![パラレルワールド・ラブストーリー[Parareru wārudo rabu sutōrī]](https://images-na.ssl-images-amazon.com/images/S/compressed.photo.goodreads.com/books/1611085343i/6366399.jpg)
| Title | : | パラレルワールド・ラブストーリー[Parareru wārudo rabu sutōrī] |
| Author | : | |
| Rating | : | |
| ISBN | : | 4120024008 |
| ISBN-10 | : | 9784120024009 |
| Language | : | Japanese |
| Format Type | : | Paperback |
| Number of Pages | : | 450 |
| Publication | : | First published January 1, 1995 |
パラレルワールド・ラブストーリー[Parareru wārudo rabu sutōrī] Reviews
-
เรื่องนี้ได้เรารับรสความแปลกใหม่จากเคโงะ ตรงที่ได้ความเป็นวิทยาศาสตร์ไซไฟจ๋ามากๆ ถึงคำแปลในส่วนนั้นจะตรงทื่อไปบ้าง แต่คำแปลในส่วนอื่นไม่ได้เป็นปัญหาอะไร พล็อตเรื่องต่างหากที่ดึงความสนใจเราไปได้มากกว่า แม้จะไม่ใช่นิยายฆาตกรรมอำพราง เคโงะก็ยังคงไม่ทิ้งลายของความลึกลับ ซับซ้อน และให้กลิ่นสืบสวนชวนให้ค้นหา...
รักในโลกพิศวง เป็นงานไซไฟที่พูดถึงการสร้าง..โลกเสมือนจริง.. ที่ชวนค้นหาว่าแล้วโลกไหนละ คือโลกจริง??
เมื่อโลกหนึ่งพระเอกรับรู้ว่าเขาแอบหลงรักแฟนเพื่อน ส่วนอีกโลกหนึ่งหญิงสาวคนนั้นเป็นแฟนของเขาเองต่างหาก...
เรื่องนี้ไม่ได้จบแบบหักมุมให้เหนือคาดอะไรนัก แต่ที่เราจะได้มากกว่านั้น คือการได้เสพความลึกของพล็อตที่ผู้เขียนจะมีให้เราเสมอ และมากขึ้นไปอีกคือชั้นเชิงในการเล่าเรื่อง การแบ่งพาร์ทเล่าสลับกันระหว่าง 2 ไทม์ไลน์ นอกจากจะให้เห็นการดำเนินไปของความสัมพันธ์ของตัวละคร ยังเป็นการให้คำตอบในข้อสงสัยระหว่างกันได้อย่างลื่นไหล ตั้งแต่เริ่มต้นจนย้อนมาเจอกันในตอนจบ และยังมีบางช่วงบางตอนที่เอา point of view มาเล่นซ้อนลึกลงไปอีกชั้น เป็นครั้งแรกที่ได้เห็นวิธีเล่าที่มีชั้นเชิงขนาดนั้น...
สิ่งที่ชอบมากที่สุดคือด้านจิตวิทยา ชอบแม้เพียงกระทำเล็กๆน้อยๆ ก็ยังสามารถบ่งบอกถึงความสับสน ความกังขา ความอิจฉาริษยาที่เกิดขึ้นได้ในเวลาเดียวกับมิตรภาพ เราจะรู้สึกได้เลยว่ามันเป็นความนึกคิดตามพื้นฐานของมนุษย์ เคโงะยังคงสร้างความลึกซึ้งให้เราเข้าถึงสัญชาตญาณของความเป็นมนุษย์ได้อย่างดี... -
อ่านผลงานของฮิงาชิโนะ เคโงะมาหลายเรื่องแล้ว
เรายังไม่เคยเดาทิศทางเรื่องราวของเขาได้เลย
พล็อตของเขาเด่นจริงๆ แต่เราก็ยังไม่ถูกจริตกับวิธีเล่าของเขาเท่าไร
มันเนิบๆ ไปหน่อย
สำหรับเรื่องนี้ เราชอบบทนำนะ
มันชวนให้คิดว่าเรื่องต่อจากนี้จะเป็นแบบไหน
แต่พออ่านเรื่องจริงๆ ไม่เป็นอย่างที่คิด ก็ออกจะผิดหวังนิดหน่อย
ยังสนุกอยู่ แต่รู้สึกไม่สุดค่ะ
โดยเฉพาะตอนจบ มันทำให้กลายเป็นว่าเรื่องทั้งหมดมันลงล็อกเกินไป
มันง่ายจนเกินพื้นฐานความจริง ทำให้เชื่อยาก อินยากไปหน่อย -
