κι έτρωγε λουλούδια, έκοβε κι έτρωγε λουλούδια κόκκινα κίτρινα γαλάζια, καταβρόχθιζε όλα τα χρώματα. Για να χορτάσω, έλεγε, ομορφιά για να χορτάσω. Λιγακι μελαγχολικα τα ποιηματα του και σκοτεινα, αλλα με στιγμες φωτεινες που σε ξαφνιαζουν! Μου αρεσαν πολυ! Συγκεντρωτική έκδοση των ποιητικών συλλογών "Απόπειρες φωτός",, "Σχήματα απουσίας",, "Μεταμορφώσεις",, "Τύποι ήλων",, "Λεκτικά τοπία",, "Σαν τον τυφλό μπροστά στον καθρέφτη",, "Εσωτικά τοπία",, "Ο ακίνητος δρομέας",, "Ιδεογράμματα",και "Τότε που η σιωπή τραγούδησε",.
Δείγμα πρώιμης γραφής:
ΕΠΙΓΡΑΜΜΑ
Ω, πόσο ήταν ωραίος
έτσι, φιλημένος απ' το θάνατο,
λίγο μετά από το σπασμό,
λίγο πιο πριν από τη σήψη,
Κλειστά τα μάτια
και μισάνοιχτα τα χείλη του,
λίγο μετά από το σπασμό,
λίγο πιο πριν απ' το τσιγάρο
που τόσο είναι επιθυμητό
ύστερ' από τον έρωτα,
από τη συλλογή "Απόπειρες φωτός",
"Αν και είμαι μόλιςετών και έχω εκτίσει μόνοχρόνια ποίησης, αποφάσισα να προβώ στη συγκεντρωτική αυτή έκδοση των ποιημάτων μου, φοβούμενος ότι, επειδή οι θεοί αγαπούν τους νέους, δεν θα έχω τον απαιτούμενο χρόνο για να δώσω στη δουλειά μου τη μορφή που θα έπρεπε να έχει, πριν παραδοθεί στην αιωνιότητα. Αν δεν το κάνω αυτό εγώ, θα το κάνει, ίσως, κάποιος συμπαθής τυμβωρύχος βλέπε φιλόλογος, όταν δεν θά 'μαι πια εδώ και δεν θα μπορώ να του τραβήξω το αυτί για τις τυχόν αυθαίρετες τι άλλο θα μπορούσαν να είναι "αναπαλαιώσεις".
Όσο κι αν φαίνεται να αστειεύομαι, το πράγμα είναι σοβαρό. Τα δύο από τα τρία πρώτα βιβλία μου δεύτερο και τρίτο, που εκδόθηκαν ερήμην μου, γιατί τότε βρισκόμουν εις τας Ευρώπας και δεν έλαβα ποτέ δοκίμια, βρίθουν λαθών και στερούνται στίχων που για άγνωστη αιτία αγνοήθηκαν. Ιδαίτερα πονάω το τρίτο μου βιβλίο, τις "Μεταμορφώσεις", το οποίο, ενώ συνιστά τον θεμέλιο λίθο όσων επρόκειτο να ακολουθήσουν, βγήκε παραμορφωμένο και, επί πλέον, ποτέ δεν διακινήθηκε. Αν θυμάμαι καλά, διέθεσα ο ίδιοςμόνο αντίτυπα σε τέσσερα βιβλιοπωλεία. Τα υπόλοιπα τα μοίραζα, επί χρόνια, δεξιά και αριστερά, σε φίλους και γνωστούς, και έχω ακόμη πέντε, αδιάθετα, στη βιβλιοθήκη μου. "
απόσπασμα από τη "Λογοδοσία" του ποιητή, στο επίμετρο του βιβλίου Η ποίηση του Χιόνη ήταν ειλικρινά μια αποκάλυψη για μένα. Όχι ότι είναι μεγαλειώδης κι αλλόκοσμη, το αντίθετο θα έλεγα. Είναι γήινη, κοφτή, λιτή και σύντομη. Αλλά και τόσο ωραία, με τέτοιον εσωτερικό ρυθμό και τέτοια ψιθυριστή δύναμη Ίσως μου άρεσε τόσο γιατί αισθάνομαι πως αν είχα το ταλέντο και την ψυχή να γράψω ποίηση, έτσι θα 'γραφα.
Από
τα αγαπημένα μου:
Τα κόκαλάμας είναι κάτι
Πίφερα φλάουτα φλογέρες που ένας
Κακός θεός τά 'φραξε με μεδούλι
Τά 'θαψε κάτω από στρώματα πολλά
Σάρκας και λίπους κι είναι
Μια θλίψη τώρα τ' άκουσμα των ήχων
Που βγαίνουν απ' τα πλαδαρά κορμιάμας
Μια θλίψη ανυπόφορη όταν ξέρεις
Πως μέσαμας βαθιά υπάρχει τόση
Πνιγμένη μουσική.
