier, who turns out to be a snitch for Moorish Mediterranean pirates. This resolves itself in a set piece that combines rich description of the landscape, a swashbuckling interlude at sea, discovery and plundering of the pirates' booty by the local poor, and the Cavalier's summary decapitation.
  
  Cosimo courts a young Spanish noble woman in nearby Olivabassa, after whose departure he becomes something of an infatution among the nubile women in the area, with whom he carries on innumerable affairs. Once his younger brother, Biagio, the narrator, reports seeing Cosimo moving from tree to tree with a mattress slung over his shoulder. His father dies and he becomes the Baron di Rondò himself and as such must now oversee the administration of his vast estate. Concurrently he becomes the local raconteur, mesmerizing the populace with stories in the town square, where he speaks from a sturdy oak.
  
  He goes hunting with his dog Otimo Massimo, who happens to be the dachshund discarded by Viola's callous servants when she left to school. The years pass. Then one day Otimo Massimo, old and gray now, is roused from his repose by a certain scent and bolts on his feeble pins for parts unknown. It turns out that Viola, now the Marchesa, widow of a wealthy landowner with considerable landholdings throughout Europe, has returned. Calvino captures the mad sexual passion and murderous jealousy between her and Cosimo perfectly.
  
  For the Marchesa is an atrocious flirt who demands absurd proofs of Cosimo's love. Thus she kills anything she might have had with him. This section reminded me of
  Knut Hamsun's Pan, whose protagonist experiences a similar exquisite love and torturous jealousy.
  
  Calvino's future postmodern work is suggested in this early novel by certain mentions of the inauthenticity of narrative. The idea that the multiple versions told by Cosimo may each possess certain true elements, so the narrator Biagio's only fidelity can be to the versions told by his brother. There are moreover passages of a swashbuckling nature, classic adventure, brokenhearted love, military encounter, etc., that both pay homage to and parody their antecedents.
• 
  Sawsan

  الجزء الثاني من ثلاثية أسلافنا للكاتب الإيطالي إيتالو كالفينو
  مغامرات الحياة والحب والحرية في عالم الأشجار
  مع البارون الصغير كوزيمو الذي يقرر في لحظة تمرد أن يعيش على الأشجار
  يعيش حياته المبتكرة وعلاقاته مع الناس بدون أن تمس قدميه الأرض
  يتنقل من شجرة إلى شجرة ويكتسب مهارات فكرية ومعرفية وجسدية مختلفة
  بمرور السنين ينظر إلى الأرض وما عليها ن��رة واسعة ويشارك الآخرين أحوالهم وتغيراتهم
  تمرد كوزيمو على التزمت والتعالي وعادات وتقاليد وأحكام المجتمع الزائفة
  فكرة غريبة ومميزة, وسرد سلس وناقد يهتم فيه كالفينو بالاختلاف والجمال في عالم البشر والطبيعة
  ويعرض ملامح من الحياة السياسية والاجتماعية والثقافية في أوروبا أواخر القرن الثامن عشر
• 
  Dagio_maya

  La prima volta è stato amore perché sognavo una casa sull’albero e Cosimo realizzava un mio sogno ad occhi aperti.
  
  La seconda rifletteva le mie passioni di adolescente: quel prendere le distanze dalla società borghese, la ribellione che corre parallela all’amore per la comunità.
  
  La terza è oggi: è la scoperta, in questa mia età matura, che un libro, una storia e suoi personaggi, non ti abbandonano.
  Anche dopo anni li ritrovi lì dentro di te.
  
  Una spolveratina ed ecco ricomparire la Generalessa con quello sguardo severo che nasconde un morbido cuore di mamma.
  Giri la pagina e ritrovi tale quale quell’insopportabile sadica di Battista...
  E Cosimo per me non ha mai smesso di andare di albero in albero ...
  
  E’ stupendo questo ritrovare senza che ci sia il sapore scialbo della minestra riscaldata.
  E' un rinnovarsi della meraviglia, invece.
  Una scarica di emozioni e sensazioni che ti fa vivere questa fantastica avventura come fosse la prima volta.
  