“การแก้ไขความเจ็บป่วยที่เกิดจากประสบการณ์เลวร้าย ความเศร้าโศกและความทุกข์ทรมานด้วยวิธีลืมทุกสิ่งให้หมดสิ้นมันดีแล้วหรือ คิดอีกแง่หนึ่ง คนเราควรจะแบกรับความเจ็บปวดเหล่านี้ไว้กับตัวเองตลอดไปไม่ใช่หรือ”
สนุกตราตรึง ราวกับ The Inception เวอร์ชั่น Keigo
นิยายสืบสวนสอบสวนที่มีส่วนผสมอันลงตัวมากๆ ของดราม่าและ sci-fi ตามแบบฉบับมหาเทพ Keigo เล่มนี้สนุกจริงๆ
เรื่องราวความรัก ดราม่าความผูกพัน และมิตรภาพระหว่างเพื่อนที่เข้นข้นของนักวิจัยหนุ่มผู้ศึกษาวิจัยเกี่ยวกับการทำงานของสมองและจินตนาการ
โดยเล่าเรื่องผ่านความทรงจำที่เป็นคู่ขนาน
ในโลกหนึ่ง เขากำลังจะแย่งคนรักจากเพื่อนสนิท เพราะเธอคือรักแรกพบ ที่เขายอมที่จะทำทุกสิ่งอย่าง แม้กระทั่งทำลายมิตรภาพระหว่างเพื่อนที่รักกันมากลงได้
ในอีกโลกหนึ่ง เขากำลังมีความสุขกับคนรักคนเดียวกันที่เพื่อนสนิทคนนั้นเป็นผู้แนะนำให้รู้จัก แต่เพื่อนคนนั้นกลับหายไปอย่างไร้ร่องรอย ไม่รู้สภาพว่าเป็นตายร้ายดียังไง
โลกไหนคือโลกความจริง?
มันสนุกชวนติดตามมากKeigo เขียนเล่มนี้ในปี 1998 แต่ใส่พลังจินตนาการเรื่องวิทยาศาสตร์ของความทรงจำไว้เต็มเปี่ยม
เราจะสามารถเปลี่ยนความทรงจำได้หรือ และปัญหาของความทรงจำอื่นๆ ที่ขัดแย้งกับความทรงจำที่ปลูกเข้าไปใหม่ล่ะจะแก้ได้ยังไง
พล็อตเรื่องนี่ sci-fi มาก แต่กลับเอาดราม่าความสัมพันธ์ที่งวดข้นเอามาใส่ได้อย่างลงตัว ปรุงแต่งด้วยกลิ่นอายของการสืบสวนสอบสวนจนออกมายอดเยี่ยม
Keigo ทำการบ้านเรื่องความทรงจำได้ดีมาก ที่ชอบเลย คือการอธิบายให้เข้าใจถึงประกฏการณ์หลงผิด สร้างความทรงจำขึ้นมาใหม่ของคนเราได้ด้วยภาษาไม่ซับซ้อน เห็นภาพเลยว่าความทรงจำแบบหลงผิดของคนเรานั้นมันเกิดขึ้นได้โดยที่ผู้ที่หลงผิดเชื่ออย่างบริสุทธิ์ใจได้จริงๆ
นอกจากนี้ เช่นเคย Keigo ยังคงความเทพในเรื่องของดราม่าความสัมพันธ์ ที่เขียนขึ้นมาให้บีบคั้นมโนธรรมสำนึกของคนอ่านได้ดีมาก
ท้ายที่สุด ยังทิ้งคำถามไว้ให้กับคนอ่านมากมาย รวมทั้งประเด็นอันละเอียดอ่อนอย่างการลบทิ้งความทรงจำอันขมขื่น
แน่นอนว่ามันน่าจะมีประโยชน์กับหลายกรณี
แต่ความทรงจำก็เป็นทั้ง property และ identity ของคนมิใช่หรือ
เมื่อลบหรือเปลี่ยนไป เราจะยังเป็นคนเดิมอยู่อีกหรือเปล่า? -
ชอบพล็อตเรื่องมาก จากเท่าที่อ่านมาสองสามเล่ม งานเขียนของเคย์โงะจะเนิบ ค่อยเป็นค่อยไป แล้วพากันเดือดตอนท้าย (ไม่นับกลลวงซ่อนตาย) แต่เล่มนี้คือจบบทแรกก็อิหยังวะเลยจ่ะ มีแต่เรื่องน่าสงสัยเต็มไปหมด แม้สุดท้ายเฉลยจะไม่ห่างจากที่คาด แต่พอได้มาบวกกับความเข้มข้นทางความสัมพันธ์และความรัก (ของถนัดผู้เขียน) มันเลยทำให้เรื่องสนุกขึ้นมาก น่าติดตามว่าความดราม่ายุ่งๆ นี้จะลงเอยยังไง แล้วอะไรที่ผู้เขียนปิดบังตัวละครไว้
