Gather The Morning They Came For Us: Dispatches From Syria Curated By Janine Di Giovanni Issued As Textbook

of the stories in this have burned themselves into my memory and some of the passages were really beautiful.
Giovanni focused on the human aspect of war, this book isn't heavy with political jargon or history, instead, it shares the impacts of war on civilians regardless of political sides/beliefs.
It's a really short novel and incredibly accessible regardless of how much knowledge you have on the topic, The stories will stick with me for a while to come I think, This book was difficult to read because of the emotions it stirred within me,
The words blurred on the page with the tears i cried,
I have admiration for Janine di Giovanni for writing this book and being a voice for the unheard victims of Syria.

This book will touch your very soul and make you wonder how people can inflict so much suffering.

What is the reasoning behind the torture, rape and murder inflicted on these people,
The cries of the women and children will haunt me forever after reading this powerful true story and i can only hope and pray that one day all war will end and the World will be at peace.
Watching people die in masses TV news or Social Media everyday has somehow made us rigid We have seen it over and over again but did nothing about it.
It became a habit and our minds have started to overlook it, as if it is not even happening.
However, once you learn the about personal stories of people who are going through war killed, tortured, raped, and ostracized only then you feel their pain.
But what can be done If we do nothing about it, after learning about it, it will just become another habit and we will stop feeling the pain of people who are going through atrocities.

This book covers their stories from both sides or should I say from all sides, because war does not only have two sides.
Είναι τρομακτικό όταν οι άνθρωποι παύουν ν αντιδρούν στο άκουσμα πυροβολισμών, όταν έχουν εξοικειωθεί σε τέτοιο βαθμό μ αυτόν τον ήχο.

Για εμάς που δεν έχουμε ζήσει άμεσα κάποιον πόλεμο, όχι ακόμα τουλάχιστον, δεν μπορούμε να καταλάβουμε πώς είναι να ζεις μέσα στη φρίκη και τον παραλογισμό που αυτός γεννάει. Καταλήγουμε να λέμε ότι καταλαβαίνουμε, αν και αυτό είναιτουλάχιστονπροκλητικό.

Η Giovanni δεν προσεγγίζει τον πόλεμο αποστασιοποιημένα, σαν να είναι ένα μουσειακό έκθεμα. Μέσα από τις μικρές, ήπιο σωστάμεγάλες, ιστορίες απλών, ανώνυμων ανθρώπων στη Συρία καταφέρνει να ζωντανέψει τον πόλεμο μπροστά στα μάτια μας και να αισθανθούμε την φρικτή ανάσα του. Όπως και η Svetlana Alexievich, μας θυμίζει ότι η πραγματική Ιστορία είναι όλοι οι καθημερινοί άνθρωποι που προσπαθούν να επιζήσουν μέσα σε εξαιρετικά δύσκολες καταστάσεις.

Πόλεμος είναι η καταστροφή, οι σκελετοί και τα κόκκαλα της ζωής κάποιου άλλου.

Αυτό το βιβλίο προκαλεί έναν κόμπο στο στομάχι του αναγνώστη. Ο πόλεμος δεν είναι απλή υπόθεση, ακόμα και για όσους ζουν ειρηνικά μεγάλη κουβέντα αυτό. Δεν υπάρχει τίποτα καλό. Δυστυχία, εξαθλίωση και θάνατος είναι η καθημερινότητα για κάποιους ανθρώπους. Και ένας ολόκληρος λαός που βλέπει τη χώρα του να καταρρέει, χωρίς να υπάρχει, έστω και μικρή, αχτίδα ελπίδας.

