Win A Jangada De Pedra Author José Saramago Represented In Digital Copy

Saramago okuduğumda şaşırıyorum,
Bu kez Iber Yarımadası anakaradan bir şekilde kopuyor ve kaos çıkıyor, Ada kendi halinde yüzerken devletin içinde olduğu gibi bireyin içindeki kaosu da görüyoruz.


Saramago bu kez paragraf ve noktalama koymuş, bu da şaşırtıcı,

"Yaşam önemsiz görünen küçük olaylarla doludur, diğerleriyse belli bir anda tüm dikkatimizi üzerlerine çekmiştir.
" Reler este livroanos depois foi sui generis, Durante muitos anos este foi o meu Saramago preferido mas "Levantado do Chão" entrou de rompante para o primeiro lugar do pódio.


Mas continua a ser uma obra magistral e um dos meus livros preferidos de Saramago, O carácter eminentemente geográfico do livro, a sua desconstrução de mitos e discursos sobre a Europa, a Península e a Portugalidade tornam esta obra num livro que me encanta e com o qual, criticamente, aprendo.


Esta leitura decorreu grande parte dela no voo entre Lisboa e Nova Iorque, na estada nesta cidade e na viagem de comboio entre esta e Boston.


livro literatura leitor leitores leitura literaturaportuguesa Saramago lerosnobel nobel nobeldaliteratura



As I was getting ready to travel around the Iberian Peninsula and fly to Porto, I pulled out this book detaching it from the bookshelves to which it belonged.
Since it had been in my shelves for quite a few years, I dreaded that in its immobility it had petrified and that it had lost its nature as a book.
But no, there it was, flexible as a thin stack of paper, and with the pages printed, ready for my eyes to scan its graphics.
And ready for travel too,

Saramagos novel chronicles how the Iberian Peninsula, by detaching itself from the European continent along the middle of the Pyrenees departed on a journey, and narrates the wandering of a few Iberian individualsboth Portuguese and Spanish, around the floating Peninsula, no longer a geographic entity, but a huge stone floating and mobile raft.


These individuals have been united in their shared perplexity at the extraordinary phenomenon, and by their suspicion that they are jointly but independently responsible, and in a most esoteric chain of eccentric causality, for the detachment of their countries from Europe.


My edition is in Portuguese, although I had borrowed a Spanish version to keep on the side and help me in case I felt I was drowning in Portuguese afogar ahogar.
But no, I floated in Portuguese flutuar flotar and I enjoyed the different waters less salty, And this wavering between the two languages was suitable, since Saramago, who obviously wrote it in his language, had settled in Spain in Tenerife, one of the Canary islands.
The book has many references and comparisons between the two languages using Spanish ones whenever he thinks they are more suitable, and Saramago rings the echoes of various Spanish and Portuguese literary figures.
The wandering chevaliers are literary heirs of Don Quixote, and the featured donkey can only be named Platero sitelinkPlatero and I, and the characters have expressed concern about where sitelinkAntonio Machado was buried.
And of course there is Pessoa's shadow,

Saramago was of the opinion that the two countries should be united and this was written when they entered the EEC on Januraryst,.
And that is the year when this novel was written,

In his delightful and inimitable style Saramago concocts his idiosyncratic mixture of the absurd and the common sense.
With his pen the absurd becomes common and the common sense has an absurd tone to it, What he calls the Insólito and the Sólito and the latter is an invented word, and so his comparison becomes more goofy.
This is Saramagos stamp.

Saramago, together with the story of his quixotic and diverse wanderers of this floating raftwhich, in contrast to Odysseus, moves away from home rather than towards it, and in so doing distances itself from the Mediterranean as it advances West onto the Atlantic, has also developed a parallel storyline with the geopolitical implications on an international scale.
The balance of powers is dislocated as this floating island moves towards the Americas and Lisbon is getting ready to become a facing neighbor to Atlantic City.
What are the responses of the other Europeans what happens with Gibraltar how the tensions between Canada and the US increase as the latter seems to be calling the shots in the new NorthAtlantic allegiance.
. . Or once it seems the stone raft is heading South, the concern of the US President with their missiles grounded in Iberia and whether they will have to deploy them against the penguins.
. . And a long and rich and entertaining etcetera,

But with all the wit, and the humour, and the irony and the absurdity, there is also a loving tone when addressing cherished human subjects, such as love, companionship and loyalty.