ความดีงามของเคย์โงะอีกอย่างคือการสร้างคาแรคเตอร์ ความเป็นธรรมชาติของตัวละคร หลายครั้งที่เราก็เผลอเอาใจช่วยฆาตกร เหมือนที่พูดกันว่า "นายมันตัวร้ายนะฮันนิน แต่ฉันเกลียดนายไม่ลงว่ะ" เรื่องนี้ผมก็เกลียดเจ้าทากาชิไม่ลง แม้จะรู้ว่าหมอนี่ทำอะไรกับความไว้วางใจที่เพื่อนมีให้บ้าง เพื่อนไปหาปรึกษาถึงห้อง พูดให้ฟังดีๆ ก็แล้ว มันยังมีหน้าดอดไปบอกแฟนเค้า "รู้ไหมผมคิดอะไรอยู่ / ยิ้ม ผมอยากให้ความรักของพวกคุณพังทลายลง .. ผมเป็นผู้ชายแบบนี้แหละ" ดูเผินๆ ทากาชิเป็นคนน่ารังเกียจ มันก็รู้ และมันก็เกลียดตัวเอง แต่อ่านแล้วก็เข้าใจมันนะ เข้าใจมากด้วย เป็นเล่มที่ความคิดของตัวละครทำเราหยุดชะงักเหมือนกัน
เสียดายแค่ตอนท้าย ที่เรื่องรวบรัดไปมาก จากที่บิ้วกันมาแต่ต้นเลยดูอ่อนไป แต่อย่างไรก็ตาม ยังเป็นเล่มที่อ่านสนุกมาก และเปลี่ยนอารมณ์จากงานฆาตกรรมอำพรางมาเป็นตามไขปริศนาได้ไม่เลวเลยทีเดียว ถ้ามีโอกาสก็ลองอ่านดูนะครับ -
ทิ้งไว้นานไม่กล้าอ่านกลัวจะเป็นเรื่องน่าเบื่อ ปรากฏว่าชอบ สนุก ดราม่า น้ำตาซึม ครบเลย เรื่องเหมือนจะเดินไปเรื่อยๆแต่วางไม���ลงแฮะ เอาใจช่วยกับปัญหารักสามเส้า เราสามคน ไหนจะมิตรภาพระหว่างเพื่อนอีก สุดท้ายแล้วมิตรภาพสำคัญที่สุดจริงๆ ซึ้งงงงงง
แต่เร���่องนี้ตัดจบห้วนไปหน่อย อยากให้มีอะไรอีกซักนิดนึง
———spoil————-
ทากาชิแอบรักหญิงสาวคนหนึ่งบนรถไฟมาตลอดสองปี แต่ไม่เคยไปทำความรู้จัก จนวันหนึ่งเพื่อนรักโทโมฮิโกะพาแฟนชื่อมายุโกะมาแนะนำให้รู้จัก จึงได้พบว่าคือคนเดียวกับที่ทากาชิหลงรักนั่นเอง
ทั้งสามคนทำงานวิจัยเกี่ยวกับวิศวกรรมโลกเสมือนจริง งานวิจัยดำเนินควบคู่ไปกับปัญหารักสามเส้า ทากาชิไม่สามารถตัดใจจากมายุโกะได้ แต่ก็ไม่กล้าหักหลังเพื่อนเช่นกัน แม้มายุโกะจะเริ่มมีใจเอนเอียงมาทางทากาชิแต่มายุโกะก็ไม่อยากเป็นคนทำลายมิตรภาพของทั้งคู่
จนวันหนึ่ง อยู่ๆโทโมฮิโกะหายไป ทากาชิกลายเป็นแฟนกับมายุโกะแทน เหมือนจะจบลงด้วยดี แต่ทากาชิรู้สึกว่าความทรงจำบางอย่างผิดเพี้ยนไป เค้าจึงเริ่มค้นหาความจริง ความทรงจำค่อยๆกลับมาพร้อมกับความจริงที่แสนเศร้า โทโมฮิโกะตัดสินใจฆ่าตัวตายด้วยอุปกรณ์ที่เค้าสร้างเพราะไม่สามารถทนการสูญเสียมายุโกะได้ ส่วนทากาชิไม่สามารถทนรับความเจ็บปวดจากการเสียเพื่อนได้จึงเลือกที่จะลบความทรงจำบางส่วนออกไป สุดท้ายไม่ว่าใครก็หนีความจริงไม่พ้น T_T -
"บางครั้งความทรงจำก็พันธนาการคนเราไว้ ความทรงจำทำให้ฉันทุกข์ทรมาน ฉันอยากจะกำจัดมันออกไป" (หน้า 343)
