Snag Your Copy Carta De Una Desconocida / Leporella Engineered By Stefan Zweig Issued As Manuscript

“A ti que nunca me has conocido” Por lo sumamente opuesto que ha sido mi sentimiento actual frente a la idea que conservaba de mi anterior lectura de la novela, me entretuve en leer algunos comentarios sobre este relato, tanto en esta página como fuera de ella.
La mayoría destacan la grandeza del amor aquí novelado, tan puro y trágico, la incondicional entrega a un ser del todo ignorante de la pasión que provoca.
Muchos hay que, más que amor, ven una obsesión morbosa de una mujer trastornada desde la infancia.
Algunos hasta se indignan por su enfermiza dependencia del hombre, por su cobardía, por su pasividad.
Y tampoco falta quien desprecia la historia por inverosímil o contradictoria, Y en efecto, así puede llegar a considerarse si perdemos de vista que es una carta y no somos capaces de ponernos en la piel del escritor, el pasivo protagonista y destinatario de la misiva, víctima de una venganza cruel por un delito que nunca cometió.

“Para mí lo eras todo, toda mi vida, Todo existía sólo si tenía relación contigo, toda mi vida sólo tenía sentido si se vinculaba a ti.
Transformaste toda mi existencia. ”

No es la primera vez que Zweig trata la figura del seductor, aunque en este caso el personaje no tuviera que esforzase mucho, y, aunque claramente no sea un tipo de persona que el autor admire, estoy convencido de que siente por tales individuos una inconfesable envidia, aunque esté teñida de una malsana inquina.
Sin duda, esta animadversión que el autor siente por estos tipos atractivos y seductores, gozadores irresponsables de la compañía de mujeres bellas que, a su vez, no muestran gran resistencia a sus encantos, no la ha transmitido nunca Zweig de forma tan admirable como en esta tan corta como fascinante novela.

“Lo que quieres es entregarte a todos, al mundo, no quieres ninguna víctima.
Si ahora te digo, querido, que me entregué a ti aún virgen, te lo suplico, no me malinterpretes.
No te culpo, tú no me provocaste, ni me mentiste, ni me sedujiste, Fui yo quien te buscó, quien se lanzó a tus brazos y se precipitó en su destino.
Nunca, nunca te voy a acusar”

Y qué es la carta sino una durísima acusación, una cruel venganza, un perverso y gratuito último acto, que además de imposibilitar la duda sobre su contenido hace irreparable el daño ocasionado, contra alguien que simplemente disfrutó de la compañía de mujeres a las que no engañaba, a las que nada prometía, de las que, eso sí, rápidamente se olvidaba.
Ese fue su único pecado, no enamorarse de quién de él se enamoró, no querer más relación que el placer que su compañía le proporcionaba ocasionalmente, no fijar en su memoria ninguno de los encuentros.

“Te lo quería explicar para que tú, que no me conoces, empezaras a ser mínimamente consciente de cómo una vida dependía de ti y en ti se sustentaba.
”

Puedo imaginarme a Zweig gozando como un gorrino en un charco de barro con cada una de las puñaladas que la anónima le asestaba al ignorante amante: la descripción de la horrorosa situación en la que se encuentra mientras escribe la carta, el propio anuncio de su muerte, el tipo de vida que su amor le “obligó” a llevar, a quién y cómo tuvo que entregarse sin poder entregarse totalmente, hasta ese cínico final de la carta:

“No me echarás de menoseso me consuela, no cambiará nada de tu vida, tan bonita y luminosa no te causo ningún daño con mi muerte oh, querido, esto me consuela!”

"Nunca he conocido a ningún hombre que se entregue en esos momentos con tanta ternura, que ofrezca su profunda intimidad con tanto altruismo y que después lo diluya todo en un olvido infinito, casi inhumano.
"

La historia en sí no me gustó tanto sobre todo por el desenlace digamos de la última mitad del libro en el cual a mi modo de ver la protagonista entra en grandes contradicciones.
Tras un día como cualquiera un escritor recibe un conjunto de papeles que llegan a ser una epístola muy extensa de alguien desconocida que sin embargo conoce muy bien al destinatario.
A partir de ahí se contará la historia de cómo ella pensaba eternamente en él y nunca dejó de quererlo.

La primera parte recuerda al típico amor de adolescencia, en el cual el sujeto amado no es sólo alguien que atrae y se lo ve como alguien con el cual compartir cosas y superarse en la vida, sino se lo ve como una deidad, como una necesidad de vida, un amor sin medir consecuencias ni cuidado hacia sí mismo.
Esto por muy simple que pueda parecer Zweig pudo plasmarlo de manera asombrosa y realmente me transportó hacia ese sentimiento que alguna vez todos lo hemos visto o vivido.
La segunda parte del relato en cambio es más realista y quizás aquí es donde puede darle esta estrella demás pues aunque no me gustó como dije este desenlace hay algo de realismo en lo inmoral y descarnado del relato que aunque casi se opone al anterior me da la impresión que el autor sabe manejar muy bien ambos polos y, finalmente, debo reconocer la maestría en la construcción de toda la obra.
Tanto así que los reclamos de una mujer despechada no suenan tan corrientes como pudieran hacerlo a primera vista.




