The Girl in the Woods (Patrik Hedström, #10) by Camilla Läckberg

The Girl in the Woods (Patrik Hedström, #10) Reviews

• 
  Nikoleta

  Είναι η πρώτη φορά που διαβάζω βιβλίο της συγκεκριμένης συγγραφέως και ομολογώ ότι άργησα κάπως να το κάνω. Βέβαια όπως λέει και ο σοφός λαός «κάλλιο αργά παρά ποτέ». Το ξέρω ότι ξεκίνησα την ανάγνωση της σειράς κάπως ανορθόδοξα, μα η αλήθεια είναι ότι «Η μάγισσα» ήταν ένα ανέλπιστο δώρο, το οποίο μου έγινε και ήμουν πολύ ανυπόμονη, για να ψάξω και να διαβάσω τα πρώτα εννιά, πριν το ξεκινήσω. Όπως φαντάζεστε βέβαια δεν γίνεται να υπάρξει σύγκριση με τα προγενέστερα βιβλία της σειράς.
  Θα σταθώ κυρίως στο θέμα που πραγματεύεται το βιβλίο.
  Σε ένα σημείο του βιβλίου που γράφει η ηρωίδα μας, η Ερίκα, για την ίδια υπόθεση αναφέρει:
  «Αυτή είναι η ιστορία της Στέλλας και της Λινία. Αυτή είναι η ιστορία δύο μικρών κοριτσιών, που έμαθαν πάρα πολύ νωρίς ότι ο κόσμος δεν είναι πάντα καλός.»
  Θα προσθέσω κάτι στα λόγια της Ερίκα. Ότι αυτό το βιβλίο μιλάει για το κυνήγι μαγισσών. Κυνήγι μαγισσών και με την κυριολεκτική και την μεταφορική έννοια. Για το φόβο μας απέναντι στις μειονότητες, για τον κοινωνικό αποκλεισμό και τα καταστροφικά παράγωγα αυτού.
  Το βιβλίο κινείται σε τρείς χωροχρόνους και μας διηγείται τρεις ιστορίες. Την ιστορία της Ελίν κατά τον 17ο αιώνα, μία εποχή που στη Σουηδία έχουν ξεκινήσει οι δίκες των μαγισσών. Την ιστορία της δολοφονημένης Στέλλας την δεκαετία του 80’s και την κατακραυγή του κόσμου στους φερόμενους ως δράστες, δύο δεκατριάχρονα κορίτσια. Και τέλος στο σήμερα στη Φιελμπάκα σε ένα χωρίο στο οποίο υπάρχει ένας καταυλισμός Συρίων προσφύγων. Στο χωρίο, τριάντα χρόνια μετά τον θάνατο της μικρής Στέλλας, έρχεται να προστεθεί αυτός της μικρής Νίας. Και ενώ η αστυνομία ψάχνει να βρει τον ένοχο, το βλέμμα της κοινότητας του χωριού στρέφεται προς τον καταυλισμό…
  Πολύ καλό βιβλίο, με απλή αφήγηση, αλλά όχι απλοϊκή. Γεμάτη καρφιά απέναντι σε πολιτικά ζητήματα και κοινωνικές συμπεριφορές. Η Lackberg χτυπάει στο ψαχνό. Δυστυχώς δεν μπορώ να πω πολλά. Ποτέ δεν μπορώ να πω πολλά σε μυθιστορήματα μυστηρίου ή αστυνομικά. Το σίγουρο και ασφαλές, που μπορώ να πω είναι ότι δεν θα ζητούσα τίποτε παραπάνω από ένα καλό αστυνομικό βιβλίο, τουλάχιστον με τα δικά μου δεδομένα.
  
• 
  Skorofido Skorofido

  H Λάκμπεργκ είναι τελικά σαν τις προτηγανισμένες πατάτες. Όλο λέω πως θα τις κόψω γιατί είναι ανθυγιεινές, τίγκα στα Ε και στα υδρογονωμένα έλαια κι όλο τις καταβροχθίζω. Κάπως έτσι και με τη Λάκμπεργκ, όλο λέω δεν διαβάζω άλλο κι όλο την διαβάζω… ας όψεται το ρημάδι το ταξίδι που στη βαλίτσα δεν χωρούσε τίποτα άλλο παρά ένα πόκετ (κι ήταν και μπόλικες μπόλικες οι σελίδες).
  Το όλο κόνσεπτ πλέον είναι γνωστό, φόνος τη σήμερον ημέρα στο χωριό με τους περισσότερους φόνους στον πλανήτη, φόνος στο παρελθόν (εκεί στο μακρινό 1985 – καλέ εγώ τότε ήμουν έτοιμο να παντρευτώ!) και μια ακόμα τρίτη ιστορία στο μακρινό Μεσαίωνα, τότε που έκαιγαν τις μάγισσες (εξ ου και ο τίτλος του βιβλίου που μπορείς να τον πεις και ολίγον παραπλανητικό).
  Το φονικό που καλείται να διαλευκάνει ο Πάτρικ και η παρέα του, εννοείται με τη σούπερ βοήθεια της Έρρικα, αφορά ένα μικρό κορίτσι 4 ετών που η όλη η υπόθεση έχει ακριβώς τα ίδια χαρακτηριστικά με το φονικό του 1985 (ίδιο μέρος, ίδια ηλικία, ίδιοι ύποπτοι κλπ κλπ).
  Η Λάκμπεργκ άκουσε απ΄ότι φαίνεται το κοινό της και μείωσε όλο αυτό το κουτσομπολιό για τη ζωή της Έρικα, τις πάνες, τα παιδιά, τα βρακιά, τα άπλυτα πιάτα και τα ασιδέρωτα ρούχα, με αποτέλεσμα σε αυτό το κομμάτι να κερδίζει πόντους.
  Από την άλλη πάλι, πάει να χώσει ένα σωρό πράγματα μέσα, ίσως να νομίζει πως έχει καθήκον να κάνει κριτική και πολιτική μέσα από τα βιβλία της και μιλάει για Σύρους πρόσφυγες, ρατσισμό, καταυλισμούς, bullying, αμερικανιές με όπλα, διαφορετικότητα, ενοχές… όμως όλα αυτά στο τέλος γίνονται λίγο αχταρμάς, μια ρώσικη σαλάτα που ενώ στην αρχή μπορεί να έχει κι ένα ενδιαφέρον, στο τέλος είναι ‘άστα – βράστα’.
  Αν και η Μάγισσα είναι σαφώς πιο καλογραμμένη από τα προηγούμενα της σειράς, έχω πλέον την αίσθηση πως η συγγραφέας επαναλαμβάνεται ασύστολα, σχεδόν πάντα νεκρά είναι μικρά παιδιά, πάντα πάνω – κάτω το ίδιο μοτίβο, καμία έκπληξις mon amour… Η λύση που προτείνεται στο τέλος στο αστυνομικό μυστήριο, μου φαίνεται τόσο ελαφριά, τόσο να κλείσω το βιβλίο κάνοντας και μια ανατροπή, έτσι ότι νάναι…
  Εντόπισα μικρολαθάκια στην επιμέλεια και στη μετάφραση, όχι πολύ ενοχλητικά αλλά κάποια κομμάτια ύφους ήταν για γέλια… του στυλ εκεί που ο λόγος ήταν απλός και καθημερινός πεταγόντουσαν κάποιες βαρύγδουπες λέξεις και λες ‘εντάξει, γελάσαμε και σήμερα’…
  Για κάποιον που θα διαβάσει Λάκμπεργκ για πρώτη ή δεύτερη φορά, το βιβλίο μάλλον είναι μια χαρά, αλλά για όσους είμαστε παλιές καραβάνες, νομίζω πως πρέπει να αποφασίσουμε να κόψουμε τις τηγανιτές πατάτες…
  Υ.Γ. Βάζω τριάρι γιατί είμαι καλόκαρδον και πονόψυχον και το μισό πάει υπέρ του μαθητή... αλλιώς 2.5
• 
  Kyriaki

