Access The Woman In The Dunes Engineered By Kōbō Abe Accessible As Mobi

رمان قشنگ و دوست داشتنی. چند نکتهی کوچک:
یک. ابتدا فیلم اقتباسی این رمان را که آقای هیروشی تشیگاهارا کارگردانی کرده دیدم و به خواندن آن بسیار مشتاق شدم. هم فیلم و هم کتاب فوقالعاده هستند. نظر من این است که اول کتاب را بخوانید بعد فیلم را ببینید.
Woman in the dunes,
دو. اگر دوستی حشره شناس دارید که به رمان علاقهمند است این مورد را به او پیشنهاد دهید چرا که فکر میکنم برایش بسیار جذاب باشد.
سه. دوستی گفته بود ترجمهی آقای غبرایی را نخوانید که خیلی زیاد غلط ترجمه شده و سانسور زیاد دارد. هر چند آقای غبرایی شناخته شده است ولی من نسخهی انگلیسی کتاب ترجمهی دکتر ساندرس که خودش دکترای مطالعات ژاپنی دارد را هم برای کنجکاوی خودم گرفتم و البته با دانش زبانی ضعیف خود مقایسهای کوچک و در حد توان انجام دادم. ه نظر من که ترجمهی آقای غبرایی خوب بود گرچه بعضا ایرادهای خیلی خیلی کوچکی داشت انگشت شمار و بخشهایی که من نگاه کردم مشکلی نداشت. از نظر سانسور هم آقای غبرایی تمام تلاششان را کرده بودند سانسور صورت نگیرد ولی خب حدود یک صفحه:الیخط در کل کتاب بالاجبار سانسور شده بود که مشخص بود دیگر از دست ایشان خارج بوده و فکر میکنم سانسور زیادی نباشد و آنچنان لطمهی بزرگی به کتاب نزند. با این همه این نظر شخصی من است و باید اهل فن ترجمه دربارهی آن اظهار نظر کنند. در صورت علاقهمندی بگویید فایل انگلیسی را برایتان ارسال کنم.
چهار. مورد جالبی که هم در فیلم و هم در کتاب وجهم را جلب کرد مسئلهای بود که کوبو آبه از خیام نقل کرده بود. برایتان عینا میآورم:
"همین روانی شنها شهرهای آباد و امپراتوریهای بزرگ را بلعیده و ویران کرده بود. اگر درست به یادش مانده باشد به این گفتهاند "شن زدگی" امپراتوری روم. یا شهر دورافتادهای که عمر خیام از آن یاد کرده بود با خیاطها و قصابها بازارها و شوارع که چون رشتههای تور ماهی گیری در هم بافته بودند. چند سال نزاع و لابه لازم بوده که فقط یکی از این رشتههای در هم بافته را تغییر دهد! شهرهای باستانی که هیچ کس در سکونشان شک نمیکند با این حال سرانجام اینها هم نتوانستند در برابر قانون جریان دانههای یک هشتم میلی متری شن مقاومت کنند. " صکتاب.
مورد جالب برایم آشنایی آبه با

خیام بود. و سؤالم این که خیام در کدام اثر مکتوبش از چنین چیزی یاد کرده است اگر به ذهن شما چیزی خطور کرد یا توضیحی دارید به من هم بگویید ممنون میشوم.

یکی از همکارانش که روانکاوی غیرحرفهای بود مدعی بود که علاقه به وقت گذرانی بیهودهای مانند گردآوری حشرات در آدم بالغ بی برو برگرد دال بر اختلال روانی است. حتی در مورد اطفال اشتغال خاطر غیرعادی به جمعآوری حشرات اغلب نشانهی عقدهی ادیپ است. کودک به جبران امیال ارضا نشدهاش از اینکه به تن حشرات سنجاق فرو کند لذت میبرد چون نمیخواهد هرگز ترس از گریزشان را به دل راه دهد. صکتاب
دلش میخواست باور کند که سکونش مایهی ایستادن دنیا از حرکت شده است همان طور که قورباغهی زمستان خواب زمستان را انکار میکند. صکتاب
اگر زندگی فقط از چیزهای مهم ساخته شده باشد به راستی خانهی شیشهای خطرناکی خواهد بود که کمتر میتوان بیپروا دست به دستش کرد. صکتاب
زندگی آدم نباید مثل ورقهای پراکندهی کاغذ باشد. زندگی دفتر خاطرات صحافی شده است و همان صفحهی اول هم برای یک کتاب زیادی است. صکتاب
Do you shovel to survive, or survive to shovel Movie
I have long wondered and still wonder about the meaning of this masterful novel.
I kind of updated the "myth of Sisyphus", In each cell of sandy ground, guards watch that each occupant of his hole correctly evacuates the sand to keep this sort of alveolar village alive.
Despite himself, the protagonist will fall into one of these holes already occupied by a woman who can no longer, on her own, evacuate the sand.
And our man quickly realizes that the trap has closed on him, After the failure of an escape, he will understand that his future will be to stay with this woman working to extract the sand, Sand seeps everywhere. Little by little, a more tender relationship will be born within the couple, less aggressive,
Is our existence limited to that of Sisyphus, endlessly recommencing the same task Consciously accept that this is the meaning of our existence, as Camus thinks To be linked in the sense of the absurd, dear to Kobo.
The absurdity of our life, There, I think Camus would no longer agree,
Abe Kobo, with this book, poses one of the essential conditions of the meaning of life, Also, the writing is masterful, You feel the sand seep through all the crevices,
We too often forget Abe Kobo in Japanese novelists to remember,
Es ya un lugar común traer a Kafka a colación al comentar este tipo de novelas, pero quizás esta referencia, compartida por tantos, pueda orientar más y mejor que otros comentarios más elaborados.


