Achieve Το βιβλίο της Κατερίνας Penned By Auguste Corteau File Brochure

σε αυτή τη ζωή υπάρχουν όμορφες στιγμές/εμπειρίες και άσχημες στιγμές/εμπειρίες. Και το σημαντικότερο: δεν είναι πάντα διαφορετικές μεταξύ τους αλλά συχνότατα ταυτίζονται, το καλό ζει μέσα στο κακό και αντίστροφα. Χρειάζεται μεγάλη δύναμη ψυχής για να ακροβατείς μονίμως στη λεπτή γραμμή μεταξύ τους, πότε επισκεπτόμενη ταράτσες όλο φως και άλλοτε τα σκοτεινότερα υπόγεια. Η Κατερίνα το κατάλαβε, το κατανόησε βαθιά και έτσι έδειξε ιδιαίτερη δύναμη όσο βρισκόταν εδώ, ανάμεσα σε φως και σκοτάδι και ακόμα μεγαλύτερο κουράγιο όταν αποφάσισε να μην είναι πια εδώ, παίρνοντας το κακό και μετατρέποντας το σε καλό, το σκοτάδι σε φως, ακόμα και εάν το πρώτο ήταν μεγαλύτερο από εκείνη. το παρατάω στηνσελίδα και είμαι πολυ νευριασμενος για να γραψω κριτικη Τούτο δω νομίζω πως είναι ένα σημαντικό βιβλίο. Όχι τόσο για τη λογοτεχνική του αξία, δεν έχω κανένα τρόπο εγώ να την κρίνω αυτή, αλλά για το πόσο ξεκάθαρα ψυχαναλυτικό για το συγγραφέα του είναι, πόσο ευθύ, τραγικό, ελαφρύ όταν πρέπει και δυνατό σε κάθε σελίδα του, μοιάζει το βιογραφικό βιβλίο του Κορτώ.

Αυτό δεν είναι το βιβλίο της Κατερίνας, είναι το βιβλίο της Κατερίνας μέσα από τα μάτια του Πέτρου. Είναι μια βουτιά στη ψυχολογία της μητέρας του, με τοτων δυνάμεων κατανόησής του. Είναι μια ειλικρινής αποτύπωση της ψυχικής υγίας και της μανιοκατάθλιψης και, ίσως χωρίς να είναι αυτός ο σκοπός αλλά παρόλα αυτά πετυχαίνοντάς το, είναι μια μικρή αποτύπωση της ελληνικής οικογένειας των δεκαετιών του 'και του '.

Παρεμπιπτόντως, αυτό ήταν το πρώτο έργο του Κορτώ που διαβάζω, πιθανότατα το πιο προσωπικό βιβλίο που μπορεί να έχει ένας συγγραφέας μέσα του. Αξιόλογο βιβλίο που καταπιάνεται, χωρίς περιττούς και ευτελείς μελοδραματισμούς, με μια σειρά από δύσκολα και ευαίσθητα θέματα. Δεν θα μπορούσε να περιγραφεί περισσότερο εύγλωττα το πώς η ζωή συχνά ξεπερνά και την πιο πληθωρική φαντασία.
Από πλευράς γλώσσας και εικονοπλασίας, είναι το βιβλίο του Κορτώ που μου άρεσε περισσότερο ως τώρα. Βρήκα τη γραφή του πιο ώριμη σε σύγκριση με ό,τι δικό του έχω διαβάσει μέχρι στιγμής, ιδιαίτερα στο δεύτερο μισό του βιβλίου. Αξίζουν συγχαρητήρια στον συγγραφέα για την βαθιά και τολμηρή ανάλυση της οδυνηρής οικογενειακής του ιστορίας, χωρίς καμία διάθεση ωραιοποίησης ή αυτοθυματοποίησης. Η ιστορία μου αρχίζει από το τέλος το δικό της και το δικό μου. Έτσι ξεκινά το Βιβλίο της Κατερίνας, μιας γυναίκας που πάλεψε μια ζωή με την ψυχική αρρώστια, και που, αν νικήθηκε, έζησε και μεγαλούργησε ταπεινά χάρη στην αγάπη. Μια οικογενειακή σάγκα γεμάτη ζοφερά μυστικά και θανάσιμες ενοχές, ένα βιβλίο μυστηρίου γύρω από έναν αδιανόητο φόνο και τα δυο του θύματα, και μια κατάδυση σε μια ψυχή που συγκλονίζει με το φως και το σκοτάδι της.