  Καμίλα αυτή τη φορά με απογοήτευσες! Γιατί;; Εντάξει φταίω κι εγώ λίγο που είχα υψηλές προσδοκίες. Αλλά γιατί έτσι βρε Καμίλα;;
  
  Λοιπόοον...καλό ήταν...ενδιαφέρον είχε...αλλά μέχρι εκεί!
  
  Το βρήκα αδικαιολόγητα μεγάλο.
  Παρακολουθούμε ταυτόχρονα με την “τωρινή” υπόθεση άλλες 2 παλαιότερες, και μέχρι τη μέση περίπου είχαν μεγαλύτερο ενδιαφέρον από την καινούρια. Κι αυτό γιατί στην καινούρια μέχρι τη μέση δεν συνέβαινε τίποτα. Πήγαινε υπερβολικά αργά και λίγο βαριόμουν!
  
  Ένα άλλο θέμα που βρήκα αχρείαστο ήταν ο καταυλισμός προσφύγων. Εντάξει καταλαβαίνω ότι ήθελε να μιλήσει για το θέμα και μπράβο της που κατακρίνει την ξενοφοβία κτλ και καλά κάνει αλλά το βρήκα εντελώς άσχετο!!! Πιστεύω πως θα μπορούσε (και θα ήθελα) να περάσει το μήνυμα που ήθελε με κάποιον άλλο τρόπο, ίσως πιο...διακριτικό; Δεν ξέρω.....κάπως που να μην μου ενοχλεί την κεντρική υπόθεση και όχι με τόσο....κλισέ τρόπο. Δεν θέλω να παρεξηγηθώ....καλά κάνει και θέλει να περάσει ένα τέτοιο μήνυμα.....αλλά στην προκειμένη περίπτωση.....δεν μου ταίριαξε.......
  
  Κατά τα άλλα...ντάξει...δεν τρελάθηκα... Διαβάζονταν εύκολα και είχε ενδιαφέρον να φτάσεις στο τέλος αλλά...φτάνοντας στο τέλος...προβληματίστηκα... Νομίζω πως δεν με ικανοποίησε...ούτε ο δολοφόνος, ούτε το γιατί, ούτε ο τρόπος που συνδέονται οι 3 υποθέσεις.
  
  Αχ βρε Καμίλα...γιατί βρε Καμίλα...τα έχεις πάει και καλύτερα είναι η αλήθεια...για μένα τουλάχιστον...ααχχ αν ήταν άλλος μπορεί να του έβαζα και 2 αλλά χαλάλι το reunion με τους χαρακτήρες. Αχ. Βρε. Καμίλα!
  
  
  * Και κάτι τελευταίο (και ελαφρώς άσχετο): πολύ ωραίο εξώφυλλο και πολύ ωραία ράχη! αλλά δεν ταιριάζει με τα υπόλοιπα της σειράς στη βιβλιοθήκη μου!!! (κλαψ!)
• 
  Isa Cantos (Crónicas de una Merodeadora)

  "Chaos doesn't come close to describing things".
  
  Nunca había leído un libro de Camilla Läckberg y fue toda una experiencia. En esta décima entrega de Los Crímenes de Fjällbacka nos encontramos con el asesinato de Nea, una niña pequeña a la que encuentran muerta en el bosque. Lo curioso de este caso es que, precisamente, hace 30 años, encontraron muerta a otra chica en ese mismo lugar. En ese momento, dos chicas de 13 años confesaron haberla matado y, días después, retiraron la confesión dejando a la Policía confundida y sin un claro asesino. Treinta años después, los habitantes de Fjällbacka temen que el asesino haya vuelto. Al mismo tiempo, y sin una clara relación en un principio, nos encontramos con otra historia paralela que narra el 1762 de los Procesos de Brujas en Suecia.
  
  De la mano del Departamento de Policía liderado por Patrik, de su esposa Erica, una escritora, y un montón de puntos de vista, el crimen va tomando forma y las pistas van apareciendo por todas partes.
  
  Este es uno de esos libros que tienen un cast enorme de personajes que cuesta seguir en un primer momento. Y, ojo, muchos dirán que es lógico pues esta es la décima entrega de una serie y no he leído los demás y por eso no estoy familiarizada con los personajes... y es verdad. Aunque se supone que esta serie de libros se puede leer de manera independiente. En fin.
  
  A medida que van pasando las páginas te enteras de quién es cada uno, del ángulo que está investigando del crimen y, sobre todo, si tiene algo que esconder. El misterio y las pistas falsas son vitales en la trama de La Bruja. A diferencia de otros thrillers o novelas negras que he leído, aquí todo era tan complejo y enrevesado que no lograba tener un posible culpable en mi cabeza. Las pistas me llevaban de un extremo a otro. Läckberg logra con este libro que no dejes de pensar, de construir teorías y, sobre todo, de reflexionar sobre ciertos prejuicios que crees no tener pero que claramente están allí.
  
  Si soy sincera, mis partes favoritas del libro eran cuando volvíamos a 1762 y seguíamos la historia de un brutal proceso contra una mujer acusada de brujería. Leer cómo la vida de una chica brillante se iba desbaratando con cada paso en falso que daba era estremecedor. Sobre todo cuando llegó la parte del juicio, de las torturas, de los falsos testimonios y falsas acusaciones. Leyendo estos procesos me di cuenta de lo retorcida que llegó a ser la humanidad en los puntos más bajos de su historia... lo retorcida e ignorante.
  
  Ahora, ¿el libro se me hizo largo? Sí. Siento que a veces la trama daba muchísimas vueltas para intentar confundirnos, pero el punto es que ya estábamos confundidos y no necesitábamos más desvíos, jajajaja. Me gustó muchísimo la pareja sentimental y de trabajo que forman Patrik y Erica, son maravillosos, hacen las preguntas correctas, relacionan las pistas que nadie había conectado y, poco a poco, van dilucidando lo que sucedió con el crimen de hace treinta años y con el que sucedió delante de sus narices.
  
  Lo que más me gustó de La Bruja fue que no lo sentí como el típico libro de resolver un crimen, pues trata temas como la xenofobia, los refugiados, la guerra, los problemas sociales, el bullying, el feminismo, la LGBT-fobia y otras cosas que, desde mi ignorancia, no pensé que fueran un tema tan asiduo en los países nórdicos. Leyendo el libro y luego hablando con Camilla en la entrevista que le hice me di cuenta de que el norte de Europa sí que es pacífico, pero lidia con problemas sociales tan reales como los de Latinoamérica... con cuotas muchísimo más bajas de violencia, eso sí.
  
