Dive Into Mondomanila Envisioned By Norman Wilwayco Formatted As Brochure

damning novel about abject poverty, sexism, homophobia, anarchy, and other conceivable political incorrectness, Mondomanila is an awardwinning transgressive Filipino novel narrated by a rebellious character, swearing and cursing to his heart's content, in a voice full of passion and poison.
Readers of this novel, originally called Kung Paano Ko Inayos ang Buhok Ko Matapos ang Mahabahaba Ring Paglalakbay How I Fixed My Hair After a Longish Journey will either find the antidote or not.
It is simply a cathartic experience,

I started translating it I have a draft of the first two chapters but I heard from the author that it was already translated.
So the English of Mondo is forthcoming!

Nevertheless I want to share a translation of the first chapter here.





Baguio,

Whatever they say, I dont give a fuck, God, or whoever towers above us all, knows that Ive travelled such a long way, Fuck, I need to stop, I need to rest, to relax,

Been here in Baguio for many months now, I may never get tired of this place, The cold, the trees, the cheap food, And yet months will pass by and Ill likely go footloose and find another place, A place where no one will mind me, Where I wont be pursued and hounded by nightmares and my own shadow,

Right now, Im contented with this life, I got a small lot with a small house on it, I got a garden of vegetables and marijuana, I got life, money. That last one is what I value the most, Fuck, I suffered a lot in life, How to buy new briefs, the kind of problems one had, I still remember when I was in elementary, if I didnt wear pants, Im good as naked, Blame it on ermat, she couldnt buy me briefs, What I wore when I was in grade six were the exact ones I had on when I was in grade one.
Since they were pretty much worn out and with the garter totally undone, whenever I ran they slid down, exposing my thighs.
The reason they didnt go all the way was that they got caught in the crotch of my pants,

Nowadays, I go down to Manila every month to get my paycheck and deposit it in the bank, in my own name.
Life is great. Im only inconvenienced once a month, when I have to travel to Manila to receive my “salary, ”

Somehow, Im going up in life, I have something to spend drinking, something to keep girls in beerhouses, something extra for my needs, Im rich. Im not starving. As to my tiny house, I like it this way, Truth is, this place, when I bought it, it was falling apart, I even spent some just to make it habitable,

I think I have all the goods in life, A bachelor, with a college degree, money, house and lot which, even if a bit tiny, I can call my own.


The only thing I lack for here in Baguio, a friend perhaps, Actually I have a mate here, Sarge, former soldier. Nextdoor neighbor. Once I was fixing my roof, Sarge suddenly entered my yard, volunteering help, I actually need help, I said, He went up the roof, We both started to plug the leaks in the corrugated iron roofing with vulcaseal, When I bought this house, the roof was already punctured with holes, Okay with me, I said at that time, Ill just replace it. But it turned out the roofing wasnt cheap, And its a waste to replace it as the holes could still be plugged, So I just bought vulcaseal, And then it happened that, while I was on the roof, Sarge entered the scene,

After finishing the job, I invited Sarge for a couple of drinks, To be in “good shot” with the new neighbor, I told myself it will be two bottles, tops, I was a bit uncomfortable drinking with someone I didnt even know, But it turned out Sarge was a great drinking buddy, The fool was full of stories about his adventures in the army, I couldnt believe when he said hes only fortytwo, When I looked at him, shoulders drooping, large pouch, head of white hair, he looked like a seventyyear old, I asked him why he retired, He said its family problem,

We did half a case of beer, Afterwards, we continued in a beerhouse downtown, somewhere in Session Road, We almost crawled on all fours when we finished, I escorted Sarge to his place he lived alone with a young Ifugao man whom he said he is sending to school.
He invited me inside, he said hell give me something, in return for the drink, I was surprised when Sarge gave me a packet of weed,

“Its first class,” he said,

“Damn you, Sarge, So youre a user. ”

“Arent you”

“Yes, But then I thought youre just good for drink, ”

“Thats what you thought, ”

I was leaving, I would like to stretch out on bed, But of course, that would be after I hit the weed Sarge handed me, I turned around after reaching the door on my way out,

“Sarge, it would be cool if we hit this together, ”

“Yeah, I thought so too, but no can do right now, Maybe next time. ”

“Sure. ”

I left him, When I reached home, I opened a can of sardines and put it on a plate, I placed it by the window, Every night, a cat was always waiting there, It became a kind of obligation for me to serve it food,

I rolled the marijuana Sarge gave me, It hit me off the roof, Real first class. According to the people in the compound, at the time I was living the life of an addict, first class marijuana was specifically planted here in Baguio.
Before I went to sleep that night, I was considering planting some, In my garden, in between vegetables,

Before sleeping, while being rocked by the joint I was puffing, I was thinking if there are still things I lack in life.
Perhaps none. I got life, house, and cash, Unlike in the past.