  Un godimento inesprimibile.
  
  
  
  ” Si conobbero. Lui conobbe lei e se stesso, perché in verità non s’era mai saputo. E lei conobbe lui e se stessa, perché pur essendosi saputa sempre, mai s’era potuta riconoscere così.”
• 
  Cristian Fassi

  Una lettura speciale. Non dovrei parlare della semplicità del romanzo, potrei essere frainteso e pensare che lo considero un libro superficiale o per bambini. Se mi concentro sulla linea sottile che divide l’inverosimile dal plausibile nella storia, sono a un passo dal catalogare il romanzo come surreale.
  
  La sua agilità narrativa, così come le sue descrizione di situazioni e personaggi in maniera molto chiara e pulita, mettono il lettore in grado di percepire nitidamente le proprie contraddizioni. Molte volte la storia di Cosimo (protagonista del romanzo) diventa prevedibile. Il lettore può anticipare il ritmo della scrittura non perché sia un susseguirsi di argomenti, ma perché capisce e comprende molto bene il personaggio. [rileggendomi in questo passaggio mi sono capito poco, allora aggiungo una nota sotto per spiegarmi meglio]*1
  
  Italo Calvino utilizza una cornice pseudo-fantasy del passato per raccontare i problemi del presente, coerenza logica nella struttura che lega questo romanzo agli altri due della serie "I nostri antenati":
  Il visconte dimezzato e
  Il cavaliere inesistente
  Così, con questo Barone rampante lo scrittore ci porta in una Liguria tardo settecentesca in cui un giovane nobile decide di smettere di poggiare i piedi per terra e vivere per sempre tra gli alberi. Questo ragazzino (poi uomo) è Cosimo (personaggio indimenticabile) e conosciamo la sua storia grazie a Biaggio, suo fratello e narratore.
  
  La magia di questo libro sta nel fatto che questa idea di base passa dall'essere un'eccentricità alla cosa più logica del mondo. Calvino è così bravo che fa capire ai sani di mente la logica del matto. Ci fa guardarci allo specchio e chiederci: perché non vivo anch’io sugli alberi? La risposta è semplice: non c'è nessuno più coraggioso e libero di Cosimo Piovasco di Rondò.
  
  --
  Nota *1) Complementare al secondo paragrafo.
  Per farmi capire meglio vi propongo un esempio pratico così diamo il Nobel postumo a Calvino e la chiudiamo qui.
  Mettiamo che siamo sul torrente Merdanzo (già con questo nome al torrente, visto l'uso evacuatore da parte di Cosimo, sarebbe da Nobel automatico).
  Allora, torniamo sul torrente Merdanzo, mettiamo che sia un fiume fresco e cristallino, di colpo vediamo apparire in fondo al fiume un pezzo di qualcosa buttato lì, spazzatura o magari il risultato dei bisogni fisiologici di Cosimo, vediamo nitidamente nell'acqua pulita questo pezzo di merda e pensiamo: Ma cacchio! che fiume sporco!
  Ma pensate un po' meglio: È più sporco questo fiume che ci permette di vedere la spazzatura nel suo fondale o quello che ci impedisce di farlo a causa delle sue acque torbide?
  
  --
  Nota *2) Grazie alla magia di internet ho scoperto che il fiume Merdanzo esiste davvero in Liguria, niente Nobel per Calvino.
  
  --
  
  Link Babelezon
  
  Link Amazon
• 
  Luís

  That's when love makes you climb trees and come down only to put you (very momentarily) at the feet of your beloved.
  Between a philosophical tale and Munchausen-style adventures, this admirably written book is devoured from cover to cover. A sort of Italian Voltaire, Calvino highlights the spirit of enlightenment here through the somewhat hysterical story of a man from the end of the 18th century who, after his childhood, will only live in the trees.
  This book is also a lovely tribute to trees! We fly from branch to branch, from leaf to leaf, from tree to tree, from season to season, and finally, we see our baron disappear in the air, as mysteriously as in his appearances. Man-bird, man-mystery, an almost legendary hero in his country, as much respected as feared, Cosimo will end as he lived: above mediocrity and terrestrial heaviness.
  There was a perfect reading moment, as hilarious as it provokes reflections on our way of living and our relationship with the world.
• 
  Diane S ☔

  A witty and whimsical work by Calvino, at least the first part, the second not to much. Cosimo is twelve, the son of a nobleman is twelve when he takes to the trees after a quarrel with his father. He never comes down again. Our narrator is his you get brother and it is through him that we keep abreast of the doings of Cosimo.
  