  ¿El final? La resolución de los asesinatos tanto del pasado como el actual fueron geniales. Como les dije, no me podía imaginar quién sería el culpable. Y los motivos son bastante interesantes también. Hubo algo que me pareció bastante mal logrado y fue la unión de la trama de 1762 con la de la actualidad. me decepcionó muchísimo porque, literalmente, se resuelve en un recorte de periódico muy absurdo y poco creíble. Una lástima.
  
  
• 
  Zaphirenia

  Όποτε έχω μπλοκάρισμα πάντα ένα αστυνομικό με βοηθάει να πάρω μπρος. Έχω ειδική αδυναμία στα αστυνομικά βιβλία και τολμώ να πω ότι το συγκεκριμένο, παρά το καταρχήν υπερβολικά μεγάλο του μέγεθος (πάνω από 800 σελίδες) για το είδος αλλά και γενικά, το βρήκα πολύ ικανοποιητικό. Descent, που λέμε και στο χωριό μου, τίμιο. Και αυτό παρά το γεγονός ότι το σκανδιναβικό μοντέλο με τους damaged ήρωες που παλεύουν με δαίμονες του παρελθόντος δεν είναι τόσο του γούστου μου. Αλλά δέχομαι ότι είναι η κρατούσα τάση και δε με ενοχλεί όταν το σύνολο δένει αρμονικά.
  
  Καταρχάς είναι καλογραμμένο, με χαρακτήρες αναπτυγμένους ήδη (αν καταλαβαίνω καλά έχουν ήδη εξελιχθεί από τα προηγούμενα βιβλία αλλά και οι εδώ εμφανιζόμενο για τις ανάγκες της πλοκής ήταν μια χαρά) και ενδιαφέρουσα υπόθεση. Ένα τετράχρονο κορίτσι βρίσκεται δολοφονημένο στο ίδιο μέρος και με τον ίδιο τρόπο που είχε δολοφονηθεί ένα επίσης τετράχρονο κορίτσι 30 χρόνια πριν. Οι δύο υποθέσεις κάπως πρέπει να συνδέονται και όλο το βιβλίο περιστρεφεται γύρω από αυτό. Ενδιαφέροντα πράγματα δηλαδή.
  
  Αλλά εντάξει, μέσα σε 800 σελίδες προφανώς υπάρχουν κομμάτια που δεν συνδέονται άμεσα με την ιστορία, αλλά ας μην κάνω σποιλερς. Δεν είναι απαραίτητα κακό αυτό, αλλά κατά τη γνώμη μου ένας τέτοιος "αντιπερισπασμος", αν δεν είναι πολύ πειστικός, δε δένει καλά. Και για να είναι πειστικός, πρέπει να σε κάνει να πιστεύεις ότι κάπως συνδέεται με την κεντρική υπόθεση, αλλά είτε να κάνεις λάθος είτε να μην συνδέεται με τον τρόπο που το έχεις αντιληφθεί. Το αστυνομικό μυθιστόρημα έχει ένα αντικείμενο και (θα έπρεπε να έχει και) μια μεθοδολογία. Επειδή εδώ ο αντιπερισπασμός δεν είναι και τόσο πειστικός, ε... Επίσης, η ιστορία με τη μάγισσα ήταν ένα ενδιαφέρον εύρημα, αλλά υποψιάζομαι ότι η Lackberg χάρηκε λίγο παραπάνω με την ιδέα της από ό,τι της άξιζε. Έστω, αυτό ήταν ένα μικρό μέρος, ας μην το κάνουμε θέμα.
  
  Βέβαια, αυτό που θα ήθελα να κάνω θέμα, είναι μερικά μεταφραστικά σημεία. Έχω γνήσια απορία γιατί το τετράχρονο θύμα (και τα δύο για την ακρίβεια) αναφέρεται συνέχεια ως "κοπελίτσα". Δεν ξέρω ποια είναι η σουηδική λέξη και γιατί δεν μπορούσε να χρησιμοποιηθεί κάτι πιο κατάλληλο, όπως "κοριτσάκι", αλλά με ξένισε υπερβολικά. Επίσης σε πολλά σημεία διάβαζα για τα "ματογυάλια" που φορούσαν διάφοροι ήρωες, μου πήρε κάμποσο να συνειδητοποιήσω ότι εννοούσε τα γυαλιά. Ποιος χρησιμοποιεί τη λέξη ματογυάλια;;
• 
  Thanos

  Η Lackberg δεν γράφει αριστουργήματα. Αυτό μπορεί να το καταλάβει όποιος έχει διαβάσει τα βιβλία της. Λίγο-πολύ επαναλαμβάνονται κάποια πράγματα. Για κάποιο λόγο όμως δεν με ενοχλεί. Μου αρέσει να διαβάζω τις ιστορίες της. Μου αρέσει ο Πάτρικ που δεν είναι ο κλασικός, αλκοολικός, βασανισμένος επιθεωρητής. Είναι ο άνθρωπος της διπλανής πόρτας, με την εξυπνάδα του, τις γκάφες του, τις αδυναμίες του. Θέλω να συνεχίσω να μαθαίνω τι κάνει και πως περνάει τη ζωή του (εντάξει όχ�� για πολύ ακόμα – 10 βιβλία έχουμε φτάσει). Γενικά όλοι οι χαρακτήρες σου προκαλούν συναισθήματα και αυτό είναι επιτυχία για έναν συγγραφέα.
  
  Πάμε στη Μάγισσα τώρα. Δεν είναι ότι ήταν κακό… Αλλά ούτε και καλό ήταν. Μάλλον λίγο φλύαρο θα έλεγα. Θεωρώ πως η Lackberg έβαλε δύο σοβαρά θέματα σε ένα βιβλίο και δεν της βγήκε καλά. Bullying και ρατσισμός. Είναι βαριά θέματα για να ασχοληθείς και με τα δύο μαζί. Όλο το θέμα με τους μετανάστες ήταν λίγο άκυρο. Θα μπορούσε να γραφτεί η ιστορία και χωρίς αυτό και πιστεύω θα ήταν καλύτερη.
  
  Σε όλα της τα βιβλία γράφει πάντα δύο ιστορίες. Μία από το παρελθόν και μία από το παρόν, οι οποίες στο τέλος συνδέονται. Εδώ λίγο δεν το πετύχαμε. Ήταν πολύ ωραία και η ιστορία του παρελθόντος, από την οποία πήρε και το όνομά του το βιβλίο, αλλά δεν ήταν πολύ πετυχημένη η σύνδεση. Ήθελα κάτι διαφορετικό, κάτι πιο «ιδιαίτερο».
  
  Ακόμα και αν δεν με ενθουσίασε, ξέρω πως όταν βγάλει καινούριο βιβλίο θα το διαβάσω. Δεν έχω ξενερώσει ακόμα τόσο για να σταματήσω. Περιμένω όμως να διαβάσω κάτι εφάμιλλο με τη Γοργόνα που κατά τη γνώμη μου είναι το καλύτερό της.
  