And beneath all this absurdity on a geographical, political, personal level, there is the understated question of the nature of identity.


And in this Saramago remains provocative, But that could be another review,




I dedicate this review to the citizens of Greece, hoping that they will not detach themselves from Europe.


Solo un genio come Saramago poteva raccontare con così tanta poesia ed eleganza un evento catastrofico di tali proporzioni.
Nella zona del Cerbere, al confine francospagnolo, dove i cani che non hanno corde vocali, cominciano ad abbaiare, ci si prepara alla catastrofe, ormai imminente.
Qui la terra comincia a tremare e diventa una "zattera di pietra", errando nell'Oceano e lasciando che ognuno vada incontro al suo destino.
Nella zattera di pietra si condensano le tematiche dell'uomo e dell'umanità, quali lo spaesamento, la desolazione, la solitudine, l'irrazionalità.
Ognuno cerca di trovare una alternativa al proprio destino, quando ormai tutto viene a mancare,
In questo mondo che è una "commedia di sbagli", Saramago scova l'irreale nel reale dando vita a un libro che mescola prodigi, oscuri presagi che altro non sono che una grande metafora e allegoria della vita che stravolge cose e persone, trascinandole in balìa della corrente e delle onde.
./

Terzo libro di Saramago che leggo dopo l'inarrivabile Le intermittenze della morte e Memoriale del convento inscrivibile nella categoria del realismo magico, questo romanzo è formato da un miscuglio quanto mai omogeneo di stili: c'è il picaresco, c'è il trattato filosofico, c'è il fiabesco.
Ed è proprio così che Saramago ci racconta questa incredibile storia della Penisola Iberica che si stacca dall'Europa, "non dalla Francia": come una fiaba.
E i personaggi, per quanto intangibili dall'inizio alla fine perché aleatorie sono le loro descrizioni fisiche, hanno tuttavia una profondita che è degna dei grandi romanzieri e che fa affezionare il lettore che li segue in questa loro deriva per la Penisola la quale prosegue in parallelo con la deriva di questa zattera di pietra nell'Atlantico personaggi con vite completamente diverse, ma che si uniscono in una comunione quasi mistica, e di cui non dimenticherò mai i nomi e soprattutto i cognomi, di cui Saramago ci spiega l'origine.
Ma come tutte le fiabe, ci sono anche ammaestramenti: l'isolamento delle le nazioni dell'Europa meridionale, considerate palle al piede, fratelli stupidi, quando in realtà le risorse che possiedono farebbero tremare il mondo, le reazioni di facciata riportate dai mass media, la doppiezza dei governi, la folla animalesca.
E con il microcosmo dei nostri personaggi principali, per tacer del cane e della meravigliosa Due cavalli e del due cavalli carro, entriamo nell'interiorità di uomini e donne a cui un evento assurdo gli storni, la terra che trema, il bastoncino di olmo e così via cambia la vita per sempre.
Saramago è uno scrittore di una potenza inaudita, e quando entra nella storia lo fa da narratore onnisciente ma mai saccente, ironico, che spiega come un bravo professore e coinvolge i suoi allievilettori, chiarisce, guida e governa ciò che è nato dalla sua penna memorabili la definizione di perifrasi o gli innumerevoli modi di dire citati.
Meraviglia, insomma, che mi fa desiderare tutta la bibliografia esistente di questo genio portoghese, This is a great read a magicrealism thriller, if you will about the Iberian peninsular breaking away from mainland Europe.
Im not the biggest MR fan in the world and faced with the prospect of pages and pages of dense prose, I wasnt looking forward to this one much, but Saramagos prose really does sing.
The sentences are long but the story moves forwards, its not wilfuly obtuse or pretentious and is actually quite exciting.
The book is warm, wise and interesting, آدم وقتی از باقی جهان آشنا منقطع میشه عادات روزمره براش ارزشی پیدا می کنن که در حالت عادی نداشتن. چون باعث احساس امنیت می شن احساس آشنایی احساس اتصال به جهان معهود دستگیرهای می شن برای چنگ زدن و رها شدن از حالت معلق بودن و به هیچ جا بند نبودن.
من این حس رو زیاد تجربه نکردم اما همون چند بار محدود به قدری اثر قدرتمندی داشت که توی خاطرم حک شد.
این کتاب یکی از اون دستگیره ها بود. تابستون بود ده سال قبل و من روی تخت بیمارستان بعد از یه عمل جراحی تنها عمل جراحی که تا این لحظه توی