From Mondomanila by Norman Wilwayco
a few good book, unfortunately too good that only few can decipher.
balls in reading book sometimes demands roughness, transgressive at its roughest. hats off to filipino authors
WASAK! Hands down for this book, I'm not fond of reading natives but this is really a good one, It's not a good picture for the country's image, really, But something about its dark, realistic setting got me by the balls, Will definitely recommend this to those who smoke weed to inspire them that smoking maryjanes don't just end there, I hope they get inspired by the protagonist, And it's a very great impression for other races if it gets published internationally because it sets an image for Filipinos as tough guyspeople you wouldn't want to mess around with.
This book is honest to the core and sets your mind's gears working thinking what it would I do if I were in that position Will I really be that versatile if I ever get to be one of the Filipino masses Something worth pondering about instead of reading all those trending erotic novels that got its reputation only by fame but in truth is just plain trash.
BUOD
Ang Mondomanila ay isang wasak na kuwento tungkol kay Antonio “Tony” De Guzman, isang batang lumaki sa iskwater looban at kung paano siya nakipagbuno sa buhay upang maging isang milyonaryong inhinyero.
Sinasalamin ng kuwento ang tipikal na buhay ng masa ang araw araw na pakikipagsapalaran ng mga hirap sa buhay at kung paano sila gumalaw at makitungo sa ibat ibang specie ng tao sa kanilang unibersikulo.
Mula sa mayayabang na honorstudent noong highschool, na sobrang confident na makakapasok sa anumang unibersidad, pero bagsak naman pala sa UPCAT, hanggang sa stereotype na Kano na inferior ang tingin sa mga Pinoy, na sa kulay pa lang ng balat ay may sense of superiority nang nararamdaman.


URING PAMPANITIKAN: Nobela Realistikong Piksyon
Ang Mondomanila ay isang nobela dahil isa itong mahabang kuwentong binubuo ng mga kabanata.
Ito rin ay isang realistikong piksyon dahil ang mga detalye sa kuwento ay produkto ng imahinasyon kathangisip ng mayakda, ngunit ang mga pangyayari ay naaayon sa mga tunay na pangyayari sa buhay.


ISTILO NG PAGLALAHAD: In Medias Res
Ang in medias res ay isang pariralang Latin na nangangahulugang “sa gitna ng mga bagay”.
Ito ang istilong ginamit sa paglalahad ng Mondomanila dahil ang kuwento ay wala sa pagkakasunodsunod na ayos, Ang mga kabanata ay nasa ibat ibang timeframe, Dalawa ang timeframe na ginamit sa nobela: ang kabataan ng pangunahing tauhan at ang kanyang early adulthood, Sa parehong timeframe, inilahad ng mayakda ang buhay ng pangunahing tauhan, kung saan buo pa rin ang konsepto ng kuwento at magkakaugnay pa rin ang mga suliranin at resolusyon.


MGA TAYUTAY
Pagtutulad Simile “Tila ba buhay na buhay sa kanyang gunita ang bawat ekseneng kanyang binabalikan.
” Sa pangungusap na ito, hindi tuwiran ang paghahambing, Ginamitan ito ng tulong na salitang “tila”, Sariwa pa sa kanyang isip ang mga pangyayari sa nakaraan, habang inaalala niya ito sa kasalukuyan,
Pagwawangis Metaphor “Ang kanyang katawan ay isang institusyong kahulugan ng kahirapan at labis na paghihinagpis, ” Tuwirang inihambing ang lustaylustay na katawan ng Ina ni Tony dahil isa itong ilustrasyon ng hirap at hinagpis,
Pagsasatao Personification “Sikmurang nagmumura, ” Ang pagmumura ay isa gawaing pantaong hindi kayang gawin ng sikmura, Ang pagmumura ay kadalasang

ginagamit sa pagkabadtrip, Kaya nangangahulgan ito ng labis na pagkagutom,
Pagmamalabis Hyperbole “Saksakan ng gaganda, ” Ang salitang saksakan ay isang pantulong na salita upang maging pasukdol ang isang panguri, Realtalk, isa talaga itong pangtamad na salita dahil kahit ano namang panguri ang idagdag mo rito ay magiging pasukdol na.