  Cosimo invents his own world in the treetop, a Utopia, life as he wants to live. He sees much, learns the books and so progresses in his knowledge. From the treetops he will make friends with thieves, all in love, fight with pirates and witness the French Revolution. Fantastical I know, but maybe that's the point. Not everyone fits into the society that they are expected too, and I think that is what this novel partly represents. Finding ones own ways, and yes the importance of literature, regardless of where one is living.
  
  I enjoyed reading this in spurts, reading other things in between. I believe had.i read this straight through I think it might for me, have grown tiresome. I enjoyed this very different novel and the messages within.
• 
  باقر هاشمی

  فلسفه تا آنجا که من اکنون دریافته ام، زیستنِ داوطلبانه در یخ و کوهستان‌های بلند است.|نیچه
  
  کالوینو در این اثر تمثیلی بارون‌ای را به بالای درخت می‌فرستد و این بارون تا آخر عمرش بر بالای درخت زندگی می‌کند و با خودش پیمان می‌بندد که در هیچ صورتی پایش به زمین نرسد و در راه این هدف، چیزهای گران‌بهایی را فدا می‌کند و هزینه‌های بسیاری می‌دهد اما در عوض از آرامشی درونی برخوردار می‌گردد."پنجمین و آخرین عنوان مهم دربار بریتانیا، لقب «بارون» (به انگلیسی: Baron) برای مرد و «بارونِس» (به انگلیسی: Baroness) برای زن است." کالوینو از این انتخاب، یعنی انتخاب یک بارون به عنوان قهرمان داستانش هدفی دارد و می‌خواهد بزرگیِ انتخابِ بارونِ هفده هجده ساله را نشان بدهد. انتخاب بین آینده‌ای اشرافی و در رفاه و جاه، و زندگی‌ای قلندرانه اما مؤمنانه بر بالای شاخ و و برگ درختان. این داستان یک تمثیل از انسان‌هایی است که عصیان می‌کنند. به رفاه‌شان پشت‌پا می‌زنند و آن را فدای ایمان‌شان می‌کنند. هدف کالوینو از بالای درخت بردنِ بارون، نشان دادن زاویه‌ی دیدِ عصیانگران(که عموماً روشنفکران هستند) به زمین و وقایع جاری در آن است. «برای بهتر دیدنِ زمین باید کمی از آن فاصله گرفت.» در نگاه اول شاید عمری زندگی کردن در بالای شاخ و برگ درختان باورپذیر به نظر بیاید اما در نگاه دوم، بعد از اینکه نگاهی به چند درخت می‌اندازی، می‌بینی که به راحتی باور پذیر نیست کسی یک عمر را بتواند بالای درختان زندگی کند. برای همین وقتی داستان دارد پیش می‌رود، می‌گویی: باشه، فرض کردم همه‌ش بالای درخته، داستانت رو تعریف کن...
  نمی‌دانم چرا وقتی
  دن کیشوت به آن قشنگی را داریم، باید بارونِ درخت نشین نوشته شود. داستان دن‌کیشوت هم باور پذیرتر است هم خوش‌ساخت‌تر و هم جذاب‌تر. بر عکس این کتاب که دست‌کم برای من باور پذیر نبود، خوش‌ساخت نبود و جذاب هم نبود. همچنین به نظرم تمثیلِ نیچه درباره‌ی زندگیِ قلندرانه بسیار زیباتر از تمثیل کالوینوست. به همین دلایل، این کتاب را نپسندیدم.
• 
  KamRun

