Access Instantly Der Fliegende Berg Created By Christoph Ransmayr Disseminated As Publication Copy

actually dared to translate this lyrical text, and sitelinkThe Flying Mountain was rightfully nominated for the International Booker Prize
I feel a kind of personal gratitude towards Ransmayr for making German sound so enchanting and beautiful his choice of words and lyrical descriptions are sublime, and the rhythm and tone of his sentences are magical.
This unusual text is a verse epic written by an Austrian and first published in, and it tells the story of two brothers who travel to the Himalayas in search of a yetuncartographed mountain local Tibetans call “The Flying Mountain” “Der fliegende Berg”.


The free verse causes the sentences to be printed in ragged margin, they are, as Ransmayr says in his foreword, “flying sentences”: “The flying sentence is free, it does not only belong to the poets.
” The formal presentation of the story has a severe influence on the reading experience, it structures the tempo and guides the attention within sentences I found Ransmayrs achievement in this context very impressive.


Topicwise, this book centers on a signature theme of this author: Travel this is my third Ransmayr, I also read sitelinkCox oder Der Lauf der Zeit which takes a Brit to China and sitelinkAtlas eines ängstlichen Mannes which takes the reader all around the world.
Ransmayr seems to be fascinated by the aspect of search that is implied in all travel, and how the traveler, by putting distance between himself and what lies behind him, gets the chance to reflect upon himself from a different point of view.
Our protagonists in “The Flying Mountain” are Irish, and their family was heavily influenced by the Troubles the Northern Ireland conflict.
Both brothers have a special relationship to the sea, Pad, the narrator, even worked as a sailor, and they are now travelling to the mountains, in search for the unknown please note how the English and the German book covers are complementing each other thematically.


Liam, the other brother, works as a cartographer and found hints that the “Flying Mountain” exists, so he was the one who inspired this manic journey.
He is going out of his element and risks everything to explore new territory, while Pad acts more like his brothers keeper.
Ransmayrs examination of the urge to create, explore and conquer reminded me of Boyles sitelinkWater Music, which also meditates on the question where this human drive comes from.
Pad and Liam represent opposing motives, and their conflict plays out in front of the panorama of the majestic Himalayas.


Reading this book, you can feel Ransmayrs love of nature and his humbleness when confronted with the powers of the natural world.
I realize that depending on personal taste, some readers might find some pathos in these renderings, but I enjoy the overflowing spirit of this text, and I always feel Ransmayrs sincerity and heart shining through every sentence.
This is an author who is not afraid to go all in, he does not care about being cool, he just cares about beauty and emotion, so in a way you might say that Ransmayr is a Romanticist writing about the postmodern world.


"The Flying Mountain" is a wonderful book, and utterly untranslatable, Whoever manages to convey the power of Ransmayrs verse in another language deserves all translation prizes available for this feat.
Heres a passage in which Nyema, a local woman with whom Pad falls in love, explains the meaning of the name of the mountain the brothers want to climb:

“PhurRi, sagte Nyema, a mountain that flies,
dieser Berg, der strahlendste und größte von allen,
sollte jeden, der aufrecht gehen und sprechen konnte,
daran erinnern, daß nichts, nichts!,
und sei es noch so mächtig, so schwer,
eisgepanzert, unbetretbar, unbesiegbar,
für immer bleiben durfte,
sondern daß alles davonmußte,
verfliegen!, irgendwann auf und davon,

daß dann aber auch das Verschwundene nicht für immer verschwunden blieb,
sondern nach dem Stillstand und Neubeginn,
selbst der allerfernsten Zeit und,
wenn auch verwandelt,

zersprungen zu tausend neuen Formen und Gestalten,
wiederkehrte und ein Rad oder ein Stern
oder bloß eine Gebetsmühle, eine Wollspindel
sich von neuem zu drehen begann,

dafür, allein dafür sollte der PhurRi ein Denkmal sein,
wenn er sich wieder und wieder erhob,
manchmal nur für Stunden oder Tage
erhob und verschwand, ja, davonflog
und doch immer wiederkehrte,

manchmal bereits nach einigen Atemzügen
eines Zeugen seines Flugs,
manchmal erst nach Wochen
voll Regen, Sturm, Schnee

jeder konnte diesen Berg fliegen sehen.
“

Wow. One of my absolute favorite books, The story of two brothers, climbing a mountain in the Himalaya, being with each other, Poetry at times, harsh, and then again music, It was a real pleasure to read this beautiful language and get soaked into the story, heute weiß ich,
daß uns ein Lachen vielleicht ins Leben zurückholen,
uns dort aber nicht halten kann.