Panawagan Apostrophe “At higit sa lahat, si Klara, ” Ito ang pinakahuling pangungusap sa nobela, Sa konteksto ng kabanatang ito, wala naman talagang kausap si Tony, Bulong niya lamang sa kanyang sarili ang mga bagay na isinasambit ng kanyang utak, Kaya isa itong uri ng tayutay na panawagan dahil wala nga naman talaga siyang kausap monologo,

TEORYANG PAMPANITIKAN: Realismo
Para sa akin, mauuri sa Teoryang Realismo ang nobelang Mondomanila dahil inilahad lamang ni Norman Wilwayco ang realidad ng buhay ang kanyang mga naranasan at nasaksihan.
Samakatuwid, ang kuwento ay halaw sa tunay na buhay, Pero syempre, dahil nga isa itong klase ng piksyon at taglay ng mayakda ang mahiwagang poetic license, isinaalangalang niya pa rin ang kasiningan ng pagsulat sa pamamagitan ng pagkatha ng mga detalye sa kuwento.


MGA PANSIN AT PUNA
Mga Tauhan:
Si Tony ay sumasalamin sa tipikal na imahe ng isang lalaki mapride, maambisyon at mayabang.
May ipagmamayabang naman talaga si Tony at may ikakaproud din siya sa sarili, Ngunit ang kanyang mga ambisyon sa buhay ay tila nakapalibot lamang sa makasarili niyang isip, puso at diwa, Ang tagumpay niya mismo ang nagsilbing halimaw na lumamon sa kanya ng buongbuo upang makulong sa buhay na pansarili lamang.

Ang Nanay ni Tony ang sumasalamin sa mga taong sa pagkabata ay binuhay ng pangarap ang ambisyon na balang araw, makakamit din ang pinakaaasamasam na tagumpay na kadalasan ay pagyaman at pagsikat, ngunit sa pagabot nitoy tuluyan nang nabilanggo sa “realidad” ng buhay na mas realistikong mamuhay ng simple at kalimutan na ang pangarap.
Ang buhay ay labolabong digmaan maraming kalaban, Kaya naman ang pangarap na datiy naging pinakamisyon sa buhay ay pinili na lamang kalimutan, Sinuksok na lamang sa alaala dahil mas kailangang pagtuunan ng pansin ang kasalukyan, Dadaanin na lamang sa mahimbing na pagtulog dahil ika nga, “Dont give up on your dreams, keep sleeping,
Ang Tatay ni Tony ang sumasalamin sa mga iresponsableng lalaking hindi dapat tawaging “ama”, Sila ang nabubuhay lang para sa libog na kapag nakapatos na ng kung sinong babae ay wala ng pakialam sa mundo.
May batang nabuo, pero walang anak na nabuhay, Ang mga “chickboy” na nagtatago sa maskara ng pagiging “tigasin” pero ang tunay na katauhan ay isang mahinang lalaking hindi kayang umako ng responsibilidad.

Si Almang Paybsiks ang kumakatawan sa kalahati ng populasyon ng mga nanay sa bawat barangay, Ang mga bayaning isinakripisyo ang kanilang buhay, lalo na ang oras, para magserbisyo bilang fulltime chismosa, Walang pinagkaiba ang mga balita nila sa naglipanang mga articles sa internet mas madalas na walang katotohanan,
Si Mutya ang kumakatwan sa mga nakakabadtrip na gangstergangsteran na kahit wala namang nampoprovoke, beastmode lagi, Ito ang mga lalaking nagsisilbing damit ang mabato nilang kayumangging katawan, Kung lalaki ka rin ay malamang nakunsunadahan ka na nitong hamunin ng suntukan dahil “ang sama mong makatingin” kahit hindi naman talaga.
At kung babae ka naman, paniguradong nabastos ka na nito habang sumisipol ng “Hi, miss!” Mga sigang walang ibang pinagkakaabalahan kundi ang tumambay sa pinakamalapit na sarisari store ng bayan at magabang ng sapakan.
At oo, si Mutya rin ang kumakatawan sa milyongmilyong kawawang batang biktima ng hindi makatarungang palayaw, Madalas nilang maisip na kung talagang mahal sila ng magulang nila, bakit ang pangit ng ipinalayaw sa kanila walang kinalaman sa first name.