  Ο καιρός θα δείξει…
  
• 
  Roman Clodia

  A complicated story that shows off Lackberg's successful mix of soap opera and crime: the murder of a child in the past, a similar crime in the present, out of control teenagers, and the almost obligatory insertion of a group of Syrian refugees struggling to be accepted in Sweden. Alongside all this, regular characters argue, start dating, get married and juggle personal lives with young children.
  
  The pacing isn't quite right as everything unwinds slowly with attention to detail, only to suddenly speed up to a rushed climax. And the insertion of a seventeenth century story didn't work for me, causing me to skim those sections, short as they are. Nevertheless, this is intelligent crime writing built around characters we have come to know well and care about.
• 
  Magdalena aka A Bookaholic Swede

  Dual review with Swedish first and then English!
  
  SWEDISH REVIEW
  
  Häxan är den senaste boken i Fjällbacka serien. Tro det eller ej, men jag hade faktiskt aldrig läst någon bok i serien innan jag läste denna. Men jag tyckte att handlingen verkade så spännande och bestämde mig för att testa serien genom att läsa denna bok. Nu är böcker med barnamord något av det jobbigaste som finns att läsa och det var definitivt jobbigt att sitta med vetskapen att Linnea var död medan skallgångskedjan pågick, man vet vad som kommer att ske, men man hoppas ändå att man ska finna henne vid liv.
  
  Handlingen i denna bok är uppdelad i tre olika berättelser som alla är länkade med varandra. Dels för vi följa mordutredningen i nutid, men vi får även följa mordutredningen på flickan som dog 30 år innan. Sedan har Läckberg även lagt till ännu en berättelse om en kvinna som anklagas för att vara häxa 300 år tidigare. För att vara riktigt ärlig så fann jag berättelsen om häxan som en onödig del. Inte för att den var dålig, men det kändes som att läsa en helt annan bok när berättelsen växlande över till häxberättelsen. Visst har berättelsen en koppling till den nutida berättelsen, men det känns ändå som om boken hade varit bättre utan den. Dock gjorde häxberättelsen mig nyfiken på om fler generationer påverkades av vad som skedde på 1600-talet.
  
  Häxan var intressant, tragiskt och stundtals även roande mitt i allt det hemska tack vare en knäpp polischef och en krävande svärmor som ska gifta om sig. Slutet var hemskt tragiskt och jag tycker att boken mycket bra speglar det moderna svenska samhället med mobbning, rasism och utanförskap. Speciellt en scen var så typiskt svenskt, när en man klagar på alla invandrare i Sverige och det är därför han har flyttat till Spanien.
  
  Jag är oerhört glad att jag tog mig tid att läsa denna bok och ser fram emot att läsa de tidigare publicerades böckerna!
  
  Tack
  Bokförlaget Forum for recensionsexemplaret!
  
  ENGLISH REVIEW
  
  Tragic memories are brought back to life when four-year-old Linnea disappears from a farm outside Fjällbacka. Thirty years earlier a little girl disappeared from exactly the same farm and was later found murdered. That time, two thirteen-year-old girls were accused of killing the girl. They were found guilty in court, but escaped prison because of their age. After that, one of them lived a quiet life in Fjällbacka. The other has just returned for the first time since the event, now as a celebrated actor to portray Ingrid Bergman in a movie to be recorded in the neighborhood.
  
  The people of Fjällbacka search for Linnea, and eventually, they find her. Nude, next to the same forest lake where the first girl was found. The horror spreads in the small society. Can more girls be in danger? Patrik Hedström thinks it seems farfetched, but he and his colleagues at the Tanumshed police start to investigate whether there are any similarities between the two cases. To help them, they get Erica Falck, who has long been working on a book about the old murder. The investigation opens ups many wounds, and the inhabitants' fear of the unknown has terrible consequences.
  
  **********
  
  The Witch is the latest book in the Fjällbacka series. Believe it or not, but I hade never read any book in the series before I read this. But the story seemed interesting and I decided to test the series by reading this book. Now, books with children being murdered are some of the hardest to read and it was definitely hard to read with the knowledge that Linnea was dead while they searched for her, I knew what's going to happen, but I still hoped they would find her alive.
  
  The book is divided into three different stories, which are linked to each other. We are following the murder investigation today, but we also follow the murder investigation of the girl who died 30 years earlier. Läckberg has also added another story about a woman accused of being a witch 300 years earlier. To be honest, I found the story about the witch an unnecessary part. Not because it was bad, but it felt like reading a completely different book when the story shifted to the witch story. Sure, the story has a connection to the present story, but it still feels like the book had been better without it. However, the witch story made me curious if more generations were affected by what happened in the 17th century.
  
  The book was interesting, tragical and even occasionally funny in the midst of all the horrors thanks to a not so bright police chief and Erica Falck's demanding mother-in-law who is planning to get remarried. The end was terribly tragic and I think the book very well reflects the modern Swedish society with bullying, racism, and segregation. Especially a scene was so typical Swedish when a man complains about all the immigrants in Sweden and that's why he has moved to Spain.
  
  I'm very pleased that I took the time to read this book and look forward to reading the previously published books!
  
  Thanks
  Bokförlaget Forum for the review copy!
• 
  María

  3 de 5 estrellas ⭐️⭐️⭐️ Me ha gustado 🙂
  Estaba deseando que saliera este libro, fui a la librería el mismo día que se publicó para hacerme con él y la primera sorpresa me la llevé allí mismo, un libro caro, carísimo. Aún así, me lo lleve a casa feliz por poder seguir con la saga y disfrutar de la pluma de Camilla.
  La historia se desarrolla en tres tiempos distintos, siendo uno de ellos en el siglo XVII.
  Recomiendo anotar en una hoja los personajes que van saliendo porque son muchos y puedes hacerte un verdadero lío, mejor este pequeño remedio.
  La desaparición de una niña en un lugar donde años atrás también murió una niña es la principal investigación del policía Patrick y el resto del equipo.
  Erica a su vez está escribiendo una novela relacionada con la muerte de la primera niña y de las principales acusadas del caso y eso será de buen ayuda para la investigación.
  Es genial como seguidora de la saga volver a reencontrarte con los personajes porque se les tiene cariño. Melberg cada día me gusta más y es muy protagonista en este libro.
  La historia desarrollada en el siglo XVII está bien documentada, escrita y es de lo más interesante pero no tiene mucho sentido integrada en este libro, la conexión es forzada y requiere de imaginación.
  La novela es excesivamente larga, especialmente la primera mitad se hace larga y algo tediosa. Después coge ritmo y ahí si que una siente que está leyendo a Camilla.
  Personalmente esperaba mucho más de esta novela aún así me ha gustado y si eres fan de la saga como yo no te la puedes perder, al menos para volver a saber de todos los personajes y el desarrollo de sus vidas.
  Espero no tener que esperar mucho para el siguiente
  
  
• 
  Ana

  This book kind of snuck up on me and took me by surprise. I’ve read and watched so many murder mystery’s and it’s hard to find one that’s not predictable. I really did love this one. First what can be seen is parting the book in three different stories, and if two of them seem to have something in common from the beginning, the third one is seemingly not connected at all. And it’s like that to the very end. The main story is full of various plots, that happen to be more and more connected with each other and complicated in the process of reading. It’s not only a crime story. It tells also about different things, like love of characters, growth one but also the first one, their lives, and how cruel can teenagers be. The author plaited as well a political situation - plot of refugees and how they are seen in Sweden. The length of book and various plots can not be interessant for everyone. For someones it can be even boring, but for me it was absorbing and it kept me in tension, so I had to know how it would continue and what tracks the police would find. The ending is just so great and emotional and explosive. I shed a few tears.. I definitively recommend this book to all of you! 
• 
  Χρύσα Βασιλείου