  
  بارون درخت نشین دومین کتاب از سه گانه "نیاکان ما" و مانند دو اثر دیگر این سه گانه به سبک رئالیسم جادویی نوشته شده است.طنز خاص کالوینو در این کتاب نسبت به ویکنت دو نیم شده پررنگ تر به نظر می رسد که دلیل این امر،ترتیب نگارش کتاب ها و بالغ شدن قلم کالوینو است. بارون درخت نشین،داستان طغیان و سرکشی ست. طغیان علیه خانواه،علیه ساختار جامعه و حتی علیه زمین زیر پایمان.در میان داستان این جمله از زبان پدر شنیده می شود که:"شورش را با متر و ذرع اندازه نمی گیرند،حتی یک راه چند وجبی هم می تواند شورش در نظر گرفته شود".کوزیمو ی 12 ساله بعد از کشمکش های متوالی سرانجام چاره رهایی از بند ها را در این می بیند که زمین را ترک کرده،و چند متری بالاتر روی درختان به زندگی ادامه دهد.با خود عهد می کند که هرگز پایش را حتی برای لحظه ای روی زمین نگذارد.به جامعه ای آرمانی می اندیشد،به جمهوری درختستان.در جایی از داستان می گوید دنیا را وارانه خواهد کرد،و آن هنگام که همه انسان ها به خوبی روی درخت ها جای گرفتند و انسانی روی زمین باقی نماند،خود به روی زمین باز خواهد گشت و به تنهایی خواهد زیست.برادر کوچکتر که کوزیمو را هنگام شورش تنها گذاشته است،داستان 53 سال آینده زندگی کوزیمو را روایت می کند.
  خواننده هر چه که بیشتر می خواند،بیشتر در می یابد که هدف و انگیزه کوزیمو را از این طغیان درک کرده است،شروع به تفسیر و تحلیل می کند.اما در انتهای کتاب،روبرو شدن با آرمانی که حتی خود کوزیمو هم نمی تواند توجیح اش کند،همچون آب سرد بر او فرو می ریزد و خیالاتش را می شکند.شاید بی اختیار به یاد خود بی افتد،بغض کند،چند قطره اشک بریزد،چون خود را از کوزیمو هم سرگردان تر می بیند.سرگردانی که بر خلاف کوزیمو، چند متر پایین تر،میان گل و لجن به دور خود می چرخد و بر خود می پیچد.آرزو کند که چون کوزیمو،اندک زمانی را در دنیایی دیگر سیر کند،آرمانی داشته باشد هرچند غیر قابل توجیه و پایانی مانند او ...افسوس
  
  " این دفتر را از آن رو می نگارم که جای دیگری را برای بیان ان��یشه های خود نمی شناسم.در گذشته وضع این گونه نبود.تا برادرم بود پیش خودم می گفتم : او به جای همه ما فکر می کند و من کاری ندارم جز اینکه زندگیم را بکنم.برای من،رویدادی که نشانه عوض شدن زمانه بود،فرا رسیدن نیروهای روسی یا ضمیمه شدن سرزمین ما به پیه مونته یا برقراری مالیات های تازه و چیزهایی از این گونه نبود.روزی به دگرگونی زمانه پی بردم که پنجره را باز کردم و برادرم را بالای درختان ندیدم.اکنون که او نیست حس می کنم باید به بسیار چیزها بیندیشم.به فلسفه و تاریخ و سیاست.چند نشریه را مشترک شده ام،کتاب می خوانم،به مغزم فشار می آورم.ولی آنچه را که او می خواست بگوید در این نشری�� ها و کتاب ها نمی یابم.حقیقتی که او جستجو می کرد از تیره دیگری بود.حقیقتی بود یکپارچه که نمی شد آن را با واژه ها بیان کرد،بلکه باید با آن و درون آن زندگی می کردی.همانگونه که او زیست.تا دم مرگش سرسختانه به خویشتن وفادار ماند و تنها به این وسیله بود که توانست به ما درسی بیاموزد.
  