Δύσκολο, σκληρό βιβλίο που αξίζει να διαβαστεί. Πολύ ενδιαφέρον και το χρονολόγιο της Συρίας στο τέλος του βιβλίου, που καλύπτει την περίοδο από τα αρχαία χρόνιαπ. Χ. μέχρι την άνοδο του ISIS και τις συγκρούσεις που συνεχίζονταν μέχρι και τοκαι φυσικά, συνεχίζονται ακόμα. Μπράβο στις εκδόσεις Δώμα που μας καλούν ν αντικρύσουμε κατάματα ένα αιματοβαμμένο πρόσωπο της Ιστορίας που γράφεται ακόμα. Devastating dispatches from a war reporter traveling in Syria betweenand, after which things have only devolved, As she mentions, it's awful to think of people living in places like Aleppo withyears of continuous city life now rubble and desolate.
Not sad in terms of archeology though that too, of course but the phenomenological history of so, so many layered existences in one place now interrupted.


Struggling with what global citizenship means, I flagged this: After being accused as a proxy for the UN of ignoring the crisis, she writes:
"But I know, I wanted to tell him.
I know that we have done nothing, And this is the worst part of itwhen you realize that what separates you, someone who can leave, from someone who is trapped in Aleppo, or Homs or Douma or Darayya, is that you can walk away and go back to your home with electricity and sliced bread then you feel ashamed to be human.
"

I'm terrified that Trump is going to be engaged in this geopolitical knot/humanitarian disaster, The most seasoned diplomats have failed, Russia is preventing UN resolutions, ISIS is gaining huge ground with formerly peaceful or moderate antiAssad rebels.
. . I'm afraid and heartsick. Πόλεμοι υπήρξαν αμέτρητοι, φοβούμαι πως είναι δεδομένοι ακόμη περισσότεροι.
Τα θύματα, κάθε είδους, κάθε μορφής, κάθε πλευράς άπειρα.
Το μελάνι που έχει χυθεί για κάθε περίπτωση από αυτές, φαντάζομαι και αυτό δυσθεώρητο.
Αν κατά την γνώμη μου, αυτό το βιβλίο ξεχωρίζει, είναι επειδή αφορά το σήμερα, το τώρα, ανθρώπους που ζουν πεθαίνουν παράλληλα με εμάς. Που είχαν μέχρι πρόσφατα τα ίδια μέσα, τις ίδιες ευκαιρίες και δυνατότητες, την ίδια ειρηνική ζωή, που την θεωρούσαν εξίσου δεδομένη με εμάς.
Δεν μπορώ να πω αν είναι αντικειμενικό, δεν με ενδιαφέρει ιδιαίτερα για να είμαι ειλικρινής. Δεν ψάχνω ποιος είναι καλός και δίκαιος, ποιος όχι. Κανείς δεν είναι καλός και δίκαιος πλέον.

Δεν ξέρω αν σε εκατό χρόνια θα αξίζει η ανάγνωσή του.
Σήμερα όμως, θεωρώ πως αυτή είναι αν μη τι άλλο ωφέλιμη για τον αναγνώστη. It has been surreal and significant to read this book during the fall of Aleppo, Over the last couple of days I have spent almost as much time listening to radio reports and reading online articles about the Syrian civil war as I spent reading this book.
As I write this I'm hearing the BBC reporting that civilian evacuations have begun, I become emotional while thinking about all this saddened, worried about what will eventually happen in Idlib where the refugees are being evacuated to, and also furious at the failures of the international community.


Di Giovanni's approach is also surprisingly emotional she writes in a very personal style that admits her own fear and compassion while at the same time imparts a lot of journalistic information and contextual background.
She is an excellent guide to the crisis, The first half of the book shares personal accounts of horrifying torture and sexual violence, then the chapters begin to explore more historical and political background.
By the end the book she has accumulated an account of how a civil war begins the switch from relative normality of life to wartime, through how different people recognize the shift and live through it or don't.
The chapter on besieged Aleppo in Decemberwas especially chilling to read that was exactly four years ago and the city's

civilians and opposition fighters were already hungry and suffering, even then.


"Are you truly incapable of shame Is there literally nothing that can shame you Is there no act of barbarism against civilians, no execution of a child that gets under your skin" Samantha Power's question to Russia, Iran, and Assad's regime before the UN Security Council a couple days ago.
.