  Το 10ο βιβλίο της Camilla Läckberg, πιο σκοτεινό, ώριμο και 'πλούσιο' από ποτέ, κερδίζει αμέσως και τους πιο απαιτητικούς αναγνώστες. Προσωπικά την έχω ακολουθήσει αυτήν τη συγγραφέα από τα πρώτα της βήματα, και με είχε κερδίσει ήδη από τότε. Λατρεύω τις ιστορίες της, λατρεύω το ύφος γραφής της και τα εξαιρετικά ψυχογραφήματα των ηρώων της.
  Μπορεί κάποιοι να την θεωρούν κάπως...'light' για το 'σκληρό' είδος της σκανδιναβικής αστυνομικής λογοτεχνίας, αλλά πιστεύω πως κάνουν μεγάλο λάθος. Δεν χρειάζεται να γράφουν όλοι σαν τον Nesbo (άλλος λατρεμένος αυτός) ή τέσπα τα βιβλία τους να στάζουν αίμα. Μπορείς πολύ εύκολα να γράψεις μια καταπληκτική αστυνομική ιστορία και με μία σταγόνα αίμα, ας πούμε. Και η Läckberg έχει αποδείξει πως μπορεί να πλάσει εξαιρετικές πλοκές χωρίς πολλές αιματοχυσίες. Εξάλλου, ανέκαθεν σκόπευε και στον ανθρώπινο παράγοντα κι όχι αποκλειστικά στο εκάστοτε έγκλημα που κινητοποιούσε τα νήματα της πλοκής.
  
  Στη "Μάγισσα", εκτός από την αμιγώς αστυνομική πλοκή, θίγει με τρόπο απόλυτα επιτυχημένο και επίκαιρα θέματα όπως το προσφυγικό και το bullying στους εφήβους, αλλά και διαχρονικά, όπως η "ρετσινιά" που αφήνει σε κάποιον μια κατηγορία -στη συγκεκριμένη περίπτωση,για δολοφονία- και το πώς επηρεάζουν τα λάθη των γονιών τα παιδιά τους σε ολόκληρη την πορεία της ζωής τους. Και το κάνει με τρόπο προσεκτικό, διακριτικό αλλά και 'φωναχτό' συνάμα, μιας και πολλές φορές ο ρεαλισμός φτάνει σε σημείο ωμότητας, που κά��ει την καρδιά να σφίγγεται. Έτσι είναι όμως τα πράγματα, δυστυχώς. Και η Läckberg απλά τα αποτυπώνει με τρόπο εξαιρετικό.
  
  Όσοι αμφισβητούν την πένα της, ας διαβάσουν τη "Μάγισσα" και είμαι σίγουρη πως θα αναθεωρήσουν. Εμείς οι φανατικοί της απλώς θα έχουμε την ευκαιρία για να απολαύσουμε ακόμα μια καλογραμμένη και εθιστική ιστορία και να ξεκινήσουμε να μετράμε αντίστροφα για την επόμενη, αμέσως μόλις διαβάσουμε την τελευταία αράδα της.
  
  Ολόκληρη η κριτική μου για το βιβλίο στο site "Book City" και τον παρακάτω σύνδεσμο:
  
  Η μάγισσα
• 
  Simona Stoica

  Am început seria Fjällbacka în 2010, când am cunoscut-o pe „Prințesa ghețurilor”. Opt ani mai târziu, termin „Vrăjitoarea”, un grimoar de doar 816 de pagini și al 10-lea roman al Camillei Läckberg care îi are drept protagoniști pe Patrik Hedström și Erica Falck.
  
  Nu mi-au plăcut toate cazurile, însă, deși este o serie polițistă, nu ele au reprezentat atracția principală. Așa cum am pățit și cu Crimele din Midsomer, am fost fermecată de personaje și de atmosferă, de acel sentiment de apartenență într-o comunitate restrânsă și (aparent) unită, unde au loc surprinzător de multe crime, răpiri și accidente.
  
  Patrik și Erica sunt extraordinari, echipa de la secție este formidabilă, singura excepție fiind, ca de obicei, Bertil Mellberg, pe care îl urăști și îl iubești în egală măsură. „Vrăjitoarea” știe cum să te atragă în capcană: am citit 500 de pagini în prima noapte și m-am oprit doar pentru că trecuse de ora 4 și trebuia să mă trezesc în trei ore.
  
  Cred că este cel mai violent și cutremurător roman al autoarei. Ultimele 50-70 de pagini nu au fost ușor de citit.
• 
  Olga Kowalska (WielkiBuk)

  Camilla Lackberg porusza w "Czarownicy" całą gamę tematów, począwszy od imigrantów, ośrodków dla uchodźców, przez tożsamość, aż po sytuację kobiet. Robi to w świetny i spójny sposób, tak, że cała historia jest przede wszystkim logiczna. I do tego diabelnie tajemnicza.
  Stawia na opowieść, nie na sensację, nie na kryminał per se. Pokazuje realia, tło obyczajowe i historyczne, porusza trudne tematy dotykające szwedzkiego społeczeństwa w naturalny, nienapastliwy sposób, czym przypomina mi twórczość naszej Katarzyny Bondy.
  "Czarownica" zostaje z czytelnikiem na dłużej.
• 
  Angeliki Chatzipantou

  Μπορούσε η ιστορία με το Μπόχουσλεν να είναι η βασική ιστορία του βιβλίου. Σε πολλά σημεία με κούρασαν οι πολλές λεπτομέρειες και οι ανούσιες ιστορίες (γάμος πεθεράς Έρικας, διεξαγωγή μπάτσελορ πάρτυ, μαθήματα ιστιοπλοΐας σε μετανάστες) ε να 'χαμε να λέγαμε..γενικά ήθελε να θίξει πολλά θέματα σε ένα βιβλίο. Όσο για το τέλος; Απογοήτευση.
  Camilla ήσουν πολύ ψηλά για μένα μετά από την "Παγωμένη Πριγκίπισσα" (το πρώτο και μοναδικό της βιβλίο που διάβασα πριν τη "Μάγγισσα"), γιατί με απογοήτευσες έτσι;
• 
  Ana Stanciu-Dumitrache