  کوزیمو لاورس دوروندو
  میان درختان زیست
  همواره زمین را دوست داشت
  به آسمان رفت "
  
  
• 
  Sana

  داستان کتاب درباره‌ی پسر دوازده ساله ای به نام کوزیمو لاورس دو روندو که دریک خانواده‌ی اشرافی زندگی می‌کند.این خانواده قوانین مسخره‌ و سخت خونه داره یکی از همین روزها که درحال غذا خوردن بودند.کوزیمو بشدت از این قوانین خسته میشه و برای همیشه میره بالای درخت ها زندگی میکنه.
  اوایل خانواده‌ی کوزیمو فکر می‌کردنداین یک شوخی و بازی کودکانه بیشتر نیست و کوزیمو خسته که شد خودش پایین می‌آید بنابراین پدر و مادرش هم بر آن شدند که اعتنایی نکنند و منتظر باشند تا گذر زمان و رو آوردن خستگی، بد جایی، سرما و تاریکی کار خودش را بکند.
  کوزیمو اما معتقد بود برای بهتر دیدن زمین باید کمی از آن فاصله گرفت و بالای درختان مکان مناسبی برای این کار بود.و البته کوزیمو هیچوقت پا رو زمین نمیذاره.
  روای داستان برادر کوچکترش یعنی بیاجو تمام ماجراهای کوزیمو رو برامون نقل میکنه.
  معمولا هروقت کتابی رو که میخوام بخونم حداقل یک خلاصه ازش میخونم و بعد کتاب رو شروع می‌کنم.اما این کتاب رو همینطور شروع کردم.واقعا ماجراهای جالب و عجیبی داشت زندگی بالای درخت‌ها پشت کردن به تمام قوانین مسخره و هیچوقت پایین نیای.
  ای کاش منم میتونستم انجامش بدم.
  این کتاب سه گانه هست و توصیه میکنم اگه دوست داشتین هرسه رو بخونین ترجمه ی پرویز شهدی رو بخونین‌.
  ودراخر یکی از دوست داشتنی ترین کتابی که تابحال خوندم و شخصیت کوزیمو ماندگاری شد برام و سر فرصت هم میرم سراغ جلدهای بعدیش.
• 
  Kalliope

  
  
  

  PARALLEL WORLDS

  
  Most peculiar this Fable. Or at least its beginnings.
  
  It baffled me that after the initial proposition, the notion of a young nobleman exiling himself to live in the trees of his family’s estate--a proposition that has a great deal of charm and immediately captivates the reader--, a fair amount of the early part of the novel is devoted at making the unlikely believable, and the unbelievable likely.
  
  For the ordered and systematic transposition of the life on the ground onto its parallel life in the trees made me wonder whether the initial idea was becoming less and less lofty.
  
  Unquestionably, the novel never stopped being a great pleasure to read. Calvino’s prose (in translation, but I like to remind myself that Spanish and Italian are sister languages) is sheer delight. Clear and balanced sentences rich in imaginative detail. But the undoing of the doing – the bringing down to the ground what had been raised above it, or rather, the raising of the ground until the higher branches seemed just another ground, perplexed me.
  
  That is until suddenly the magic of the allegory crystalized in my mind: Cosimo, the young nobleman, as the writer, as the creator of his own world, keeping a separate existence but never forgetting the world from which he originates and which he never stops observing. Life in parallel worlds.
  
  With this interpretation, the setting of the story during the Enlightenment received a new glow for me too. I had been noting the various references:
  Paul Et Virginie;
  La nouvelle Héloïse. Tome I;
  Montesquieu;
  Clarissa, or, the History of a Young Lady;
  Henry Fielding. All mentioned with enthusiasm. Cosimo lived in the century of Utopias.
  
  But this novel reminds us that absolutism followed the epoch of ideas, and that Cosimo’s parallel world, like most utopias, can dissolve.
  