'ทากาชิ' หลงรักหญิงสาวคนหนึ่ง เธอเป็นผู้โดยสารรถไฟสายคู่ขนานกับสายที่เขาขึ้นเป็นประจำ แต่เขาเพิ่งมารู้ในภายหลังว่าหญิงคนนั้นคือ 'มายุโกะ' แฟนสาวของ 'โทโมฮิโกะ' เพื่อนคนสนิทของเขาเอง ทว่าวันหนึ่ง ทากาชิลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง กลับพบว่า มายุโกะเป็นคนรักของเขา ส่วนโทโมฮิโกะก็ย้ายไปทำงานต่อที่ต่างประเทศแทน สถานการณ์ทุกอย่างเหมือนจะไม่มีอะไร แต่มันผิดปกติ และนั่นคือจุดเริ่มต้นของการค้นหาความจริงของทากาชิ
เราชอบพล็อตเรื่องแนวนี้ แนวที่เล่นกับความทรงจำของคน แนวที่ไม่รู้ว่าอะไรคือความจริงกันแน่ มันชวนสับสนชวนวุ่นวาย แลดูลุ้นๆ แบบงงๆ ดี 5555
ถ้าจะพูดว่ามันคือ Inception เวอร์ชั่นโรมานซ์ ก็ไม่ผิดทีเดียวหรอก เป็นแนวโรมานซ์ไซไฟ มีความเป็นวิทยาศาสตร์มากกว่าแฟนตาซี มีกลิ่นอายความลึบลับสืบสวนอยู่ประปราย
มีหลายจุดในเรื่องที่เรารู้สึกว่า ถ้าสะกิดใจ ถ้าเอะใจสักนิด นั่นคือเราเดินมาถึงจุดเฉลยเรื่องได้แล้ว ขาดแต่เพียงมูลเหตุจูงใจ หรือจิ๊กซอว์เหตุการณ์บางส่วนที่ทำให้เหตุและผลของการกระทำตัวละครมาบรรจบกันพอดีอย่างสมบูรณ์แบบ
ตอนแรกที่อ่านคำนำของผู้แปล ผู้แปลบอกว่า มีหลายคนอ่านเรื่องนี้แล้วสับสน เราก็ชักหวั่นๆ ว่า เรื่องนี้จะสับสนเกินกว่าจะเข้าใจรึเปล่า แต่ผู้แปลก็บอกทริคเล็กๆ ในการอ่านเล่มนี้ไว้ คือ แยกเหตุการณ์ใน 'บทที่' และ 'ฉากที่' ออกจา���กัน แค่นั้นก็คลายความสับสนในโลกผ่านมุมมองของทากาชิไประดับหนึ่งเลย 5555
สรุปคือ ชอบค่ะ ปวดใจในความสัมพันธ์รักสามเศร้าของสามตัวละครหลักดี เนื้อเรื่องก็ดูลึกลับน่าค้นหา แต่เพราะเราชอบแนวนี้และตามเสพมาหลายงานที่พล็อตทำนองนี้ล่ะมั้ง ความตื่นเต้นในการค้นหาความจริงเลยแผ่วๆ ลง แต่ไปมุ่งเน้นที่ความรู้สึกของทากาชิเสียมากกว่าว่าจะไปจบที่ตรงไหน -
เราชอบวิธีการเล่าเรื่องของเล่มนี้นะ ตามหาความจริง พร้อมกับค่อยๆรื้อฟื้นความทรงจำไปพร้อมกับตัวเอก แบ่งเป็นช่วงชัดเจนอ่านสนุกชวนติดตาม แถมเนื้อเรื่องอ่านตอนนี้ก็ยังไม่รู้สึกว่าเก่า
-
到結尾的時候，我邊看邊喘着氣。結尾和我想像的不一樣，你以為看了一系列東野圭吾的書，就開始掌握他腦袋向什麼方向走，他卻像頂了一個全新的腦袋，告訴你這次你又差一點點了。
這不是一本懸疑小說，這是一本愛情推理，九五年他寫的時候AR/VR還很前衞，今天二零一八年看仍然沒有過時，到第六章，我才發現作者刻意為讀者區分兩個平行時空而稍稍改變的寫法，細心而有意義，每看一本，我又喜歡這個多作者多一點點，不因為多產而降低質量，每每讓我又吃驚好幾天。 -
บันทึก 38/2021 (159)
รักในโลกพิศวง
แปลจากหนังสือ: パラレルワールド・ラブストーリー
ผู้เขียน: Higashino Keigo
ผู้แปล: บัณฑิต ประดิษฐานุวงษ์
ออกแบบปก: กานดา ตั้งตรงจิตร
สำนักพิมพ์: Maxx Publishing
จำนวนหน้า: 368 หน้า ปกอ่อน
พิมพ์ครั้งที่ 1 — ตุลาคม 2562
.
.
เรื่องนี้ ส่วนผสมของความไซไฟ และ รักสามเศร้า
ส่วนตัวคิดว่า ฝั่งไซไฟ ของเล่มนี้ สำหรับคนอ่าน แนวไซไฟ เพียวๆ มาเยอะ อาจจะไม่ถูกใจมากนัก แต่กลับกลายเป็นว่า พาร์ท ที่ Higashino Keigo ทำได้ดี(อีกแล้ว)คือพาร์ทสำรวจลึกไปถึงข้างในจิตใจ ของตัวละครเช่นเคย
ถึงแม้ว่าตอนนี้ มันจะรวบรัด ให้พระเอก ชอบหญิงสาว เร็วไปหน่อย เหตุผลน้อยไปนิดสำหรับผม
.