Si Sgt. Pepper ang kumakatawan sa.ng mga tatay. Ang mga hindi titigil sa pagbayo hanggat walag nabubuong “junior”, Bilang Junior din ako at sundalo ang aking ama at dalawa kong lolo, pressure sa akin ang ipagpatuloy ang katigasan ng angkan.
Ngunit hindi ako pisikal na tao, Mas gusto kong tumambay sa bahay at magbasa ng panitikan habang umiinom ng matamis na kape, Ayokong magsundalo, gusto kong magpastor, Dati, nabanggit ng nanay ko na magpari na lang daw ako, Pero sa paglaki ko, napagtanto kong kailangang maikalat ang maganda naming lahi, Kaya, Inay, patawad. Hindi ako magpapari, magpapastor ako, Magpapastor.
Si Dondon ang sumasalamin sa lumulobong populasyon ngayon ng mga yutba gaming ang mga hindi naman nanganganak, pero dumadami.
Tinalo pa nila angMobstaz dahil they dont die, they multiply, Biktima rin si Dondon ng pressure at demand ng lipunan, Tawagin natin itong Selda ng pagiging unico hijo, Sa seldang ito, nakakulong ang nagiisang anak na lalaki at bilanggo sa anumang nais at frustrated dream ng kanyang ama mga pangrap na kadalasang hindi nakamit o mga yapak na kailangang ipagpatuloy.
Kailangan. Kaya isa itong selda. Dahil nakagapos sa leeg ng unico hijo ang expectations sa kanya ng lipunan, Bilang isang unico hijo rin ako, sa kabilang banda, masasabi kong nararanasan ko ito kahit papano, Kaya naman sa panahong magkaanak ako ng lalaki, hindi ko siya gagawing Junior, Dahil ayaw ko siyang maging pangalawang ako, gusto ko siyang maging tanging siya ang hayaang mamuhay sa labas ng Selda Unico Hijo.


BISANG PAMPANITIKAN
Bisa sa Isip: Tunay na winasak ng Mondomanila ang aking pagiisip lalo na sa teknikalidad ng malikhaing pagsulat.
First time kong malaman yung medias in res, Kailangan ko pang igoogle yun para may maisagot lang na maayos, Pero tunay ngang masining ang nobela, May daloy pa rin ang kuwento kahit wasak ang timeframe,
Bisa sa Damdamin: Yung kabanata talaga tungkol sa Ina ni Tony ang masasabi kong pinakabumihag sa aking damdamin, Napagtanto kong napakatotoo nga naman ng mga ganoong pangyayari, Ilang pangarap na ang nasira at tuluyang nalimutan dahil sa paglamon ng “realidad” ng kasalukyan, Ngunit bilang taong may napakalaking panagrap, isa iyong hamon kung paano ako makikipagsagupaan sa napakaraming suliranin ng buhay, Nagsisilbi rin itong paalala na gaya sa looban, ang buhay ay sadyang magulo, Kahit minsan, kabisado mo na ang ruta, magulo pa rin,
Bisa sa Kaasalan: Hindi ko alam kung may maganda bang asal itong si Tony, Pero hindi naman siya ang nobela, Marahil sa kanya nga umikot ang kuwento, pero nagsilbi lamang siyang ikutan, hindi siya ang mismong nobela, Ang Mondomanila ay nagsisilbing paalala at tanong kung paano nga ba gagalaw at makikitungo sa nagkumpulang ibat ibang specie ng tao sa Sansinukob.
Walang konkretong sagot ang nobela, Sa halip, sandamakmak na katanungan ang iniwan nito sa mambabasa mga katanungang marahil ay mas mabisang gabay kung paano makikipagbuno sa buhay.

Bisa sa Lipunan: Kagaya nga ng sinabi ko, para sa akin, walang konkretong aral ang nais ibigay ng kuwento.
Isa lamang itong nobela na tapat sa paghahayag ng realidad ng buhay, Hindi naman bago sa atin ang mga tagpo sa kuwento, arawaraw natin itong nararansan, Pero marahil, nagsisilbi na lamang na megaphone ang Mondomanila para gisingin tayong, “HOY! ITO ANG REALIDAD! ANONG GAGAWIN MO”,