  Vrajitoarea e un roman nebunesc, care te tine in priza de la prima pagina, te prinde in farmecele lui, te surprinde si in acelasi timp te relaxeaza. E genul de lectura care imbina cumva genul politist cu o drama de familie si o comedie romantica, care are cate putin din toate genurile, care te lasa sa respiri, dar te si innebuneste cu schimbarile de situatie si suspansul. Acesta e meritul Camillei Lackberg si cred ca asta o face o asa mare scriitoare. Stilul ei e unic si sunt indragostita iremediabil de seria aceasta. As recunoaste-o de la prima pagina.
  Ca si in celelalte romane din serie, cuplul Erika-Patrick este in prim-plan. M-am atasat foarte tare de ei si de intreaga lor familie, cu tot haosul de acasa, cu toate neintelegerile si situatiile amuzante, cu tot stresul lor si joaca copiilor. Familia lor e galagioasa si vesela, e familia tipic suedeza, departe de a fi perfecta, dar atat de simpatica.
  Scriitoarea surprinde perfect mecanismul de functionare al politiei in general, nu doar a celei suedeze. Birocratie multa, coruptie, oameni care nu isi fac treaba cum trebuie, anchete nerezolvate, altele inchise din lipsa de resurse, necoordonare, munca pana noaptea tarziu, dar si niste oameni buni, care vor sa faca dreptate si sa aduca consolare. Si de data aceasta Patrick si compania are mult de munca cu un caz incurcat, din care lipsesc multe piese, aparent simplu de rezolvat, care insa se devedeste a fi extrem de trist.
  Cred ca e unul dintre putinele romane politiste care ofera o alta perspectiva a crimei, care nu trage linia clar intre vinovati si nevinovati, care lasa cititorul sa decida si sa judece, care implica atat de mult factorul uman si psihologic. O serie de minciuni, de temeri, de sentimente ingropate adanc, de greseli prostesti si de frici duc la moartea unor fete inocente. Iar la final, nu exista bucuria gasirii vinovatului, nu exista castigatori si invinsi, exista doar suferinta.
  Recomand fanilor genului si nu numai, este o poveste de viata complexa, ce se intinde pe mai multe generatii si urmareste conflictele dintre parinti si copii, lipsa de comunicare si consecintele ei, maturizarea fortata si lipsa reperelor de orice fel in viata. E o poveste din care inveti multe, mai ales pentru ca este atat de dura si arata cum niste simple greseli si minciuni pot duce la distrugerea atator familii, cum oameni nevinovati sunt prinsi in aceasta valtoare si fac lucruri nebunesti, pierzandu-si inocenta si cum noi, oamenii, punem in miscare un intreg mecanism printr-o simpla vorba.
• 
  María Alejandra

  Un libro bastante largo, seiscientas y pico de páginas, donde no hay dos tramas temporales (como nos tiene acostumbrados esta autora), sino tres: la del presente, con la desaparición y despues muerte de la pequena Nea; la del pasado, son un asesinato de Stella en la misma granja donde desaparece Nea; y la que transcurre en el siglo XVII, donde veremos cómo le va a una joven viuda en tiempos de la cacería de brujas. A mi entender la tercera trama está demás, si se omite no afectaría a en nada a las otras dos historias que si están relacionadas.
  
  Aparte de todo lo relacionado con la investigación, seguimos conociendo cómo les va a los caracteres que hemos ido siguiendo a lo largo de la saga. Otros temas tocados en el libro, es el de los refugiados, el bullying, la homosexualidad, la violencia familiar, en fin, que la autora como que no quiso dejar nada por fuera.
  
  Un libro entretenido que seguramente gustará a los seguidores de esta autora.
  
  Mención aparte, ha sido lo que ha hecho la editorial en publicar solo en físico primero, y creo que en catalán para kindle, dejándonos a los que leemos en digital y en espanol por fuera. Tuve que comprarlo en físico, sin tener otra opción. Mal, muy mal.
• 
  Natalie

  Μία ιστορία που σου κρατάει το ενδιαφέρον από την πρώτη μέχρι την τελευταία σελίδα χωρίς να κάνει κοιλιά, κάτι το οποίο φοβήθηκα στην αρχή όταν είδα τον όγκο του βιβλίου, και με ένα θέμα τόσο ευαίσθητο, σπαραχτικό και σοβαρό όπως η δολοφονία μικρών παιδιών. Το μόνο αρνητικό που βρήκα είναι ό��ι θεωρώ τραβηγμένο τον τίτλο καθώς και τη διασύνδεσή του με το σύνολο της ιστορίας.
• 
  Irene

  3,5.
  El más flojo de esta saga. Aunque te hace reflexionar con algunos temas, el hilo conector de las tres historias no me ha llegado a convencer del todo. Aun así, se lee rápido y es ameno.
  Me ha gustado reencontrarme con Erica y Patrick, y ver la evolución de los personajes desde el domador de leones.
• 
  Rosa Cristina

  Fue una lectura compleja, con muchos personajes, narrada en diferentes tramas, la 1era inicia con la desaparición de Linnea una pequeñita de 4 años. La Niña vive en una granja en donde 30 años antes había desaparecido otra niña “Stella” en las mismas circunstancias, la cual fue encontrada poco después sin vida. Con la búsqueda de Linnea empezaremos a conocer el pasado de los habitantes del pueblo. La segunda trama salta en la época de la caza de brujas en 1671 acontecida en Bohuslän. La historia envuelve temas sociales tales como el rechazo de refugiados, acoso escolar, abuso sexual y por supuesto el que fueras diferente o datada de una habilidad de sanar con plantas, simplemente te convertía en una bruja, que eran torturadas hasta declarar su culpa. Ha sido mi primera lectura de esta escritora, me dejó muy confundida, y aún nose si leer algo más de ella, me sentí muy triste y frustrada. 😵‍💫
• 
  Bruce Hatton

  Thirty years ago a 4-year old girl went missing from her farm home and was later discovered murdered. Two teenage girls were convicted of the murder but both are now free again. Then another 4-year old disappears from the same farm.
  Of the previous novels I’ve read in the Fjällbacka series featuring Patrik Hedström and Erika Falck there are a couple I really liked, the rest I wasn’t crazy about. This one, I guess falls somewhere in the middle. It’s a very long novel with many characters – some not too distinctive – and jumps back and forth in time a lot, even back to 1671. As such, I found it difficult to follow at times and had somewhat lost interest before the ending.
  As a study of a community in a state of shock, suspicion and fear it was very convincing. As a murder mystery it left a lot to be desired.
• 
  Cheryl

  I found this book went into a lot of extra detail that I personally didn't care for. I usually quite enjoy Camilla's work, looking forward to her next novel, but this one just seemed to drag on.
• 
  Λίνα Θωμάρεη

  Μου φαίνεται απίστευτο αλλά ΝΑΙ!!!! το τελείωσα φετο!!!
  
  Σε αυτό το βιβλίο η Καμίλα μας τα κάνει λίγο σαλάτα. Ανοίγει πολλά μέτωπα που ακόμα δεν έχω καταλάβει το λόγο.
  Βέβαια και στα προηγούμενα βιβλία της έβαζε πολλά γεγονότα μαζί και ήταν κάτι που θαύμαζα σε αυτήν το πώς καταφέρνει να σε πάει μέσω Καβάλας και παρόλαυτα στο τέλος να έχεις την αίσθηση ότι ΝΑΙ έτσι έπρεπε να γίνει.
  Στο συγκεκριμένο όμως όχι. Δεν χρειαζόταν να γίνει έτσι.
  Όλα μου φαινόντουσαν παράταιρα ακόμα και η κεντρική ιστορία. Ακόμα και η ιστορία της Μάγισσας. Ακόμα και το κομμάτι του Σαμ. Ακόμα και το κομμάτι με τους Σύριους.
  
  Δεν ξέρω.
  Απογοητεύτηκα.
  