.
เรื่องราวเกี่ยวกับชีวิตของ พระเอก ‘ทากาชิ’ ที่แอบหลงรัก ‘มายุโกะ’ หญูิงสาวผู้โดยสารรถไฟสายคู่ขนานกับที่เขาขึ้นเป็นประจำแต่อยู่มาวันหนึ่ง ผู้หญิงคนนี้กลับกลายมาเป็นแฟนสาวกับเพื่อนสนิทของเขา ในยุคสมัยที่เทคโนโลยีกำลังก้าวไกลขึ้นเรื่อยๆ
.
.
พลอตน่าสนใจมากๆ และ คำอธิบายประกอบฝั่งไซไฟ จะอิง จากตัวละครและงานวิจัย ของบริษัทที่ตัวเอกทั้ง 3 ทำงานอยู่ คืองานด้าน วิจัยสมอง การปลูกฝังความทรงจำ neuroscience ต่างๆ
.
.
ด้วยความที่เป็นเรื่องเล่าของคนที่ความทรงจำค่อนข้างจะสับสน จึงต้องตั้งใจ อ่าน เรียง timeline ดีๆ
.
.
ความรู้สึก
- เหมือนเดิมตามสไตล์ ที่ในเรื่องจะ ไม่มีใครดีไม่มีใครเลว และทุกอย่างจะเฉลยตอนจบ ว่าสุดท้ายแล้วมันยังไงกันแน่
- โทนเรื่อง ราบๆเรียบๆ ไปเรื่อยๆ นะเรื่องนี้ แต่โดยรวมสนุก
8/10 -
เอาจริงๆ เรื่องนี้สนุกนะ มีดำเนินเรื่องช้าบ้างนิดหน่อย แต่กำลังคิดว่าที่เรามีปัญหาคือ 'ความเป็นญี่ปุ่น' ที่มันครอบงำอยู่ ทำให้พอมันคลี่คลายตอนจบแล้วเรารู้สึกเสียดายกับตัวพล็อตแบบนี้
-
อ่านนิยายของฮิงาชิโนะ เคโงะ แล้วไม่ผิดหวังอีกเช่นเคย พล็อตเรื่องดี คาดเดาอะไรไม่ได้ตามสไตล์เขาเลย เล่���นี้เป็นเรื่องราวที่แสดงถึงมิตรภาพระหว่างเพื่อนและคนรัก พร้อมใส่วิทยาศาสตร์ และเงื่อนงำให้ตัวเอกต้องตามหา เล่มนี้ต่างจากเล่มอื่น ๆ ของนักเขียนคนนี้ตรงที่ว่า เล่มนี้เนื้อเรื่องถือว่าไม่เฉื่อย น่าอ่าน น่าติดตามทุกบท ทุกฉาก เพราะแต่ละฉากคือจะค่อย ๆ เฉลย/บอกใบ้ออกมา ส่วนการเรียบเรียงก็จัดสลับฉากได้งงน้อยที่สุดจากบรรดาเล่มอื่นที่เคยอ่านมา โดยรวมเล่มนี้เล��ชอบมาก ๆ ให้ 5 ดาวเลยค่าาา
-
มิตรภาพ ความรัก และการเปลี่ยนความทรงจำ ฮิงาชิโนะเคโงะผสมผสาน3เรื่องนี้ได้อย่างลงตัวในเรื่องนี้
-
#056 รักในโลกพิศวง
ถึง ชาวโลกคู่ขนานทุกท่าน
ครั้งแรกที่รู้จักหนังสือเล่มนี้ จากนักแสดงชายญี่ปุ่น ที่เราชื่นชอบ ชื่อ ยูตะ ทามาโมริ เล่นภาพยนตร์เรื่องนี้ และเราพบว่า เป็นการเล่นที่แตกต่างจากที่ยูตะเคยเล่นมาหลายเรื่อง และเรื่องนี้ ยิ่งดูยิ่งตื่นเต้น ระทึกขวัญ ดำดิ่งไปในโลกเทาๆสีหม่นๆและนักแสดงทุกคนเล่นเก่งมาก ทำให้เรามีแต่คำถามว่า "อะไร อะไร" จนกระทั่งดูจนจบ (ตอนจบของหนังไม่เหมือนในหนังสือ ตอนจบของหนังจะสุขนิยมกว่า แต่ตอนจบของหนังสือ ให้เราคิดเองต่อได้)
หลังดูจบ เราก็มาค้นหาจนเจอว่า มีหนังสือด้วย แถมคนเขียน คือ คนที่เราชอบสุดกระดิ่งแมว นั้นก็คือ ฮิงาชิโนะ เคโงะดังนั้น "อยากได้สุดๆขึ้นมา" เราไปบอกพี่สาว พี่สาวไปสั่งร้านนายอินทร์มาให้
แล้วเป็นหนังสือที่รอนานมากๆ รอตั้งสองอาทิตย์ หนังสือก็มาอยู่ในมือของเรา
เมื่อหนังสือมาอยู่ในมือเรา เราก็รู้แล้วว่า ความสนุก ตื่นเต้น ระทึกขวัญ โลกเทาๆ รอเราอยู่
เรื่องเริ่มในหนังสือกับในหนังเหมือกันหมด แต่การเล่าเรื่องในหนังสือ ทำให้เราจินตนการได้ไกลกว่าในหนัง แต่จุดต่างกันสุดๆ คือ ตอนจบ (มาเฉลยทีหลัง เรื่องนี้ขอเปิดเผยเนื้อหาสำคัญ)