Was Nyema, was ihren Clan
und mich und wohl die meisten von uns
am Leben erhält,
muß mit dem manchmal tröstlichen,
manchmal bedrohlichen Rätsel zu tun haben,
daß wir, wo immer wir sind,
nicht die einzigen sind:

Immer ist noch jemand da,
der zumindest von uns weiß, der uns nicht losläßt
oder von dem wir nicht lassen können,
jemand, der durch unsere Erinnerungen,
Ängste und Hoffnungen geht,
uns in den Armen hält, wärmt, füttert
oder uns keuchend, singend
auf einem Schlitten aus Ästen und Fellen
durch ein Geröllfeld schleift.


Die von Ransmayr gewohnt poetische und blumige Sprache findet sich hier in einer besonderen Form wieder, dem Flattersatz.
Die Geschichte über Brüder und Gegensätze, die letzen Endes mehr verbindet, als sie trennt, liest sich infolgedessen so schleppend, aber auch so bedächtig wie jeder Schritt der beiden Gipfelstürmer inMetern Höhe.
Was für ein überwältigendes und beeindruckendes Buch!

Ransmayr beschreibt hier das Schicksal zweier Brüder, Liam und Pádraic, die sich aus dem Südwesten Irlands in die Gebirge Osttibets aufmachen, um dort den "fliegenden Berg" zu besteigen, einen mysteriösen weißen Fleck auf der Landkarte.
Nur einer von beiden wird von dieser Reise zurückkehren, Seine Erinnerungen an die Reise durch Tibet verschmelzen mit dem Andenken an die Jugend der Brüder in Irland, welche geprägt ist von der Strenge des Vaters, eines IRASympathisanten, und vom Verlust der Mutter, die mit dem Vater bricht und unverzeihlich! nach Belfast und damit aus dem Leben ihrer Kinder verschwindet.
Jeder Schritt, mit dem die beiden sich dem PhurRi, dem fliegenden Berg, nähern, bringt den Leser auch weiter in die gemeinsame Vergangenheit der Brüder.
Ihre Bergtouren in den irischen Caha Mountains und in den Bergen von Kham werden von Ransmayr zu einem Panoptikum nicht nur des Bergsteigens, sondern auch des Lebens zusammengefügt.


Schon der Beginn zieht einen in seinen Bann:

"Ich starb
Meter über dem Meeresspiegel
am vierten Mai im Jahr des Pferdes.


Der Ort meines Todes
lag am Fuß einer eisgepanzerten Felsnadel,
in deren Windschatten ich die Nacht überlebt hatte.


Die Lufttemperatur meiner Todesstunde
betrug minusGrad Celsius,
und ich sah, wie die Feuchtigkeit
meiner letzten Atemzüge kristallisierte
und als Rauch in der Morgendämmerung zerstob.
"

Der Flattersatz oder "fliegender Satz", dessen sich Ransmayr hier bedient, unterstreicht nicht nur die lyrischen Qualitäten des Textes, sondern erinnert auch formal an ein Versepos bzw.
Formen des oralen Erzählens, wobei die Leerzeilen wie ein Luftholen des Erzählers wirken, Besonders schön daher auch die Verknüpfung mit den mündlich tradierten Geschichten und Legenden des Nomadenvolkes in Tibet, mit dem gemeinsam die Brüder reisen.
Sehr einfühlsam beschrieben ist auch die Liebesgeschichte zwischen Pádraic und Nyema, einer Witwe aus dem Volk ebendieser Khampas, die ihn die Ehrfurcht vor der Sprache, dem Erzählen, dem geschriebenen Wort vermittelt.


Am beeindruckendsten ist jedoch die sprachliche Ausführung: Ransmayr ist ein großer Stilist, der mit seiner kristallklaren, geschliffenen Sprache BergWelten vor uns erstehen lässt, in die einzutauchen einfach nur ein Genuss ist.
Dabei findet er Bilder und Metaphern, die sich zwar wiederholen, aber nie plakativ werden, sondern immer wieder aufs Neue gefangen nehmen.