  What was Calvino trying to tell us about his world?
• 
  Agir(آگِر)

  از این بالا همه بنظر کوچک می رسند
  
  اسم كتاب به حد كافي كنجكاوي انسان را تحريك مي كند. داستان يك پسر نوجوان با نام کوزیمو از خانواده ي اشرافي كه يك روز از خانه قهر مي كند و بر روي درختي مي رود و تا ابد پائين نمي آيد و زندگي با ناز و نعمت كه نوعي روزمرگي دارد را با يك زندگي پر هیجان ميمون وار عوض مي كند
  روي درخت از سرما ميلرزد، از گرما عذاب مي بيند ،عاشق مي شود و ... مهمتر از همه با كتاب آشنا مي شود
  
  یکی قسمت های دوست داشتنی کتاب دوستی بارون درخت نشین با سردسته راهزنان "جووانی خلنگ" هستش که کوزیمو دارد کتاب ژیل بلاس را میخواند
  و این اولین کتابی است که به جووانی میدهد و باعث می شود این راهزن تغییر کند
  
  :بخشی از مقدمه کتاب
  
  چگونه می‌توان هم از مردم گریخت و هم از نزدیک با ایشان، و برایشان، زندگی کرد؟ چگونه می توان هم به زندگی آدمیان و قراردادهای دیرین آن پشت پا زد و هم برای آنان، وبه کمک خودشان، زندگی نو و نظم نوینی را جستجو کرد؟
  
  
• 
  Violet wells

  I originally read this in Italian and enjoyed it more. It lost some of its enchantment in English - or perhaps I've grown more cynical in the interim.
  
  A moment of adolescent rebellion provides the novel's template. Cosimo has an argument with his parents and instead of hiding in his room as most of us would do climbs a tree and refuses to come down. As adolescents we like the idea that a rebellious decision might be irreversible. Integrity seems to reside down that path. So Cosimo decides never to come back down to earth.
  On the back cover blurb someone says, "A tour de force which consists in making us believe that life in the trees is as natural as life on earth." Well, this is baloney. It does no such thing. But there's a clue here of a huge trick Calvino missed. If Calvino had made any kind of effort to depict how unnatural the life on earth lived by his other characters was, as Fellini did so brilliantly in La Dolce Vita, this might have been a much more profound novel instead of a somewhat repetitive and whimsical tale. It's like half the book is missing.
  Calvino spends an awful lot of time explaining in detail how Cosimo manages to survive up in the trees. He's having fun here because he's arguing a thesis that is patently preposterous. Therefore, he's pushing constantly at our powers of suspending disbelief - the mainspring at the heart of all storytelling. However, this mischief began to overstay its welcome for me and it became evident we were not going to be given any kind of compelling counterpoint to Cosimo's life in the trees.
  It's an enjoyable read but Calvino wrote much better books. 3.5 stars for me.
  
• 
  Carlo Mascellani

  Indomito, Cosimo, il protagonista di quest'opera, che, in spregio a un'imposizione paterna, sceglie di viver sugli alberi senza mai più posar piede a terra. È il simbolo di un animo libero, pago di sé, che sceglie di allontanarsi dal mondo e sacrifica ogni cosa (anche l'amore, in un certo senso) per mantenere intatto il solo valore che realmente conti nella sua vita, il solo che lo spinga a crearsi un proprio mondo nel mondo e a evitare indebite mescolanze con chi non potrebbe comprenderlo: la libertà di poter condurre la "propria" vita seguendo la propria indole e i propri principi. Sempre
• 
  Saba Mirzahosseini

  «برای بهتر دیدن زمین، باید اندکی از آن فاصله گرفت.»
  
  کوزیمو برای من، نماد پایبندی به آرمان‌های شخصی است؛ اگرچه دیگران این آرمان‌ها را درک نکنند.
• 
  Ehsan'Shokraie'

  بارون درخت نشین
  ایتالو کالوینه نابغه ای در پردازش ایده های فوق العاده در داستان هایش است,ایده های ایتالو کالوینو..در یک کلام کم نظیر اند..
  بارون درخت نشین داستان تلاش برای رهایی است..رهایی از تعصبات,بلند پروازی ها و نقشه های از پیش تعیین شده ی جامعه و دیگران برای زندگی ما..
  بارون درخت نشین داستان یک مبارزه ی همراه با عقب نشینی ست..مفهوم اشنایی است از درخت که نماد ازادی ست,ازادی و سرکشی در برابر نظام سلطه جو ومتعصب انسانی حاکم بر خانواده ی بارون,و در یک کلام جامعه..
  