ก่อนอ่านต้องบอกว่า เรื่องนี้สำคัญ เพราะหลายคนอ่านไม่รู้ พาลไม่ชอบหนังสือเล่มนี้ด้วย คือ ทุกคนต้องอ่านคำนำผู้แปลอย่างคุณบัณฑิต จะอ่านสนุกขึ้นและเข้าใจมากขึ้น ว่า เรากำลังอ่านส่วนไหนอยู่
เริ่มเรื่องว่า พระเอกของเรื่อง (ทากาชิ) ตกหลุมรัก นางเอก (มายุโกะ) ในขณะที่นั่งรถไฟสวนกัน ซึ่งขณะรถไฟสวนกันทากาชิจะเห็นมายุโกะ แล้ววันนึง ทากาชิตัดสินใจนั่งรถไฟขบวนของมายุโกะ พอรถไฟกำลังแล่นออกไป ทากาชิเห็นมายุโกะอยู่ในรถไฟขบวนที่ตัวเองโดยสารประจำ ทำให้ทากาชิลงรถไฟขบวนถัดไป และรีบไปค้นหามายุโกะแต่ไม่เจอและแล้ว ทากาชิมารู้ทีหลังว่า มายุโกะเป็นแฟนกับเพื่อนสนิท คือ โทโมฮิโกะ ทากาชิพยายามที่จะลืมมายุโกะ แต่ทำไม่สำเร็จ ดันพอเริ่มที่จะสนิทกับมายุโกะมากขึ้น ก็ทำให้ทากาชิอยากได้มายุโกะเป็นเจ้าของมากขึ้น
ทุกอย่างตัดไป
เมื่อทากาชิตื่นขึ้นมา ทากาชิเป็นแฟนกับมายุโกะ ส่วนโทโมฮิโกะหายไป ไปอเมริกาแทน
แต่เมื่อลืมตาอีกครั้ง
มายุโกะเป็นแฟนกับโทโมฮิโกะ และทากาชิเอ่ยรักมายุโกะต่อไป
เรื่องเริ่มแปลกขึ้นเรื่อยๆ เมื่อทุกครั้งที่ลืมตา จะเป็นอีกเหตุการณ์นึง แต่เมื่อลืมตาอีกครั้งก็จะเป็นอีกเหตุการณ์นึง
พอยิ่งค้นหาไปเรื่อยๆ ก็ได้เจอกับความมืดมิดที่ทากาชิทำผิดพลาดไปแล้ว ทากาชิลืมแม้กระทั่งความเป็นเพื่อนสนิทกับโทโมฮิโกะ มีแต่เพียงอย่างเดียวในใจตอนนี้คือ มายุโกะเท่านั้นที่ต้องเป็นของเขา
เรื่องก็ดำเนินมาถึง
โทโมฮิโกะตัดสินใจที่จะรักษามิตรภาพของทากาชิไว้ โดยการเสียสละมายุโกะให้ทากาชิตลอดไป
โลกคู่ขนานจึงเกิดขึ้น เพราะโครงการการปรับเปลี่ยนความคิด ทำให้ทากาชิมาอยู่ในโลกคู่ขนานที่คิดว่า มายุโกะเป็นแฟนกับทากาชิ เมื่อทากาชิรู้แล้ว ก็ดำเนินเรื่องมาถึงทางเลือก
ตอนจบของหนังสือ
ทากาชิตัดสินใจเข้าโครงการ เพื่อจะเปลี่ยนทุกอย่างให้ถูกต้อง พร้อมกับมายุโกะ และจะมีคำเขียนติดตาว่า
ทากาชิ: "ผมมันคนอ่อนเเอ"
มายุโกะ: "ฉันก็คนอ่อนแอเหมือนกัน"
*** ความคิดเห็นส่วนตัว คือ ทั้งคู่อ่อนแอจริงๆ โทโมฮิโกะก็อ่อนแอเหมือนกัน เพราะไม่รู้จะเลือกทางไหน นั้นก็เพื่อนสนิท นี่ก็คนที่เขารัก เขาควรทำไง คิดว่า ถ้าจบชีวิตตัวเองด้วยเพื่อนที่สนิทดีกว่า ***
ตอนจบของภาพยนตร์
ทากาชิตัดสินใจเข้าโครงการ เพื่อจะเปลี่ยนทุกอย่างให้ถูกต้อง พร้อมกับมายุโกะ และทากาชิช่วยโทโมฮิโกะสำเร็จโทโมฮิโกะไม่ได้เป็นเเฟนกับมายุโกะแล้ว โทโมฮิโกะกลับมาเป็นเพื่อนสนิทกันเหมือนกัน สุดท้าย ทากาชิมาเจอมายุโกะ จบว่า มองตากันแล้วใจสื่อถึงความรักที่มีให้กัน
พระเอกและนางเอกของเคโงะจะเป็นคนเทา มีทั้งดีทั้งไม่ดี และเคโงะสามารถดำเนินเรื่องในหนังสือให้ถึงความจริงของมนุษย์ได้ (บางครั้ง เราอาจเคยอยากทำอะไรที่มันผิดพลาดได้ เรื่องสามัญสำนึกถึงสำคัญในการดำเนินชีวิต) โหดร้าย และตีแผ่จิตใจมนุษย์ในยามเลือกผิด ผ่านตัวหนังสือได้ดี
ส่วนด้านนักแสดง
1. ยูตะ ทามาโมริ เล่นเป็น ทากาชิ (สามารถเอาอยู่จริงๆ) พระเอกสีเทาๆ ที่ไม่ได้เป็นคนดีอะไร เป็นแต่คนที่จะเอาตัวเองเป็นหลัก แต่ก็ไม่คิดที่อยากจะทำร้ายให้โทโมฮิโกะหายไปจากโลกนี้