What if you were to receive a letter that would open up your heart

What it showed that the improbable is possible

What if it proved that you had lost your soul

What if it made you realize that you have been blind

What if you now grasped that you had no shame

What if you now saw that it is irremediably too late

What if your memories were too dim for a full recollection

How would your life proceed

Where will the white roses be






رواية قصيرة تمتاز بالسرد السلس للأحداث على فترة زمنية طويلة نسبيا لكنها تفادت الفجوات الزمنية بإمتياز!

استطاع الكاتب بإقتدار ان يصف مراحل الطفولة والمراهقة والشباب والأمومة لشابة واحدة بإقتدار.
. .

وصف الكاتب الحب الأسطوري الذي يخلق داخل البعض ولا يموت ويبقى يتقد الى حد الإمتلاك للآخر بأي شكل من الأشكال. . وأتى الوصف رائعا بتناقض جميل فهي الضعيفة امامه لكنها القوية في الحياة هي الوفية بقلبها له لكنها تبيع جسدها هي التي تبيع جسدها لكنها تربي ابنها وتؤمن له كل ما يحتاج هي المشفق عليها امامه ولكنها الشافقة على عشاقها . Siempre digo que no soy nada fana del romance en la literatura, pero cuando encuentro algún buen libro del género, yo me anoto.
Este es un amor trágico, inconcluso y obsesivo, Me resultó algo incómodo y triste leer esta gran carta de una mujer tan atormentada, y a la vez, en una situación tan desesperante.
El nivel de creep es lo que me descolocó, Es un pequeño gran libro, pero en definitiva me provocó muchos sentimientos raros que no puedo explicar.

نجيء إلى الحياة و سوف نمضي
و دقات القلوب لها مشيئة
أنا و الله عشت طريد عمري
و روحي أينما جنحت بريئة
أحاسب أنني أخطأت يوما
و هذى الأرض جاءت من خطيئة

فاروق جويدة Decía Jules Renard que la forma no puede ir por un lado y el fondo por otro porque un mal estilo es un pensamiento imperfecto.
En Carta de una desconocida he sentido la forma y el fondo muy separados, pero por otro motivo distinto al de Renard.
El estilo de la novela me ha parecido perfecto y ha sido su pensamiento el que me ha generado cierto rechazo.


De hecho, no he encontrado ni romanticismo ni amor verdadero en el modo de actuar de la protagonista.
Como decía aquella canción que tanto sonó hace un par de décadas: "No es amor.
Lo que tú sientes se llama obsesión", aunque quizás el problema sea mío al no ser capaz de entender comportamientos de otra época, otra sociedad y otra manera de pensar.


Pero la forma es tan bella! Llegué a esta Carta de una desconocida después de enamorarme de la prosa de Zweig en Novela de ajedrez no le di más deestrellas porque no se puede.
Me parece maravillosa su capacidad de elegir la palabra exacta en cada frase para que siempre encaje a la perfección.


Carta de una desconocida se lee en un ratito porque es muy breve, así que te la recomiendo con efusividad.
Seguramente contigo Jules Renard tendrá razón y forma amp fondo irán cogidos de la mano emocionándote por igual.
YouTube kanalımda Bilinmeyen Bir Kadının Mektubu kitabını yorumladım : sitelink youtube. com/watchvCwJC

Zweig, novellalarında tezatlıkları seviyor, Ulaşılmak istenen taraf bazen bir kişi olsa bile bazen bir kalp oluyor bazen de bir hedef oluyor fakat o hedefte her daim bir umursamazlık hakim.
Anlatıcı karakterlerin bitmek bilmeyen çabası bu kitapta da en çok göze batan çabalardan biri.
Kürk Mantolu Madonna'nın Raif Bey'i gibi kapıda beklemelerden tutun da Amelie filmindeki gibi amaçlanmış kişiden başka kişilerin asla ve asla anlatıcıya tam olarak ulaşamadığı, kitapta esintileri olan konulardan.


İlk kez de yayınlanmış bir novella bu, yani I, Dünya Savaşından sonra elinde sadece kan, şiddet ve sefalet kalmış bir Avrupa.
Elinde bunların olduğunu düşününce böyle bir ortamda sevgiyi bulan bir kadın bir sevgiyi çok kolaylıkla saplantı haline getirebilir diye düşünüyorum.


Ayrıca I, ve II. Dünya Savaşı arasının çocuğu olarak nitelendirilen faşizmin görüldüğü, ataerkilliğin ve güçlü olanın, erkeğin daha ön plana çıktığı bir cinsiyet paradigması da olduğunu düşünürsek bilinmeyen bir kadının neden bilinen bir adamı saplantı halinde sevdiğini de biraz olsun anlayabiliriz.