  پدر دوک نیست,مادر واقعا ژنرال تیست,کشیش واقعا کشیش نیست,وکیل واقعا وکیل نیست..خواهر واقعا راهبه نیشست..گویی که این ادمها هیچیک با انچه هستند راضی نیستتد,حال می خواهند دیگران را هم مثل خود کنند..دعوت به تلاشی وسواس گرایانه برای همیشه ناراضی بودن از خود,تبدیل شدن به انچه واقعا نیستند,یا انچه واقعا نمی خواهند..
  متفاوت دیده شدن همه چیز از بالای درخت که یعنی همان در ازادی فکری و رهایی از قید بند حرص و امال...
  به درخت رفتن به عنوان یک مبارزه, ایده ای است در این کتاب..من اما رویکرد چخوف به مسئله را بیشتر می پسندم,"زیبایی واقعی آنگاه زیباست که همه چیز را ببیند,....'
  شباهتی به بودا نیز هست..گسستن از زندگی نسبتا اشرافی و مرفهی که به بهای طبق ارزش ها از پیش تعیین شده و خواسته های منفعت طلبانه دیگران مشخص شده,و زندگی بر رویه ای سالک گرایانه..
  در نهایت بارون درخت نشین بر خلاف ساخت انتزاعی حود اثری کاملا واقع گراست..اثری که مانند سایر کار های کالوینو,نمایان کننده نبرد افکار و رویه هاست..نبرد آزادی و اسارت..نبردی برای رستگاری...
• 
  Mat

  کزیمو فرزندی از خونواده اشرافه که روزی تو سن دوازده سالگی برای مخالفت با قوانین غیرقابل پذیرش خونواده به بالای درختی پناه میبره و دیگه تا پایان عمرش پاش رو بر زمین نمیذاره. اول شاید یه لجبازی ساده بود ولی نگاه بهتر از اون بالا به شهر باعث میشه زندگی بالای درختا رو به زندگی بر روی زمین ترجیح بده. کزیمو از مردم و جامعش جدا نمیشه و برعکس پیوند محکم تر از نوع دیگه ای باهاشون برقرار میکنه. بیشتر وقت کزیمو به کتاب خوندن و شکار میگذره و به خاطر تمام تجاربی که از سفرها و تقلاهاش برای حیات کسب میکنه، میتونه مهره ی اصلی در حل مشکلات شهرش بشه.
  آثارکالوینو همیشه مملون ازاستعاره ها و تمثیل ها. در اینجا از کزیمو به عنوان نمادی برای مبارزه با سنت ها استفاده میکنه و با استفاده از طنز ظریف و تخیل قدرتمندش داستان جذابی رو روایت ��یکنه. چالشهایی که کزیمو داستان باهاشون دست و پنجه نرم میکنه همگی پرسشهای فلسفی انسان در تمامی ادوار بوده. کزیمو در بالای درختان همه چیز رو از جنگ تا عشق تجربه میکنه، اما با نگاهی متفاوت از سایر انسانها که روی زمین قدم برمیدارن.
• 
  Fereshteh

  ایده داستان فوق العاده خلاقانه و بکر بود. با این که داستان سوررئال بود ولی این قدر همه شخصیت ها و اتفاقات استادانه تصویر و توصیف شده بود که تشخیص مرز بین رئال و سوررئال از بین رفته بود و همه چیز خیلی باورکردنی و ممکن به نظر می اومد.زندگی مادام العمر بالای درخت در مخالفت با زندگی اشرافی و ارزوی ایجاد یک مدینه فاضله برای کمک به همه بشریت نه فقط اشراف، جایی بالای زمین " که پای بنی بشر بهش نرسیده" یا به عبارتی درختستان با قوانین کامل تدوین شده در باب همه موضوعات سمبل خیلی قشنگی بود.داستان با همه سادگی ظاهریش در رابطه با موضوعات جدی مثل سیاست و جامعه و فرد و عشق و انسانیت صحبت میکنه. به هر حال این هنر کوزیمو بود که فهمیده بود برای بهتر دیدن ادمیان، زندگیشون و زمین باید کمی از زمین فاصله گرفت و از بالا دید.
• 
  Behnam M