2. โชตะ โซเมะตานิ (พระเอกปรสิตเดรัจฉาน) เล่นเป็น โทโมฮิโกะ (เล่นเก่งมาก โดยเฉพาะจะต้องลากเท้า เหมือนคนที่ขามีปัญหาและสามารถเข้าถึงอารมณ์ของตัวละครได้ดี) เป็นคนที่จิตใจหม่นๆ รักทั้งเพื่อนทั้งมายุโกะเลยคิดว่า ถ้าตัวเองหายไป น่าจะเป็นการแก้ปัญหาที่ถูกต้องสุด
3. ริโฮ โยชิโอกะ เล่นเป็น มายุโกะ (สามารถเล่นเข้าถึงอารมณ์ของความสับสนได้เป็นอย่างดี) เป็น นางเอกที่สับสนแต่ตั้งใจที่จะอยู่ก���บความถูกต้องที่สุด
*** หนังสือจบแต่เราต้องกลับมาคิดถึงมิตรภาพที่ดีต่อกันไว้ ***
"ความรักฉันท์หญิงชายก็สำคัญ
แต่กระนั้นมิตรภาพสำคัญกว่า
เราทุกคนควรที่จะโศกา
หากได้รักมาในทางที่ผิดเอย"
"มิตรภาพไม่ได้สร้างแค่วันเดียว"
-- Look a Breathe -- -
Parallel World Love Story/パラレルワールド・ラブストーリー
This book is more than just a love story. It’s a love story and friendship mixed with a sci-fi mystery.
Takashi, one day sees a girl on train and immediately falls in love but only to realize she’s a girlfriend of his lifelong best friend, Tomohiko. He struggles with his growing feelings for her and try to forget her to protect their friendship. However, weird thing happen. One day, he wakes up to a world where she’s actually his girlfriend. He becomes confused to which is part is the reality and which ones not. He goes out in search of truth and what actually happened between his best friend and the girl...
I could not believe this book was written in the 90’s. It was easy to read and get into. I loved the concept/plot, however I felt that some part could be a bit shorter. (that could just be me) The author unwraps the mystery little by little to a “grand finale” and I absolutely loved it. It touched me emotionally at some part and I’d definitely recommend to read this book.
冒頭の平行して走る山手線、京浜東北線の描写は素晴らしいかったです。 -
This book is the perfect blend of mystery and romance. Yes, the book focuses on the romantic/friendly relationship between the 3 main characters, the sci-fi-esque premise makes the mystery aspect of the plot much more deep, intense, and multi-dimensional. The book not only explores the fragility of human relationships (friendship and romance alike), but also explores the mysterious workings of human memory.
I love how everything tied together. Although the novel does read like a normal romance novel with all those ugliness of jealousy, self-pity etc. being laid out in the sun, it also has that extra theme of memory being unreliable.
真的很喜歡最後結局 引人發想 到底回憶對人類來說是福還是禍 而我們選擇逃避的話是對還是錯 -
My thoughts after finishing this book is that the experience feels lukewarm. It comes, shows occasional promise, then goes.