Μας λέει η Κατερίνα:

Αυτό το βιβλίο δεν έχει σκοπό να πληγώσει κανέναν, εκτός απ αυτούς που θα το διαβάσουν,

Αυτό το βιβλίο, θα πουν, είναι γεμάτο ψέματα. κακοήθειες, ανακρίβειες, παραχάραξη της οικογενειακής μας ιστορίας από ένα μυαλό χολωμένο κι άρρωστο, που γυρεύει εκδίκηση

για τον θάνατο που μόνο του επέλεξε. Ωστόσο εμένα αυτή είναι η αλήθεια μου, κι από κει και πέρα, ο καθείς ας διαλέξει τη λήθη που του ταιριάζει, που τον ανακουφίζει. έτσι είναι αν έτσι νομίζουνε.

Αυτό το βιβλίο με διαλύει.

Αυτό το βιβλίο έχει σκοπό να με διαλύσει, να με κάνει κομμάτια. Μέσα στα κομμάτια μου είμαι.

Κι όποιος την ακούσει δεν θα την ξεχάσει ποτέ. Βιβλίο άκρως συγκινητικό, σπαρακτικό, που περιέχει άφθονες πινελιές χιούμορ. Είναι εντυπωσιακό ότι νιώθεις διαβάζοντας το σαν να ακούς την αυτοβιογραφική αφήγηση μιας γυνίκας που βρίσκεται απέναντί σου. Αν πω ότι μου άρεσε, θα πω ψέματα. Πολλά πράγματα με ενόχλησαν,ένα από αυτά ήταν οι βωμολοχίες. Σε πολλά σημεία, το βιβλίο αυτό μου θύμισε παλιά "καλή" επιθεώρηση, με έντονη την προσπάθεια να προκαλέσει γέλιο μέσα από γκροτέσκο χιούμορ και χυδαία γλώσσα. Είμαι από τους ανθρώπους που δεν βρίσκουν τίποτα αστείο σε μια βρισιά, έναν άσχημο χαρακτηρισμό.
Το δεύτερον μειονέκτημα του βιβλίου κατά τη γνώμη μου είναι η αγειοποιηση σχεδόν μιας γυναίκας που όλοι της φέρθηκαν άσχημα, που μεγάλωσε σε ένα άθλιο περιβάλλον με κακούς ανθρώπους σκληρούς και αχάριστους αλλά εκείνη τους συγχωρούσε και η οποία μέσα από την πένα του γιου της χαρακτηρίζει και φέρεται σε ανθρώπους με το χειρότερο τρόπο. Γράφει κάπου ότι αγαπούσε τα ανίψια της αλλά βρίζει αισχρά το ένα από αυτά που τόλμησε να πειράξει το γιο της. Μιλάει για την αδερφή της ως παιδί και τη χαρακτηρίζει κακιά. Μια γυναίκα που έχει γίνει μάνα, που υποτίθεται έχει διαβάσει βιβλία επί βιβλίων για τα παιδιά, που υποτίθεται πως ξέρει ότι τα παιδιά τείνουν να επιβεβαιώνουν τς ταμπέλες που τους φοράμε για να κερδίσουν την προσοχή των γονιών, χαρακτηρίζει ένα παιδί κακό, μοχθηρό.
Με ενόχλησ επίσης η εμφανής προσπάθεια του συγγραφέα να αποδείξει ότι η μάνα του τον αγάπησε πολύ, άνευ όρων. Πλέκει το εγκώμιο του εαυτού του: έξυπνος, όμορφος, γλυκός, με άπειρο ταλέντο, σκατά πιάνει χρυσάφι γίνονται. Δυστυχώς αυτό που σε όλο το βιβλίο περιγράφεται δεν είναι αγάπη. Είναι ανάγκη, ιδιοτέλεια, ναρκισσισμός η προσπάθεια ενός ανθρώπου να ζήσει μέσω κάποιου άλλου και η προσπάθεια ενός άλλου ανθρώπου να ξορκίσει του δαίμονές του.
Όπως το εξέλαβα εγώ, και προφανώς αποτελώ μειονότητα, το βιβλίο αυτό δεν είναι προσπάθεια ξεγύμνωσης της κατάθλιψης. Είναι προσπάθεια του συγγραφέα να πείσει τον εαυτό του και εμάς ότι η μητέρα του τον αγάπησε. Και αυτό δε με αφορά καθόλου όσο κι αν εύχομαι στο συγγραφέα να καταφέρει κάποτε να κλείσει τις πληγές του και να ισορροπήσει τη ζωή του Πως να σε σκοτώσει ένα βιβλίο. Μου ράγισες την καρδιά κύριε Πέτρο μας.
Πέτα Κατερινάκι

Η μαμα του Πετρου Αυγουστος Κορτω δεν ζει πια. Ηπιε μια μερα που διαλεξε για τελευταια της,εχω σωρο χαπια που τα μαζευε εναενα για αυτο ακριβως τον σκοπο,την αυτοκτονια. Ο γιος της που την βρηκε γυμνη και γεματη εμετους,δεν θα το ξεχασει ποτε πως θα μπορουσε αλλωστε και αποφασιζει να γραψει την ιστορια της μητερας του μεσα απο τα δικα της ματια.

