Achieve The Emissary Authored By Margaret Mitsutani Exhibited In Booklet

gentle dystopian novel, where a great grandfather lovingly and joyfully raises his feeble but playful, and near beatific greatgrandson.
Which makes it sound like a tearjerker, but it's not, There's whimsy, humor and a quiet hopefulness in their world, thanks to the children, Among the charms: old Japanese holidays are reinvented Childrens Day becomes “Apologize to Children Day”, Labor Day becomes “Being Alive is Enough Day” and new holidays are democratically voted on, like “Offline Day” to commemorate the day the Internet died.
The police force is privatized and their activities center on their brass band, which children love, and shops have become little stalls where people sell anything they want.


And the cover is a perfect! The dentist in this story wasyears old, normal adult age.
As a sciencefiction book we immediately suspend belief, . . we learn this generation has pretty much stopped dying,
A young boy Mumei loves going to the dentist sitting in the big chair and listening to the dentist speak to him.

Mumei tells the dentist he likes worms much more than milk,
The dentist then goes into a monologue about the brain and the other brain meaning the intestines.

I immediately thought about Mary Roachs book “Gulp”,
I found it interesting that this is supposed to be a futuristic science fiction book
But from my nutritional reading today theres nothing futuristic at all about what the author said about the brainoftheintestine, reflecting the condition of a persons physical health being more accurate than the upper brain itself.
The authors futuristic knowledge has turned out to be quite truthful according to medical research today,
Medical scientists have already proven that the peoples condition of the intestines affects the health of many other vital organs in our body.
but I enjoyed this part of the story, . . it was totally engaging.
I like the interaction between this impressionable young boy and his intrigue with this dentist,

I enjoy Japanese books, I expect their stories to be different, I dont expect to understand everything, . . which I didnt in this slim book, and I liked some parts more than others rather understood some parts more than others.
.
but I enjoyed the the characters, and the whimsical prose,

Mumei sweet wise and fragile is the greatgreat grandson of Yoshiro who, like the dentist, is also overyears old.
This story mostly follows their relationship,

We get to look at what is happening to the younger generation, We can see how much they have lost,
I thought about the younger generation today and how much more challenging it is for many of them today to thrive financially than in generations past.
Everything seems harder a shrinking society on many levels


The undercurrent atmosphere in this story was frightening, sinister, and mysterious, but the storytelling relationships between the characters were charming amp sweet.


This book looks at morality:
, . . differently than Atul Gawandes

book, totally different style, than “Being Mortal”,
But in both books we cant help but think about aging, frailty, death, ones declining years, and a life with meaning.


Compelling thoughts linger, .
The Fukushima Daiichi nuclear reactor meltdown in, . . was a major accident by the international atomic Energy Agency,
This national trauma was inspire by the Yoko Tawada in writing this story, Her book gives us a bleak look at a diminished world,

.Yüz yaşınızı geçtiniz,
Neler görüp geçirdiğinizi saymaya başlasanız nefesiniz tükenir belki de.
.
Ama şu an yaşadığınız dönemden daha kötüsü gelmemişti başınıza.

Ülkeniz kabuğuna çekilen bir kaplumbağa gibi şimdi,
Öyle ki kendi topraklarıyla bile bağları zayıflayıp teker teker kopuyor, Yiyecek şey bulamıyor, dilinizdeki çoğu kelimeyi çekip alıyorlar sizden, Sizden sonra gelen nesiller yorgun doğuyor, kısa yaşıyor,
Sizin lanetiniz ise yaşamak,
Buna yaşamak denirse tabii,
Elinizden ne gelir ki Bir portakal olsaydı şimdi, ne güzel olurdu sahi, .
.
Tokyonun Son Çocuklarını okumaya başladığım gece bir kabus gördüm, Kitaptaki Mumei oluyordum, güçsüzdüm, halim yoktu adım atmaya, Çevrem öyle karanlık öyle çoraktı ki, . Uyanınca kitabı elime alıp bir solukta okudum,
Yine kabuslar göreceğim biliyorum,
Sadece distopik bir evrene götürmüyor Tawada bizi, o evrenin hemen dibimizde olduğunu anlatıyor.

Korktuğumuz her şeye komşuyuz biz,
Karanlığaaçlığasoğuğayalnızlığa ve en çok da ölüme, .
Yoko Tawada “bir kutup ayısının anıları”nda da bilinci uyarıyordu ama Tokyonun Son Çocuklarında bilinci yerle bir ediyor.
Ahşap bloklar gibi birbiri üzerine devriliyor düşünceler,
Yalnızca Tokyodaki değil dünya üzerindeki her çocuğu düşünüyorsunuz,
Sizin çocuğunuz, onların çocukları, torunlarınızın çocukları, . Onları görüp göremeyeceğinizi bilemezsiniz ama ya onlar son olursa İşte bu düşünce sarsıyor insanı.
Kısacık bir eserde insanın yakın veya uzak geleceğini sorgulanıyor,
.
Lütfen okuyun.
.
Hüseyin Can Erkin çevirisini okumak ise benim için çok değerli, . O ve Ali Volkan Erdemir çevirileri sayesinde Japon edebiyatının renklerine büründüğümü hissediyorum
.

Nazlım Dumlu çalışması olan kapak tasarımı ise ikiye bölüyor, bir varış ve bir terk edişi.
. "Kendisi çocuk kalmış insanlar çocuk yapmaya kalktıkları için dünya çocuktan geçilmiyordu, "

Kitabı okurken içinde bulundukları izolasyonun bizde de kalıcı olabilme ihtimalini düşündüm bir an.
Uzun zaman geçmiş, artık sebepleri unutulmuş, . . Dünyanın geneli böyle dışls bağlantı kopmuş, teknoloji yok, Belirsizlik hakim.
Bir felaket gelmiş ve bir yokluk içinde yaşıyorlar, Meyve bahçesi fikri fabrikadan ibaret,
Yaşlılara ölüm uğramıyor, yaşadıkça güçleniyor, Çocuklarsa çok güçsüz, ömürleri kısa, . .
Güçlü bir distopya,
"Bir Kutup Ayısının Anıları" ndan sonra yazar olumsuz anlamda şaşırttı beni.
Belki ilk kitabını okumamış olsam beğenebilirdim ama öyle bir kitabı yazmış birinden böyle bir şey okumak benim için üzücü oldu.

Diğeri ne kadar derli toplu ise bu kitabı o kadar dağınıktı, Kısacık bir kitaba çok çok fazla şey sığdırmaya çalışmış, Nitelik ve nicelik uyuşmamış bu da aksaklık yaratmış iyi dikilmemiş bir kıyafet gibi kötü durmuş.

Bu zamanlarda böyle bir distopya okumak zamanlama açısından uygun düşse de ve özellikle dil üzerine yazdıkları düşüncede açılımı sağlasa da belki ilk kitabının hoş sedasını unutmamış olduğumdan beni çok tatmin etmedi.
.