Tres personajes sin nombre: el hombre, un Sísifo envuelto en una lucha absurda, interminable y abocada al fracaso la arena, en su camino imparable hacia la destrucción y una mujer, sumisa y entregada al que tenía que ser su compañero de fatigas en esa lucha a muerte con la arena y con la que el sexo es rabioso y resignado.


En medio, la infinita capacidad de adaptación del ser humano a cualesquier circunstancia y al absurdo de una vida para la que no hay explicación, para la que no hay respuestas.
Como se puede leer por ahí, es una novela claustrofóbica, de escritura no voy a decir árida que sería un chiste fácil y además no sería cierto seca, sin florituras, muy sensual, en la que los sentidos, el olor, el gusto, el tacto, juegan un papel preponderante.


El final no, mejor no digo nada sobre el final,

Un cuento bello, maravillosamente narrado, Un libro muy recomendable Αριστουργηματικό έργο που γίνεται ακόμη πιο συγκλονιστικό καθώς διαχέεται ολόκληρο απο ΑΡΩΜΑ ΚΑΦΚΑ amp ΑΝΕΠΑΙΣΘΗΤΗ ΑΠΟΧΡΩΣΗ ΚΑΜΥ,

Σουρεαλιστικές καταστάσεις, ατομικοί ψυχαναγκασμοί, σκληρές ευαισθησίες και παγιδευμένες υπάρξεις μέσα στους προσωπικούς και κοινωνικούς εφιάλτες. Σισύφεια προσπάθεια λύτρωσης.

Το ατελέσφορο και επαναληπτικό βασανιστήριο του πρωταγωνιστή καθρεφτίζει ρεαλιστικά κομμάτια απο τη δική μας καθημερινότητα.
Κάτι που δεν αντιλαμβάνεται εύκολα ο αναγνώστης, την ταύτιση, σε υπαρξιακό επίπεδο και την ανημποριά μας να ξεφύγουμε φτυαρίζοντας άμμο απο τις δυσκολίες, τα προβλήματα και τα ατελείωτα καθήκοντα που μας εγκλωβίζουν σε μια αέναη μάχη με την αιχμαλωσία του κατεστημένου.

Βρισκόμαστε ξαφνικά παγιδευμένοι μέσα στην καυτή ατελείωτη άμμο.

Αυτό το ύπουλο ορυκτό με διάμετρο/του χιλιοστού κατα μέσο όρο ανά κόκκο, γεννιέται μέσα απο το χώμα και σαν κάτι ζωντανό έρπει εισχωρώντας παντού, είναι το
κελί της ζωής μας.

Αθόρυβα και σταθερά, χωρίς ποτέ να ησυχάζει, εισβάλει και απλώνεται, θανατώνοντας την επιφάνεια του εδάφους και όχι μόνο.
Είναι άγονη και ξηρή λόγω της αδιάκοπης ροής της και δεν μπορεί να φιλοξενήσει ζωντανό πλάσμα.
Επομένως η άμμος κρίνεται ακατάλληλη για τη ζωή λόγω κίνησης, ενώ η μελαγχολία της ανθρώπινης ύπαρξης εξαναγκάζει σε μια συνεχόμενη και ακίνητη προσκόλληση μέσα στο χρόνο. Μια καταδικαστική σταθερότητα.

Στο ερώτημα αν η προσκόλληση και η απραξία ειναι πιο ζωογόνες σε σχέση με την ακατάπαυστη ροή πιθανότητα η απαντηση ειναι : ικανότητα προσαρμογής!!!