Eine wirklich großartige erzählerische Leistung!
In Versen gedichtete Prosa, die einfach nur schön ist und die Geschichte zweier Brüder erzählt.
Ukratko, glavni junak sa bratom odlučuje da se popne na jedan planinski vrh kod Tibeta, Od knjige sam očekivao više avanturističkog duha, a dobio sam nešto drugo, priču o porodici, moći prirode i ljubavi.
I nije mi žao što sam se prevario,
Opisan je specifičan odnos dva brata, ali i cele porodice, Koliko su sve te veze zamršene i koliko iz straha odbijamo da dublje pogledamo u njih,
Moć prirode ovde nije opisana kao ona klasična, gde čoveku ne vredi sa njom da se bori.
Ima i toga, ali ima i one isceliteljske moći gde, kada se čovek suoči sa prirodom, suoči se sa samim sobom, i u toj jednostavnosti i čistoti prirode vidi i stvari koje nisu pred njim.
Koje je ostavio zamršene kod kuće,
Tu je i priča o ljubavi između, naizgled, nespojivih likova, Iz druge kulture, načina života, okruženja i razmišljanja, Ali pisac lagano dokazuje koliko su sve te stvari nebitne kada se stvari postave na čisto platno tj, moćnu prirodu.

Ocenaje za mene dobra ocena, Nije četvorka jer je knjiga, iako napisana u prozi, podeljena u stihove, i to zna na momente da zbuni pri čitanju.
Takođe sam imao konstantan utisak da se zbog toga nešto izgubilo i u prevodu knjige, Moguće je i da grešim, ali to ne menja činjenicu da sam ja stekao takav utisak, : De roman "De vliegende berg"van de Oostenrijkse maestro Christoph Ransmayr, heeft een op zijn minst opmerkelijke opening: "Ik stierf/meter boven de zeespiegel/ op de vierde mei van het jaar van het paard.
De plaats van mijn dood/ was de voet van een bevroren rotsnaald/ waar ik in de luwte de nacht had overleefd.
". Later in deze roman blijkt de ik figuur wel bijna maar niet helemaal te zijn gestorven: wel gestorven is zijn broer, bij de beklimming van de nooit eerder beklommen Tibetaanse Phur Ri, de "vliegende berg".
En dat alles wordt ons verteld in vrije regelval, of zoals Ransmayr het liever noemt "vliegende regelval": een vorm die vooral doet denken aan poëzie, zij het poëzie die niet rijmt en die vrije, onverwachte ritmes volgt.
Misschien om te benadrukken dat het verhaal te ongewoon is om in conventioneel proza te passen, en te ongrijpbaar om zich te lenen voor de gebonden stijl met rijm en vaste ritmes van diverse meer traditionele dichters.
Of misschien om ons te herinneren aan de niet heel prozaïsche regelval van het epos of van oude mythen.


Vrij vroeg in dit epos vertelt de ik figuur over ", . . een hunkering/ die me met veel, over drie continenten/ verspreide emigranten van onze familie/ en ook met mijn broer verbond: een hunkering naar iets/ dat hij in zijn brieven/ als een ONBEWEEGLIJKE PLEK onder een / ONBEWEEGLIJKE HEMEL opriep.
Natuurlijk wisten we stiekem beiden/ dat zo'n plek niet kon bestaan,/ nooit, nergens,/ maar zelfs wanneer hij me Horse Island/ na een van zijn nachten achter de telescoop/beschreef als een door westenwinden/ en op en ondergaande sterrenbeelden/ omwerveld tapijt/ dat een elliptische baan rond de zon trok dook op het eind van dat soort fantasieën/ uitgerekend dat met ruïnes bezaaide eiland/ altijd weer als een toevluchtsoord op/ uit de Atlantische Oceaan bij Dunlough,/ een ombruiste geborgenheid,/ ontrukt aan de tijd/ en even ver weg en onverstoorbaar als een utopie".
En een aantal bladzijden later filosofeert hij: "Misschien hebben we inderdaad/ een onstilbare behoefte/ om zelfs in encyclopedisch vastgelegde gebieden/ op zoek te gaan naar wat onbekend en onbetreden is,/ nog niet door sporen en namen beschadigd / naar die volmaakte witte vlek, die we dan met een beeld van onze dagdromen/ kunnen inkleuren".
Dat dus is wat de ik figuur deelt met zijn oudere broer Liam, en ook met zijn gestorven vader : een verlangen naar onontgonnen gebieden, naar witte vlekken op de kaart, naar regio's in de fysieke werkelijkheid en in het eigen hoofd die nog onontdekt en onbeschreven zijn.
Vrije, vliegende gebieden, die ongrijpbaar zijn voor onze conventies, Regionen en ervaringshorizonten dus die misschien niet eens bestaan, vermoedelijk zelfs niet eens kunnen bestaan, maar die beide broers enorm verlokken juist door hun ongrijpbaarheid.
Alsof het onvoorstelbare en onbestaande voor hen altijd intrigerender en rijker is dan het tastbare en werkelijke, en alsof het onmogelijke intensere verlangens en ervaringen oproept dan het voorstelbare en mogelijke.