عمرم داشتم و به خاطر همین همه چیز غریب بود و ناامن و پراضطراب. وقتی قرار شد برادرم بیاد به عنوان همراه شب پیشم بمونه بهش گفتم این کتاب رو هم از خونه بیاره. کتاب رو قبل از عمل نصفه خونده بودم. و وقتی کتاب رو آورد و از جایی که علامت گذاشته بودم شروع کردم به خوندن یک لحظه حسی منو گرفت. حس این که هنوز توی همون دنیای آشنام هنوز توی همون دنیام که قبل از عمل هم بودم هنوز توی همون دنیام که این کتاب رو داشتم می خوندم. و کتاب برام منبع آرامش شد.

کتاب کتاب خوبی نبود. ایده مرکزیش منقطع شدن شبهجزیره ایبری از باقی اروپا و شناور شدن در وسط اقیانوس اطلس خیلی درخشان بود اما داستانی که برای این ایده تعریف کرده بود چندان درخشان نبود. اما این تجربه توی بیمارستان اون قدر برام پراهمیته که به خاطرش دو ستاره رو سه ستاره می کنم. Em A Jangada de Pedra, . . o escritor recorre a um estratagema típico, Uma série de acontecimentos sobrenaturais culmina na separação da Península Ibérica que começa a vogar no Atlântico, inicialmente em direcção aos Açores.
A situação criada por Saramago dálhe um semnúmero de oportunidades para, no seu estilo muito pessoal, tecer comentários sobre as grandezas e pequenezas da vida, ironizar sobre as autoridades e os políticos e, talvez muito especialmente, com os actores dos jogos de poder na alta política.
O engenho de Saramago está ao serviço da sabedoria, Real Academia Sueca,de Outubro deΤο μέλλον είναι πάντα μυθικό

Οι ζωές δεν αρχίζουν με τη γέννηση των ανθρώπων,
αν ήταν έτσι, κάθε μέρα, θαταν μια μέρα κερδισμένη,
Οι ζωές ξεκινούν αργότερα, μερικές φορές μάλιστα
πολύ αργότερα, για να μην πούμε και για εκείνες
που μόλις αρχίσουν έχουν κιόλας τελειώσει,
γιαυτό και κάποιος φώναξε:
Αχ, ποιος θα γράψει την ιστορία αυτού που θα μπορούσε ναχε γίνει,


Όταν μια ανατριχίλα φόβου διατρέχει την ανθρωπότητα σαν απο συμπόνοια ο ένας άνθρωπος ψιθυρίζει ουρλιάζοντας στον άλλον, ήταν γραφτό.
Ήταν γραφτό, τι, που, δεν ξέρουμε απο που αντλεί
το γόητρο της η φράση και κατέχει την πρώτη θέση στην γραμματική του μοιραίου ύφους.
Μα οι λέξεις, αυτές που τις φτιάξαμε εμείς,
έχουν αυτό το καλό, βοηθούν,
και μόνο που τις λέμε με υπερβολή
ανακουφίζουν την τρομάρα και τα πάθη, διότι, τα εκδραματίζουν.