Πολυ ενδιαφέρουσα ποιητική συλλογή. Καταπιάνεται με ορισμένες θεματικές επαναλαμβανόμενες εικόνες, όπως είναι το νερό, το σπίτι, ακόμη και η ίδια η ποίηση. Η ποίηση του Χιόνη είναι γεμάτη παρομοιώσεις, οπτικές και ακουστικές εικόνες, αλληγορίες και προσωποποιησεις. Άψυχα αντικείμενα αποκτούν ζωή, και σουρρεαλιστικές εικόνες όπου ένα δωμάτιο γεμίζει με δέντρα την ώρα που ο ένοικος άπραγος κοιτάζει χωρίς να μπορεί να επέμβει στη δύναμη και την ορμή της φύσης. Τα πάντα παίρνουν ζωή. Το κρεβάτι γίνεται τετράποδο, το τραπέζι βγάζει φύλλα. Το σπίτι γενικότερα ως συμβολισμός, είναι ζωτικής σημμασίας αλλά πάντα κρύβει μια ανασφάλεια σε σχέση με την φύση.
Τώρα, γυμνός κι ανάπηρος, στέκεται στη μέση του δωματίου του, χαμένος. Δεν ξέρει τι να κάνει, που να πάει.
Αυτή η αδυναμία του ανθρώπου απέναντι στη φύση μπορεί να έχει να κάνει και με τύψεις.
Γενικά ο άνθρωπος παρουσιάζεται αδύναμος, προβληματισμένος, έστω νιώθει έτσι απέναντι στη ζωή και τα όσα συμβαίνουν γύρω του και όλα πάντα σε σχέση με τη φύση και την ποίηση.
Κυριαρχεί η ιδέα ότι είναι φιλοξενούμενος στους χώρους που τον περιτρυγιρίζουν όπως είναι το σπίτι του, δεν νιώθει πως του ανήκει τίποτα. Το θέμα της ταυτότητας είναι προφανές σε σχέση με τα σπίτια, με την φυση, σε σχέση με κοινωνικές απαιτήσεις για το άτομο. Ο κακός ο λύκος που σφύζει από αγάπη αλλά δεν πρέπει να είναι έτσι.
Δεν είναι δυνατό τέτοια αισθήματα να έχω. Γιατί αν το μάθαιναν τα προβατα, θα πέσουν να με σπαράξουν.
Η διαδικασία της ποίησης, το χαρτί , το μολύβι, οι λέξεις, ο ποιητής και η δυναμική της σχέσης μεταξύ τους μέχρι να φτάσει η λέξη στο χαρτί και να γίνει ποίηση είναι ένα θέμα που επανεμφανίζεται στις συλλογές.
Έπιανε το μολύβι να γράψει τις σκέψεις του. Το μολύβι χόρευε σαν τρελό ανάμεσα στα δάχτυλα του, το χαρτί αρνιόταν να λεκιαστεί .
Το χαρτί άσπρο σαν χιόνι. Οι λέξεις το κοιτούν δισταχτικά.
Υπάρχει γενικότερη αμφιθυμία στην αναπαράσταση της ποίησης και κατά καιρούς μια αρνητική χροιά στην απεικόνηση της, που σε κάποια σημεία παρομοιάζεται με τον θάνατο.
Τα βιβλία μπούχτισαν τη σοφία τους, δεν μπορούσαν πια ούτε μια τυπωμένη λέξη ν αντικρύσουν, σβήσαν όλες τις σελίδες τους, σβήσαν τους χρυσούς τίτλους απ τα εξώφυλλα τους, έπαψαν να ναι βιβλία.
Γενικότερα, οι συμβολισμοί είναι διάχυτοι στην ποίηση του Χιόνη, τα ψάρια παραπέμπουν στην ελευθερία κινήσεων, τα δέντρα συμβολίζουν την προσφορά και την ανάπτυξη, οι πέτρες τα θεμέλια. Σε κάποιες περιπτώσεις, ο ποιητής διερευνά και τις διάφορες συμβολικές χρήσεις κάποιων λέξεων όπως είναι ο δρόμος Χάνω το δρόμο, λέμε, όμως ποτέ δε χάθηκε κανένας δρόμος και τις διάφορες χρήσεις και σημμασίες μιας μόνο λέξης, όπως είναι για παράδειγμα η πέτρα Πέτρα στα νεφρά, η πέτρα θεμέλιο της σιγουριάς. Μέσα από ποιήματα σαν αυτά, ο Χιόνης αποδεικνύει πως η ποίηση μπορεί να δώσει νέες σημμασίες σε μικρές καθημερινές έννοιες που φτάνουμε να θεωρούμε δεδομένες ή μιας χρήσης, ή καμιά φορά απλά αγνοούμε την πληθώρα χρήσεων και εννοιων που προσφέρουν.
Η Φωνή της Σιωπής είναι μια συλλογική έκδοση που θεωρώ ότι ένας φίλος της ποίησης πρέπει να διαβάσει. Προσωπικά την βρήκα αρκετά ενδιαφέρουσα και είμαι σίγουρη ότι θα ανατρέξω σε κάποια από τα ποιήματα της στο μέλλον αρκετές φορές. Τη συστήνω ανεπιφύλακτα.
.