Our main character Takashi is decidedly a pretty terrible person with a relatable and understandable issue. For a while I considered the book may intentionally be set up to be a character study of someone we were meant to be able to sympathize with to some extent yet ultimately could not agree with.
This book could easily be read under the lens of toxic masculinity or just toxicity in general, but given this was written in 1995, I doubt that’s the case. Instead it feels like at the end we were meant to have wanted to support Takashi, and without giving anything away, I would’ve been on board had certain events not taken place. I’m not angry, just displeased.
The entire book is about Takashi endlessly pining for this girl Mayuko who has no real interesting qualities. She’s just hot and he liked staring at her every morning on the train. There isn’t really one character who I felt attached to, they’re all a little too underdeveloped and underutilized, much like the scientific concepts presented in the story.
But it’s not like everything is bad here. The story can legitimately be a page turner at points. It sets up some genuinely intriguing mysteries and hints at them quite often. The story is written from two different perspectives that it jumps back and forth from but in both the main character is the same, with a time skip between the two and opposing character behaviors and different pasts. This works to tell the mystery in a way that keeps you guessing how the two perspectives are related, hence the “parallel world” theme. The utilization of this writing method along with the organization of events can make this an interesting read at times. The only issue is that the eventual conclusion to this tale is not as interesting as some of the events that precede it.
In conclusion, it has its moments, but for a story named “Parallel World Love Story,” the love story is whatever and the sci-fi plot leads to a lukewarm finish.
2/5
EDIT: Also there are like 85 scenes of people meeting up in a cafe lol -
สารภาพว่าอ่านไปประมาณ 3/4 แล้วกระโดดไปแอบอ่านตอนจบเลย
มาสเตอร์เคโงะมีวิธีเล่าเรื่องด้วยสไตล์ส่วนตัว เปิดโน่นนิด-ปิดนี่หน่อย จนเราคาใจที่สายตาไล่เรียงตัวอักษรได้ไวไม่เท่าใจที่อยากรู้เรื่องราว
ถ้ามีการปูพ���้นเพ background ของตัวละครมากกว่านี้ อาจจะทำให้เราเข้าใจแต่ละบทบาท การกระทำ และอินกับเรื่องมากขึ้น. -
Don’t be misled by the title! It’s actually a sci-fi/ mystery novel. Of course, love is one of the main elements but rather than chessy love story, expect a brillant depiction of human nature and emotions. Slow-paced at times, it kept me thrilled to the end with several plot twists. A legit 4 stars⭐️
-
(3.5/5) ตอนแรกคิดว่าจะออกแนวแฟนตาซีรักในโลกคู่ขนาน ปรากฏว่าเป็นไซไฟจ๋ามากๆ ไม่ค่อยชอบจิตใจของตัวละครในเรื่องนี้แต่เคโงะเขียนออกมาได้สมจริงมากๆ แต่รู้สึกว่าช่วงแรกเอื่อยจนน่าเบื่อ ไม่ค่อยรู้สึกน่าติดตาม ส่วนตอนเฉลยก็รู้สึกว่าก็เป็นนิยายไซไฟทั่วไปไม่ค่อยประทับใจเท่าไหร่
-
อ่านแล้วต้องมีนั่งลุ้นว่าเรื่องจะจบแบบไหน เรื่องราวชวนให้น่าติดตามทั้งเรื่องการทดลองที่ถูกปิดเป็นความลับ และโจทย์ความรักที่เป็นหนึ่งในพล็อตที่น่าเจ็บปวดใจที่สุด จบได้เห็นใจคนอ่าน แต่สงสารตัวละครอยู่เหมือนกัน
-
劇情各種出神入化+撲朔迷離，但果然還是不習慣沒有結局的故事。
-
Some must have been lost in translation. The writing was rather rigid. The story was ok,.
-
รักในโลกพิศวง มีความลุ้นพร้อมตัวเอกอยู่ตลอดเวลา ปนๆกับความน่าเบื่อของตัวละครอื่นๆ และการบีบสถานการณ์เพื่อให้ไปพีคตอนท้ายยังทำได้ไม่ค่อยดีเท่าไหร่
-
เราชอบช่องต้นเรื่องและกลางเรื่องสุดแหละ มันทำให้ชวนสงสัย และอยากรู้คำตอบอยู่ตลอดเวลา แต่ตอนจบมันก็ยังไปไม่สุดเท่าที่หวังเอาไว้
-
ลึกลับสับสนไปนิด แต่ก็สนุกดี
ในใจมีข้อโต้แย้งบ้าง แต่ก็น่ะแหละ สนุกดี ^^ -
อ่านเพลินๆเเต่ไม่ค่อยดึงดูดเท่าไหร่ช่วงกลางเรื่องดูอืดๆ การเเยกเล่าเป็นสองไทม์ไลน์ช่วยให้น่าติดตามตามเเต่บทสรุปไม่พีคเท่าที่หวังไว้