Και κάπως έτσι όταν τα ανεξήγητα ή τα παρεξηγημένα πλήττουν την ανθρώπινη φύση και την ισορροπία που τεκμαίρεται απο αίτια και αιτιατά, με επισταμένη περίσκεψη και πάντα με σεβασμό στην κοινή λογική, στον ορθό λόγο και στην χρήση παρομοιώσεων που πρέπει να γίνονται επικίνδυνες όταν τις παίρνουνε κατά γράμμα, αν δεν μάθουμε πρώτα να δείχνουμε σύνεση.

Είναι πασιφανές και αδιαμφισβήτητο πως απο το αδιέξοδο κανείς δεν βγαίνει στην πλατεία.

Όταν συμβαίνουν μοιραία γεγονότα στην ιστορία της ανθρωπότητας, όταν τα μεγάλα πνεύματα προσπαθούν να εξηγήσουν με περιέργεια και σκεπτικισμό την αιτία των πολλών ή των λιγοστών σοβαρών και διαφορετικών αποτελεσμάτων ώστε σε κάποιο ευλογοφανή σημείο
της μοίρας θα πούμε με λέξεις δεσμευτικές τα αναπόδραστα και τα ανεπιστρεπτί, τη δυσκολία να κατανοήσουμε πως σε οποιαδήποτε στιγμή της ζωής μας, αν θα υπάρξει ποτέ αυτή η στιγμή, θα ξεδιαλύνουμε τελικά την αλήθεια απο τη φαντασία.
Σε τέτοιες τραγικές στιγμές που μαζεύονται οι κατάρες των λοιμών και των σεισμών σε ένα πανδαιμόνιο,
οι διάβολοι κάνουν πανηγύρι και οι μάγισσες έχουν σύναξη, για να επιδράσουν πιο έντονα στο ηθικό των ανθρώπων, αναλόγως της τιμής και της θρησκείας που επαγγέλλονται.

Κι έτσι ξαφνικά κι αναπάντεχα ή προφανώς αναμενόμενα η γη η ίδια είναι νεκρή.
Τι νόημα έχει να μιλάμε Γι αυτούς που πέθαναν
πριν απο χρόνια,
ποιος ο λόγος του φόβου μπροστά στον θάνατο
όταν η νεκρή γη είναι θαμμένη μέσα
στον ίδιο τον εαυτό της,

Η πέτρινη σχεδία είναι ένα μαγικό μυθιστόρημα ισχυρής φαντασίας.
Η παντοδυναμία της φύσης ως ανεξήγητο φαινόμενο χωρίζεται απο κάθε ανθρωπομορφικό στοιχείο και εξουσιάζει κάθε μορφή ζωής.

Η εξουσία της ανθρώπινης ματαιοδοξίας που προσπαθεί να δείξει στους τυφλούς και να κηρύξει στους κωφούς την πέτρινη καρδιά της.

Όλα τα πράγματα που περιγράφει συγκεκριμένα ο συγγραφέας σε αυτό το βιβλίο αναφέρονται στο πρώτο και το δεύτερο κεφάλαιο.
Μια δύσκολη ιδέα παράδοξης κοσμοθεωρίας και γεωφυσικών φαινομένων που συγκεντρωμένα
σε ένα και μόνο γεγονός,
αλλάζουν δραματικά ολόκληρο τον κόσο.

Μια τέτοια ιδέα ρεαλιστικής δυστοπίας μέσα σε φανταστικό πλαίσιο δύσκολα χτίζεται και δημιουργείται απο πολλούς και διάφορους συγγραφείς ανεξαρτήτως εποχής.
Οι περισσότεροι τραβάνε την ιστορία απο τα μαλλιά
του εντυπωσιασμού και ξεφεύγουν απο την ουσία ή αντιγράφουν παλιές επαναλήψεις ηθικής, τρόμου, και άπλετου συναισθηματισμού.