  2,5 αστέρια.
• 
  Libros.olvidados

  Leído durante la cuarentena. Sigue con la misma dinámica que sus libros anteriores. Me ha gustado mucho y me ha dado buenos momentos -aunque en ocasiones se puede hacer algo largo, así que mejor tomarlo con calma-. Enamorada profundamente de las historias de Camilla no puedo decir mucho más. ¡Esperando por el siguiente!
• 
  Γιώτα Παπαδημακοπούλου

  Το δέκατο βιβλίο της Camilla Lackberg είναι γεγονός και βρίσκεται ήδη στις προθήκες των βιβλιοπωλείων ανά την Ελλάδα, περιμένοντας τους φανατικούς αναγνώστες της συγγραφέως να το αποκτήσουν. Για όσους, πάλι, δεν έχουν γνωρίσει μέχρι σήμερα το έργο της Σκανδιναβής Agatha Cristie, "Η μάγισσα" τούς δίνει μία καλή ευκαιρία να το κάνουν, έστω κι αν δεν έχουν διαβάσει τα προηγούμενα εννέα βιβλία της σειράς "Fjällbacka" ή αλλιώς, περισσότερο γνωστή σε εμάς, της σειράς περιπετειών του επιθεωρητή Πάτρικ και της γυναίκας του Έρικα. Κι επειδή αρκετοί ρωτάτε, κι άλλοι τόσοι σίγουρα θα ρωτήσετε, όχι, δεν είναι απαραίτητο να έχετε διαβάσει τα προηγούμενα βιβλία για να κατανοήσετε το νόημα αυτού, αλλά θα είχε μεγάλο ενδιαφέρον να το κάνετε για ν' ανακαλύψετε ποια είναι η ιστορία και η εξέλιξη των δύο βασικών χαρακτήρων μέσα στο χρόνο. Και μετά απ' αυτή την αρκετά φλύαρη εισαγωγή, ας περάσουμε στο ζητούμενο.
  
  Βρισκόμαστε σ' ένα αγρόκτημα στις παρυφές του δάσους, λίγο έξω από την πόλη της Φιελμπάκα, όπου μια όμορφη, συνηθισμένη, ήσυχη μέρα, θα μετατραπεί σε εφιάλτη για την οικογένεια της τετράχρονης Νία, η οποία εξαφανίζεται μυστηριωδώς προκαλώντας σοκ στην τοπική κοινωνία. Όπως ακριβώς είχε συμβεί με την συνομίλική της, τότε, Στέλλα, τριάντα χρόνια νωρίτερα, στο ίδιο αγρόκτημα όπου ζούσε μέχρι σήμερα η Νία. Μόνο που η εξαφάνιση της Στέλλας δεν είχε καλή κατάληξη αφού το μικρό κορίτσι βρέθηκε νεκρό, ενώ για τον θάνατό της κατηγορήθηκαν και καταδικάστηκαν δύο δεκατριάχρονα κορίτσια. Σήμερα, τα κορίτσια αυτά, γυναίκες πια, έχουν φτιάξει της ζωές τους. Η μία δεν έφυγε ποτέ από την πόλη της, έχοντας χτίσει μια ήρεμη ζωή, ενώ η δεύτερη έχει γίνει μεγάλη και διάσημη σταρ του Χόλιγουντ, ενώ επιστρέφει για πρώτη φορά στον τόπο της έπειτα από πάρα πολλά χρόνια απουσίας. Άραγε, οι δύο αυτές υποθέσεις συνδέονται; Τα δύο άλλοτε κορίτσια, ήταν πράγματι ένοχα, και ποιος ο ρόλος τους στην υπόθεση της Νία; Ή μήπως πίσω απ' όλα αυτά κρύβεται κάτι πολύ βαθύτερο, πολύ πιο τρομακτικό;
  
  Δεν έχω διαβάσει και τα εννέα βιβλία της σειράς της Lackberg, ωστόσο, έχω διαβάσει αρκετά για να μπορώ να πω με σχετική βεβαιότητα πως το συγκεκριμένο, τόσο ως προς το χτίσιμο της πλοκής του όσο και ως προς την αφήγησή του, είναι από τα πλέον άρτια έργα της. Δεδομένου ότι μιλάμε για ένα αρκετά ογκώδες βιβλίο, με πολλά πισωγυρίσματα, αλλά και χρήση τεχνικών παράλληλης και αμφίδρομης αφήγησης, θα ήταν εξαιρετικά εύκολο, για οποιονδήποτε συγγραφέα, να πέσει στην παγίδα της δημιουργίας αφηγηματικών κενών και πολύ περισσότερο, στην παγίδα της δίχως νόημα φλυαρίας που απλά βομβαρδίζει τον αναγνώστη με άχρηστες πληροφορίες που δεν οδηγούν πουθενά και δεν εξυπηρετούν κανένα σκοπό. Και όμως, η Lackberg καταφέρνει περίτεχνα ν' αποφύγει όλους αυτούς τους σκοπέλ��υς, προσφέροντας ένα ολοκληρωμένο, σφιχτοδεμένο αποτέλεσμα, και μια ιστορία που έχει αρχή, μέση, τέλος και κυρίως, λογική και σύνδεση ανάμεσα στα εκάστοτε γεγονότα και συμβάντα που ολοκληρώνουν την εικόνα του τι πραγματικά έχει συμβεί, τι κρύβεται πίσω από τις σκοτεινές αυτές υποθέσεις που μας παρουσιάζονται -και τους εμπλεκόμενους σε αυτές-, αλλά και του τι πραγματικά θέλει να μας πει μέσω όλο αυτού.
  
  Η ιστορία ταξιδεύει στο παρελθόν και φτάνει μέχρι και τον 17ο αιώνα, τότε που το κυνήγι μαγισσών δεν ήταν απλά μια μεταφορική έννοια, αλλά μια πραγματικότητα. Και όμως, τόσο τότε όσο και σήμερα, τα πραγματικά αίτια πίσω από την ύπαρξή του, παραμένουν ίδια, και σχετίζονται άμεσα με τον φόβο του ανθρώπου απέναντι σε αυτό που δεν γνωρίζει, σε αυτό που δεν καταλαβαίνει, απέναντι σε όλα όσα δεν μπορεί να κατανοήσει, όχι γιατί αδυνατεί να το κάνει, αλλά γιατί δεν μπαίνει καν στη λογική διαδικασία του να προσπαθήσει, επιλέγοντας ν' ακολουθήσει το μονοπάτι της βίας, του θυμού, της ακρότητας, επειδή, για κάποιο διεστραμμένο λόγο, αυτό φαντάζει πιο εύκολο στα μάτια του. Άλλωστε, ο άνθρωπος, από τη φύση του, το έχει πιο εύκολο να κατηγορήσει κάποιον άλλον από το ν' αναρωτηθεί ποιες είναι, και μέχρι που φτάνουν, οι δικές του οι ευθύνες, μα και το να καταδικάσει αυτό που είναι πιο εύκολο να στοχοποιηθεί. Είναι σκληρή η ζωή, και ακόμα πιο σκληρές είναι οι αλήθειες της και το βάρος αυτών δεν μπορούν να τ' αντέξουν όλοι.
  