Ο Φρόυντ ειπε οτι ο ανθρωπος ειναι το προϊον των τραυματων της παιδικης του ηλικίας και δεν θα μπορουσε να εχει περισσοτερο δικιο. Και ομως,πολλοι ανθρωποι δεν το βλεπουν ετσι. Η Κατερινα μεγαλωσε σε ενα σπιτι με μια μητερα που την αγνοουσε πληρως,μια μητερα που δεν της εδωσε μια σταγονα αγαπης σπρωχνοτας την κορη της να πιστευει οτι δεν αξιζει την αγαπη και ενα πατερα που ηταν συνεχως απων. Με εναν αδερφο κατα πολυ μεγαλυτερο με καθαρα σαδιστικες τασεις και μια αδερφη που την ζηλευε συνεχως,εζησε απο την βρεφικη της ηλικια την εχθρα. Μια εχθρα που θα κανει δικη της,τοσο δικη της που θα μισησει τον εαυτο της. Με το να πω πως η οικογενεια της Κατερινας ηταν το λιγοτερο δυσλειτουργικη θα ημουν πολυ επιεικης. Ηταν ολοι βαθεια ψυχολογικα και ψυχικα τραυματιες. Δεν ξερω,τι καλο θα μπορουσε να βγει απο αυτο

Η Κατερινα αγαπουσε οσο τιποτα αλλο τον γιο της αλλα ηταν μια αρρωστημενη αγαπη που εκανε φοβερα μεγαλο κακο στο παιδι. Τον αγαπησε ετσι για αηταν ο γιος της β ηταν αντρας. Ενας αντρας που θα την αγαπουσε οπως ακριβως ηταν και δεν θα την αφηνε ποτε. Αλλα η Κατερινα ηταν μανιοκαταθλιπτικη σε μια εποχη που δεν υπηρχε η ευκολια στην διαγνωση,το στιγμα ηταν τεραστιο οπως και τωρα και η κακομοιρα δεν ελαβε ποτε την καταλληλη φροντιδα,που για μενα θα ηταν η ψυχαναλυση. Πιστευω οτι αμα ειχε βρει εναν ανθρωπο να την οδηγησει μεσα απο τον δρομο της αυτοανακαλυψης στα σωστα μονοπατια θα ειχε πιο “ευκολα” μανατζαρει πολλα πραγματα καλυτερα. Αλλα η Κατερινα ηταν αρρωστη. Ηταν δυστυχισμενη και κανεις δεν μπορεσε να την κανει καλα,ετσι και αλλιως κανεις δεν μπορει να παρει αυτο το φορτιο. Και οι ανθρωποι που εμεναν διπλα της,υπεφεραν και αυτοι.

Ενα πολυ καταθλιπτικο βιβλιο που μιλαει για πολλα πραγματα που αρκετοι ανθρωποι δεν τα εχουν ζησει ποτε. Ειναι ενα βιβλιο που σε κανει να κοιτας καταματα την δυστυχια που κρυβονται σε πολλα σπιτια. Υπαρχουν ανθρωποι που υποφερουν ολη τους

την ζωη,και ομως εχουν αγαπησει και αγαπηθει αρκετα. Χωρις φυσικα ποτε η αγαπη να εχει σημασια. Ενας απο τους λογους που πολλοι ανθρωποι με ψυχικα προβληματα επιλεγουν την αυτοκτονια ειναι οι τυψεις που νιωθουν. Πιστευουν οτι καταστραφουν τα παντα και τους παντες. Η ευτυχια δεν ειναι ποτε επιλογη για αυτους.

Ξερω απο πρωτο χερι πως ειναι να βλεπεις τον ανθρωπο που αγαπας να αυτοκαταστρεφεται με την ιδια μανια να κανει κακο και σε εσενα. Για εμενα οι ψυχικες αρρωστιες ειναι σαφως χειροτερες απο τις σωματικες:δεν εχεις τον ελεγχο του μυαλου σου. Τι πιο χειροτερο απο αυτο

Μην το διαβασετε στο νοσοκομειο,ενω καθεστε σε αναμενα καρβουνα. Tears. So many tears.

sitelink wordpress. c .