Ο Τιτάνας της λογοτεχνίας, ο αυτοδίδακτος σοφός της παγκόσμιας πεζογραφίας, γράφει πράγματι μια ιστορία φανταστικού περιεχομένου, μα, παίζει με άπειρους τρόπους συλλογιστικής και ερμηνείας έτσι ώστε η φαντασίωση του να βασίζεται στον πραγματικό κόσμο.

Τούτο, δεν είναι σίγουρα, ένα βιβλίο που μπορεί να καταβροχθιστεί γρήγορα ακόμη και απο τους πιο δεινούς αναγνώστες.
Θέλει συγκέντρωση και επανάληψη σε αρκετά απο τα χωρία του για να σου δώσει την αξία της σημασίας ίσως μιας και μόνο φράσης : lt Είμαστε όλοι Ίβηρες,
ειπωμένη σε ολες τις γλώσσες της οικουμένης.

Γενικά τα έργα του άθεου θεού Ζοζέ Σαραμάγκου
δεν είναι δροσερές και ελαφριές απολαύσεις
νυχτερινής ψυχαγωγίας.
Κόντρα στους σύγχρονους γραφιάδες και τις τυπικές συγγραφικές συμβάσεις ο Σαραμάγκου με ευφυΐα
και ταλέντο απάλευτο, εναποθέτει μεγάλο μέρος του βάρους στον αναγνώστη ώστε να προσαρμοστεί στο ύφος του γραψίματος.

Χτίζει απερίσπαστος ένα κατασκεύασμα απο πολύτιμους λίθους κάποιου μεγαλειώδους πνευματικού θησαυρού που βρίσκεται θαμμένος στην ανθρώπινη βιοτεχνία σκέψης που φυτεύει σπόρους σοφίας, ιστορίας, φιλοσοφίας, λαϊκής ετυμηγορίας πολιτικών σχολίων και αξεπέραστο χιούμορ ως αντιδιαβρωτικό στην φθορά της τυποποίησης.

Μια γραμμή που χαράσσεται στο χώμα παντοτινά,
ένας σκυλάκος, γνήσια απόγονος του Κέρβερου
που δεν γαυγίζει ποτέ μα οδηγεί σαν ιχνηλάτης στο ανεξήγητο.
Ένα κοπάδι απο χιλιάδες ψαρόνια που ακολουθούν κάποιον.
Η γη τρέμει και συνταράσσεται μόνο στην αντιληπτική μαι αισθητική ικανότητα που νιώθει κάτω απο τα πόδια του ένας άνδρας.
Μια πέτρα που ρίχτηκε στη θάλασσα σε απόσταση αντιστρόφως ανάλογη του βάρους της.
Μια χερσόνησος που ξαφνικά και ανεξήγητα γίνεται νησί.
Ένα μάλλινο θαλασσί πουγκί που ξηλώνεται φτιάχνοντας το κουβάρι της οικουμένης.

Πως συνδέονται όλα αυτά, δεν πρόκειται
να εξηγηθεί σε καμία περίπτωση διαβάζοντας την
πέτρινη σχεδία, αυτή δίνει απλόχερα κάθε είδους υλικό πνευματικής ενάργειας και τροφής του μυαλού
για να απαντηθούν τα ερωτήματα για τον καθένα ξεχωριστά,
Ένας καθρέφτης σπασμένος σε κομμάτια,
όσο ενώνουμε τα κομμάτια τόσο περισσότερο αντικτοπτρίζεται μέσα του το είδωλο του ίδιου μας του εαυτού.

Η αφήγηση της συγκεκριμένης ιστορίας αλλάζει κυριολεκτικά τον κόσμο και πείθει με ακλόνητα επιχειρήματα πως ακόμη κι αν το ταξίδι της ζωής μου
με οδηγεί σε κάποιο αστέρι, αυτό, δε σημαίνει απαραιτήτως πως απαιτείται να ταξιδεύω στους δρόμους αυτής της γης.



Καλή ανάγνωση.
Πολλούς ασπασμούς. .