  Με γλώσσα απλή, που ρέει, και εμφανή διάθεση κριτικής απέναντι στα σύγχρονα κοινωνικοπολιτικά συστήματα που κατευθύνουν τα νήματα ολόκληρου του κόσμου, μα και των ανθρώπων που απαρτίζουν αυτόν, η Lackberg έχει γράψει ένα μυθιστόρημα γροθιά στη συνείδηση και στο στομάχι του αναγνώστη. Παντρεύοντας την ιστορία, το κοινωνικό δράμα, με το θρίλερ μυστηρίου και την αστυνομική περιπέτεια, προσφέρει ένα άρτια ολοκληρωμένο έργο "φωτιά", που μας κάνει ν' αναλογιζόμαστε και να εξεργαζόμαστε σε πολλαπλά επίπεδα συμπεριφορές που είτε τις έχουμε υιοθετήσει είτε όχι σε προσωπικό επίπεδο, τις βλέπουμε να υφίστανται καθημερινά γύρω μας, οδηγώντας σε πράξεις δραματικές και αποτέλεσμα μη αναστρέψιμα, που ίσως και να στερούν ένα κομμάτι της ανθρώπινης υπόστασής μας, μέσα σε μια κοινωνία δημιουργίας και ανάθρεψης τεράτων, που τρέφονται από φόβους, ανασφάλειες και κτηνώδεις ανάγκες που καλλιεργήθηκαν και φυτεύτηκαν βαθιά μες την ψυχή μας χρόνια πριν. Μήπως, τελικά, αυτό που χρειάζεται δεν είναι ν' αλλάξει ο κόσμος μας, αλλά το πως τον βλέπουμε εμείς και πως συμπεριφερόμαστε μέσα σ' αυτόν; Διαβάστε αυτό το εξαιρετικό μυθιστόρημα και ίσως το σκεφτείτε ξανά απ' την αρχή.
• 
  Gianluca Buccarella

  Crime stories dumbed down for the new generations.
  Agatha Christie, Conan Doyle and Georges Simenon please forgive Camilla Lackberg.
  
  The policemen are as dumb as they come. They search houses and miss evidence, they have second thoughts or trails to follow but dismiss them because they have better things to do (i.e. attending weddings or getting drunk), they keep repeating the same mistakes without flinching and, as this wasn't enough, the whole premise of the book is based on the worst police work EVER, so bad that it's completely unbelievable.
  It's easy to write a criminal story when all the mystery and intrigue comes from the police making blatant mistakes over and over again and not from the complexity of the plot itself.
  
  And then the most annoying thing of all: Lackberg writes in 2-pages paragraphs and changes point of view (and storyline) all the time like a kid with ADHD. She jumps around so fast it took me half the book to memorize all the names and characters and what the hell their problem was. Half the storylines are basically pointless anyway and have only a remote link with the main story.
  
  Anybody who finds this good, they must have never read a classic whodunnit story.
  
  5 days reading 700 hundred pages that I will never ever get back.
  I can't believe Lackberg has the protagonists of this disappointment as returning characters in a series of books because they are probably the flattest and most uninteresting characters of the whole novel (and it's no easy feat).
  Avoid.
• 
  Athena

  Γενικά, η Camilla μου αρέσει (βέβαια δεν είναι και Jo Nesbo). Μου χει δημιουργήσει την επιθυμία να δω την εξέλιξη του Πάτρικ και της Έρικα και γι αυτό το λόγο διαβαζω όλα της τα βιβλία. Το συγκεκριμένο με απογοήτευσε. Η ιστορία μου φάνηκε ανούσια και το τέλος το είχα προβλέψει σχεδόν από τη μέση του βιβλίου. Επίσης, η ιστορία του παρελθόντος δεν φάνηκε να δενεί με τώρα. Ήταν σαν να μην βρήκε πως να τα συνδέσει και βρήκε μια πρόχειρη λύση.
• 
  Nuria

  3/5🌟
  
  Al principio me ha parecido algo lento. Había partes que me aburrieron un poco . Luego al ir llegando al final si que me ha gustado más.
  Me ha gustado esas tres líneas temporales, cuando leí en reseñas que había tres me asuste un poco porque pensaba que igual la autora no iba a enlazar bien las cosas para que todo tenga relación, ya que una línea temporal transcurre en 1672, pero aun asi lo ha llevado muy bien y al final todo queda muy bien relacionado. Y esto es lo más destacable de este libro para mi, el final y la conexión de esas tres líneas temporales en la que se divide el libro.
  Solo espero que se continúe esta serie porque con el final que tuvo quiero saber que pasa si todo sale bien o mal, necesito ya una siguiente parte.
  En c0nclusión me ha gustado aunque en comparación con los libros anteriores creo que este es algo peor que estos. Aun así me ha gustado esta serie y me ha gustado mucho esta autora y espero leer más libros de ella.
  
• 
  Vera Brandão

  
  http://verovsky-meninadospoliciais.bl...
• 
  Zai

  Hace treinta años, Marie Walls y Hellen Persson se confiesan autoras del asesinato de la pequeña Stella. La sombra de ese crimen siempre ha planeado sobre sus vidas pese a que, en su día, se retractaron de la confesión.
  Ahora, Marie está de regreso en Fjällbacka por motivos de trabajo justo cuando la comisaría del pueblo entra en ebullición por la desaparición de otra niña, Nea, a la que finalmente encuentran muerta en el mismo lugar donde se halló el cuerpo de Stella el verano del 85. ¿Coincidencia?
  
  Patrik Hedström, que dirige la investigación de lo sucedido a Nea, y su esposa Erika, que trabajaba en el «caso Stella» para su nuevo libro, nos sumergen en los datos que van encontrando y que atañen a la relación entre Hellen y Marie, a su pasado y a lo que las rodea en el presente: hijos adolescentes que viven su propia trama a la vez que son partícipes de la actual, el trabajo como actriz de la una y el peculiar matrimonio de la otra.
  A todo ello se suman los habitantes de un campamento de refugiados sirios que, a causa de la dosis siempre presente de xenofobia, se ven implicados en los hechos y sufren las consecuencias de forma brutal.
  Una historia aparte, la de Elin, nos acerca a la caza de brujas del siglo XVII en Suecia. A ella se enfrenta este nuevo personaje víctima de antiguos odios y envidias.
  
  Tenemos por tanto tres líneas argumentales que se van desarrollando simultáneamente: el caso Stella, la muerte de Nea y la vida de Elin.
  
  Camilla Läckberg hace agradable y sencilla la lectura de un libro tan voluminoso en páginas, sucesos y personajes.
  
  Deteniéndose lo justo en la vida de Erica y Patrik, a los que ya conocemos de novelas anteriores, describe muy bien al resto y nos muestra, poco a poco, sus motivaciones, secretos y miedos, haciendo un retrato realista de dos colectivos oprimidos: los adolescentes y los refugiados que, huyendo de la guerra y el horror, no siempre encuentran la acogida que ansiaban.
  
  Como me ocurre con todos los libros de esta autora y, pese a ser largo, me he quedado con ganas de más.
  
  Es un libro que a ningún seguidor de esta autora defraudará, y poco más puedo contar sin hacer spoiler.
  
  Como conclusión, es un libro sencillo, en su estilo y de lectura muy amena.