Dit verlangen naar het onmogelijke en onvoorstelbare maakt Ransmayr mooi voelbaar, door zijn pakkende en suggestieve gebruik van de vrije regelval en door zijn vaak treffende beeldspraak.
En precies dit verlangen verlokt beide broers om naar Tibet af te reizen en daar, geholpen door Tibetaanse nomaden, op zoek te gaan naar de vrijwel onbekende en nooit eerder beklommen "vliegende berg".
Volgens Tibetaanse legenden kan die berg, deze Phur Ri, inderdaad vliegen, al was het maar om ons eraan te herinneren dat zelfs een onwrikbaar lijkende berg ooit zal opstijgen in de

leegte.
Bovendien zijn alle Tibetaanse bergen, althans volgens de nomaden, "luchtige paviljoenen" waar de goden en beschermgeesten wonen, En hun toppen herbergen dan het Onvoorstelbaar Goddelijke, maar staan ook op de rand van het nog onvoorstelbaardere Niets.
Uiteraard fascineert dat alles de ik figuur zeer, Bovendien is de bergtop van de Phur Ri steeds op fascinerende en tantaliserende wijze verhuld en terugwijkend, door het steeds veranderende spel van wolken en licht dat die top omvademt.
Ook voor de ik figuur is de Phur Ri dus een berg die vliegt, Of in elk geval een subliem fenomeen, grootser dan gedacht en aanschouwd kan worden, een fenomeen bovendien dat soms op sensationele wijze alle grenzen van tijd en ruimte overstijgt.
Hetgeen dan vooral indringend naar voren komt tijdens de even fatale als hallucinante beklimming van die "vliegende berg", en in de tastende en omcirkelende wijze waarop de ik figuur daar later aan terugdenkt.


Ransmayr is in "De vliegende berg" vaak heel goed op dreef, vooral in passages waarin hij sublieme ervaringen evoceert of het verlangen naar die sublieme, alle conventies ontstijgende ervaringen.
Dat kan hij als weinig anderen, Minder geslaagd vind ik echter dat hij in dit boek werkelijk alles met alles wil verknopen, De liefde van de ik figuur voor de Tibetaanse Nyema vind ik bijvoorbeeld best ontroerend, zeker in de passages waarin zijn luisterend oor en haar vertellende stem bijna mystiek met elkaar versmelten, maar het verveelde mij dat die liefde zo vaak wordt verknoopt met herinneringen aan zijn weggelopen moeder.
Interessant vond ik de vrijheidsdrang van de Ierse ik figuur en Liam, en vooral van hun Ierspatriottische vader, maar het verveelde mij om zo veel associaties te zien tussen de Engelsen die de Ieren onderdrukten en de Chinezen die de Tibetanen onderdrukken.
Ik vind het best mooi dat de ik figuur de Tibetaanse tijdsrekening overneemt, en de climax van zijn leven dus situeert in "het jaar van het paard" , maar dat het geïsoleerde eiland waarop Liam en hij een tijd wonen dan ook nog eens "Horse Island" heet.
. nee, dat ligt er voor mij te dik bovenop, Mooi vind ik hoe de aanblik en de beklimming van de "vliegende berg" ook een geestelijke en filosofische ontdekkingsreis inhouden, zodanig dat de ik figuur de tijd niet langer als lineair opvat maar als cyclisch, zodat hij op de bergtop tegelijk ook de zee uit zijn vaderland ervaart en in het hier en nu tegelijk ook zijn verleden voelt stromen.
Maar dat gebeurt mij te vaak en te nadrukkelijk, soms ook op naar mijn smaak te sentimentele wijze, Te veel nadrukkelijkheid kortom, te veel sentimentaliteit soms ook: dat bederft voor mij deze roman in verzen, hoe fraai hij soms ook is.


Ik vond "De vliegende berg" dus lang niet zo imponerend als andere Ransmayr romans, Vooral "De laatste wereld", "Morbus Kitahara" en "Cox, of het verglijden van de tijd" zijn naar mijn idee echt een paar klassen sterker.
Maar ook dit boek bevat een aantal fraaie passages, over het verlangen naar oningevulde en ongrijpbare witte plekken, en over sublieme ervaringen.
Dus ik ben wel wat teleurgesteld omdat Ransmayr naar mijn idee beter kan, maar ik ben zeker niet ontevreden.
.