Αυτό το μυθιστόρημα παρά την έντονη δυσφορία και την κλειστοφοβική ατμόσφαιρα είναι εξεχόντως συναρπαστικό.

Η πλοκή λιγοστή και οι χαρακτήρες ελάχιστοι είναι φοβισμένα υποχείρια συμβόλων και υποταγμένων ιδεών.

Η υπόθεση τόσο απλή που γίνεται εθιστική και ύπουλη, επηρεάζοντας επικίνδυνα την ψυχολογική ταύτιση με τον αναγνώστη.

Το μεγαλύτερο μέρος της ιστορίας διαδραματίζεται απελπιστικά είτε μέσα, είτε στον περίβολο της υπόγειας φυλακής σε σχήμα σπιτιού απο άμμο.
Οι πρωταγωνιστές δεν εμπνέουν συμπάθεια, είναι επιφανειακά κενοί, ξένοι, στείροι, όμως η πένα του συγγραφέα με την ίδια επίφαση ταύτισης μας κάνει ακούσια να ενδιαφερόμαστε και να πιστεύουμε σε αυτούς.

Γνωρίζοντας αρχικά ότι ο ήρωας μας είναι αγνοούμενος και μετά απο επτά χρόνια κηρρύσεται επισήμως άφαντοςνεκρός, ακολουθούμε την πορεία του συγγραφέα σε πραγματικό χρόνο που μας οδηγεί σε ένα χωριό.
Σε έναν τόπο ξεχασμένο απο θεούς και δαίμονες, σφηνωμένο μέσα σε τεράστιους αμμόλοφους ζούνε ανθρώπινα κουφάρια έρμαια και βασανισμένα απο τη θάλασσα της κινούμενης αμμου.
Ειναι οι ελεύθεροι θεματοφύλακες ης παράδοσης τους.

Τα λιγοστά σπίτια είναι θαμμένα μέσα στη γη πνιγμένα απο την άμμο που πρέπει κάθε βράδυ να την φτυαρίζουν δίνοντας τιτάνιο αγώνα ώστε να μην πνίξει τα πάντα στον άνυδρο βυθό της.

Εκεί, εξαπατούν τον ήρωα μας που φθάνοντας στο χωριό ως ερασιτέχνης εντομολόγος, βρίσκεται εγκλωβισμένος σε ένα σισύφειο μαρτύριο.

Τον κατεβάζουν στο σπίτι της κόλασης απο άμμο το οποίο κατοικείται απο μια νεαρή χήρα που παλεύει νυχθημερόν να ζήσει και να αναχαιτίσει την άμμο πριν συμπαρασύρει όλο το χωριό στην άβυσσο της ανυπαρξίας.
Τα σπίτια εξαρτώνται το ένα απο το άλλο επομένως το μαρτύριο του φτυαρίσματοςείναι καθημερινό και απαραίτητο.

Κάθε μέρα η ζέστη είναι ανελέητη, οι βολβοί των ματιών βράζουν,τα σπλάχνα καίγονται και τα πνευμόνια παίρνουν φωτιά. Παράλληλα η άμμος που εισχωρεί παντού γεμίζει με τους θανατηφόρους κόκκους της τα πάντα δημιουργώντας πληγές και πόνους.

Η λαχτάρα για ελευθερία καταπλακώνεται απο τόννους άμμου και χάνεται μαζί με την ανθρώπινη ψυχή.
Η συνήθεια του εγκλεισμού και η τρυφερή σχέση μεταξύ των δυο κρατουμένων ίσως να αποκτά μια ζοφερή αλλά σωτήρια καταδίκη.

Επανέλαβε το ίδιο κάμποσες φορές, ώσπου το σάλιο έγινε κολλώδες, σα λιωμένα φύκια, και στάθηκε στο λάρυγγά του. Σίγουρα δεν αισθανόταν υπνηλία, όμως απ την εξάντληση η συνείδησή του είχε γίνει σαν βρεγμένο χαρτί. Ήτα σαν να βλεπε τα πάντα μέσα από ένα τέτοιο χαρτί, που το είχε σηκώσει στο φως. Το τοπίο γύρω είχε γίνει ένα σύνολο από βρόμικες κηλίδες και γραμμές, που έπλεε μπροστά του. Ήταν ένα τοπίο σαν αινιγματική εικόνα. Υπάρχει μια γυναίκαΥπάρχει η άμμοςΥπάρχει ο ήλιος Υπάρχει το εντελώς άδειο κιούπι του νερού Από πού τέλος πάντων θα πρεπε λοιπόν ν αρχίσει προκειμένου να λύσει αυτή την εξίσωση, τη γεμάτη με άγνωστους Χ



Καλή ανάγνωση.
Πολλούς ασπασμούς. .