  "من هم سالهاست برای آرمانی زندگی میکنم که خودم هم نمیتوانم توجیهش کنم. ولی کاری که من میکنم هیچ بدی نداردـ بالای درختها زندگی میکنم."
  
  این جمله یک اعتراف است از سمت کوزینو و کالوینو! یعنی متاسفم که خیلی داستان عمیقی نشد اما لااقل خوندنش ضرری نداشت
• 
  Peiman E iran

  ‎دوستانِ گرانقدر، داستانِ این کتاب از جایی آغاز میشود که چند پسربچهٔ بیچاره نزدِ زنی مذهبی که همچون عنکبوت میباشد و همان خواهرِ روحانی نام دارد، در تنگنا و قوانین و خزعبلاتِ ابلهانهٔ دینی، اسیر شده اند... یکی از این پسربچه ها، فرزندِ یکی از بارُون هایِ مشهورِ ایتالیایی میباشد که <کُوم دو رُندو> نام دارد.. کُوم یا همان کوزیمو، دوازده سال دارد و دیگر نمیتواند آن خواهرِ روحانیِ بیخرد و آن زندانِ مذهبی را تاب بیاورد و از آنجا میگریزد و به بالایِ درختی در تهِ باغ پناه میبرد و از آن درخت به درختِ دیگر و همینطور ادامه میدهد تا همچون پرنده ای از باغ بیرون میرود، و با خویش پیمان میبندد که دیگر پا بر رویِ زمین نگذارد.. و اینگونه همچون رابینسون ترکِ دنیایِ به اصطلاح انسانی را میکند.. با این تفاوت که کُوم خودخواسته دست به این کار میزند و جالب است که نخستین محرکی که سببِ گریزان شدنِ او میگردد، دین و مذهب میباشد که خیلی از دوستانِ اهلِ کتاب به این نکتهٔ اساسی در داستان توجه نمیکنند و یا دوست ندارند آن را باور کنند و این موضوع را به استقلال و گریز از تمدن و اینگونه مسائل ربط میدهند
  ‎در هرحال، سالهایِ سال میگذرد و کُوم از درختان پایین نمی آید .. او از آن بالا خیلی چیزها را میبیند و در آن می اندیشد.. حتی متوجه میشود که عده ای قصدِ دزدیدنِ دخترِ <مارکی ریواُلوند> را دارند .. دلدادگیِ او با <ویولتا> و همسخن شدن با برخی از شخصیتهایِ داستانی و حتی ناپلئون و ولترِ گرانقدر، میتواند تا جایی داستان را از تکرار رها سازد... نکتهٔ مهم این است که حداقل تا جایی که میشود، کُوم از بسیاری از کسانی که بر روی زمین بودند، بیشتر با واقعیتها روبرو میشود و بیشتر از آنها در قوانینِ این جهان اندیشه میکند... بله عزیزانم، زندگی برایِ کُوم در بالایِ درختان و رفت و آمد در میانِ درختستان، نوعی دور بودن و زیستن در جایگاهی بالاتر از تمامیِ هیاهوهایِ تکراری و خسته کنندهٔ رویِ زمین بوده است... البته این به این معنا نیست که من روشِ زندگیِ این بارُونِ درخت نشین را میپسندم.. خیر.. گریز از واقعیتِ موجود هیچگاه راهِ درمان نمیباشد.. باید ماند و به خواسته هایِ درونی دست یافت و با خزعبلات جنگید.. این باورِ من است
  ---------------------------------------------
  ‎امیدوارم از خواندنِ این داستان لذت ببرید
  ‎<پیروز باشید و ایرانی>