Olayın psikolojik

boyutu ise apayrı, Baba ve anne sevgisinden yoksun büyüyen bir çocuk psikolojisinde babasından bulamadığı sevgiyi başka bir adamda bulmak isteyen ve bu davranışıyla da Elektra kompleksinin belirtilerinin görüldüğü bir hale bürünür.
Çünkü bilinmeyen bir kadın, bilinen bir adamın sevgisiyle bilinmek ister,

Çocuk psikolojisi konusunda harika bir kitap olduğunu düşünüyorum, Burada fakir bir çocukluktan, zengin bir gence doğru giden bir yol var, Çocuk halinde iken anne şefkatinden bile mahrum bırakılan çocuğun başka şeylere yönelmek istemesi kadar doğal bir şey yok.
Çocuk olduğumuz zaman o kadar şeyle aynı anda ilgilenmeyi istiyoruz ki, etrafımızdaki çocuklardan, büyüklerden herhangi bir tepki alamayınca bile bazen çıldırabiliyoruz.
Kitaptaki anlatıcı da adamı her şey olarak gördüğü için elinden ya da ruhundan ona ait bir şeyler çıkarılınca epey pesimist bir auraya bürünmek zorunda kalıyor.


Bence bilinmeyen bir kadın hep bilinmeyen olarak kaldı, Çünkü çocukluktan kadın tanımına geçmeyi bile adamın onu tanıması olarak görüyordu.
Böylelikle o ilgisizlikle yetişmiş, fakir bir çocukluk hayatından gelme insan, kendi potansiyelini gerçekleştirme uğruna kariyer, okul ya da başka herhangi bir şey değil sadece onun kendisini tanımasını istiyordu.


Bilinmeyen bir kadın, bilinmeyi istemediği kişiler tarafından o kadar çok bilinen bir kadın oldu ki bu bilinirliğini artırmak yerine ruhunun bilinmeyenliğini daha çok artırdı.
Deneyimsizlik, sevgi konusundaki saflık, herhangi bir şeyden habersiz olması, manevi yöndeki eksiklikler bu kızı oluşturan parçalar.


Bu kitapta hiçbir cümle boş değil, her cümle o kadar samimi ki bilinmeyen bir kadının sevdiği adam keşke siz olaymışsınız da bu mektubu size yazsaymış diyesiniz geliyor.
yılında bir gün, postacı gelip de kapınıza böyle bir mektup bıraksa sizin de eliniz ayağınız düğümlenirdi.
Fakat şimdi Twitter var, Whatsapp var, Mektubun altına numara iliştirme, Twitter adresini bırakma falan var, Hatta mektup kültürü bile kalmadı artık,. yy'ın sevgileri bile insanın insan olarak hissetmesini sağlayan sevgiler be kardeşim, Ben bu anonimliğin, bu habersizliğin, bu veri eksikliğinin olduğu yıllarda bir kadın tarafından sevilmek isterdim.


"Sen" kelimesini bu kitapla birlikte gerçekten çok sevdim, Sanırım bu kitap bize "Sen" kelimesinin gizemli ve en samimi anlamını öğretiyor, Eğer o "sen"i bir kere bile olsun tanımak isteseydin, o kızın içinde kopan buhranları da anlayabilecektin be R.
Sen onun çocuk saflığındaki sevgisini değil, bedenini istedin, Sen onu sen olarak istemedin ki hiçbir zaman, sen onu et parçası olarak gördün.
Bir kere değil, bir çok kez gördün hem de R, Buna rağmen seni sevmekten hiç usanmadı ama, Biliyorsun değil mi Sen ne kadar o kadına beden algısıyla baktıysan o kadın da sana o kadar ruhuyla baktı be R.
Fakat R O hiç pişman değil, Bugüne kadar aklına gelebilecek herhangi bir pişmanlık kavramına bile sığmaz o kadının düşündükleri.
Hiçbir hareketinde pişman değil, Senden kopan bir parça olarak gördüğü o çocuk için yaptığı onca şeyden bile pişman değil.
Seni sevdiği için de hiç pişman değil, Pişman olsaydı, o kadar sayfa yazı yazdıktan sonraki sözleri günümüz gençleri gibi "Allah belanı versin, engelliyorum seni.
" yerine "Sana teşekkür ederim, . . seni seviyorum, seni seviyorum elveda. " olur muydu be R

Sana bir şarkı hediye ediyorum R, umarım bu şarkıyı dinlemek kadına baktığın bakış açını değiştirmene yardımcı olur : sitelink youtube. com/watchvktyr

"Affetmesen de fark etmez,
Ben çoktan affettim seni,
Benimki bir beklenti değil,
Gökyüzü mavidir değişmez, "

spoiler
Not : Kitap gerçek anlamda tüylerimin tamamen diken diken olmasını sağlayabilmiş bir kitaptır.
Sadece iki kelimesiyle.
"Kendimi sattım. "
spoiler.

Bienvenue sur Open Library | Open Library Snag Your Copy Carta De Una Desconocida / Leporella Engineered By Stefan Zweig Issued As Manuscript