Unlock Now Myši Natálie Mooshabrové Envisioned By Ladislav Fuks Released Through Publication

mňa je to určite kniha toho mesiaca, veľké prekvapenie a viera, že výborných kníh, ktoré som ešte nečítala je veľmi veľa.
Vynikajúce spracovanie príbehu o totalite, nezlomnosti, vypočítavosti, obmedzenosti, strachu, terore skrytom v symbolizme, náznakoch, v repetitívnosti banálnych príbehov a fráz.
Kniha je znepokojivo jednoduchá, dej nestráca dynamiku, má svoju prekvapivú pointu, Je to príbeh, pri ktorom nevieme či je hrdinka psychicky chorá, či strach ochromil jej uvažovanie, ktoré sa zdá byť schématické.
Zdánlivo sa jej nedotýkajú ani rany osudu, všetky príkoria, ktoré sa jej dejú idú akoby tak trocha mimo nej.
Vynikajúce dielo, ktoré som si kúpila aj ako audioknihu v podaní Jiřího Ornesta, V této knize čtete pořád to samé dokola, ale z nějakého záhadného důvodu vás to baví, klepete prstíčkem a čekáte kdy se dozvíte: PROČ už popáté slyšíte o pečení koláčů na svatbu a PROČ ta paní chodí všechno vyšetřovat Je Mooshabrová mentálně postižená Je péče něco jako VB Je Mooshabrová eSTéBačka Máte ji litovat Máte ji milovat
NEVÍTE.

Nevíte a pořád čtete o TĚCH koláčích, o zlých dětech a když už si myslíte, že se vám hlava zvědavostí rozskočí, tak přijde velké rozuzlení a pokud jste cool adult, dáte tomu okamžitě.

Já nad tím teda budu přemýšlet asi tak do konce života pohybujíc se na čáře mezi miluju a WTF PROČ, takže to průměruju na.

Ale právě kvůli toho miluju, budu Fukse číst dál a dál My Prague's discovery.
Czechs really use it to attract tourists and not in vain! Personally I was attracted, The beginning is very promising, I know the ingredients of the cocktail and because of it everything looks like a collage, Later I will write more, Ladislava Fukse jsem dosud znala jen jako autora Spalovače mrtvol a k tomu jsem měla již od mládí takový zvláštní respekt.
Díky lidičkám tady na DK jsem objevila tuto lahůdku, Ještě jsem se s tím úplně nesrovnala, Kniha je opravdu zvláštní, groteskní, záhadná, absurdní a alegorická a paní Natálie je postava, jakou v mnoha knihách nenajdete.
Ona je znalá a je na Péči užlet, Autor mistrně vytváří takovou tajuplnost svého vyprávění, možná právě neustálým opakováním již tolikrát řečených vět, jako by postavy samy sebe přesvědčovaly, že to je pravda.
Paní Mooshabrová a její myši a její nehodné děti, které si přijdou, kdy chtějí, vždy jí nějak ublíží, je znalkyně a je na Péči užlet, a vůbec nemá lehký život.
Ale žije ho, mezi koňskými povozy a hvězdolety, s obrovskou chutí na vlašský salát a Limonádu.
Kolem ní, v tom čase nečase, běží podivný totalitní systém, kde každý, kdo se nějak vymyká, neskončí dobře.
A je jedno, zda je to dospělý nebo děcko, Hlavně žádnou fantazii, ideály a touhy, Jednu hvězdu odebírám za to, že už jsem asi tak od poloviny knihy věděla o čem bude konec, i když, ne jaký bude konec.
Tytułową bohaterkę Myszy Natalii Mooshaber” poznajemy w trakcie ślubu jej córki wyrodnej, rozwrzeszczanej, bezczelnej pannicy.
Drugie dziecko pani Mooshaber nie udało się lepiej syn to młodociany przestępca, który ciagle na zmianę ląduje i wychodzi z więzienia.
A sama Natalia Poczciwa, nieco nierozgarnięta seniorka, która aby związać koniec z końcem zatrudniła się na cmentarzu jako opiekunka grobów, a po godzinach pracy w ramach wolontariatu podejmuje się kurateli trudnej młodzieży.
W wolnym czasie natomiast pasjami rozstawia pułapki na myszy, Po całym domu! Po domach sąsiadów i znajomych! W wiedzy na temat sposobów tępienia tych gryzoni Natalia nie ma sobie równych.

W powieści Fuksa ukazane jest parę miesięcy z życia Natalii, I właśnie brakowało mi tu jednego głównego wątku, bo książka to raczej zlepek pojedynczych scenek zdarzeń.
Nudna codzienność, nic nadzwyczajnego A właśnie, że nie, bo Myszy” to powieść wybitnie oryginalna i dziwaczna! W książce ani razu nie pada ani miejsce, ani czas akcji po opisach wyposażenia mieszkań, wyglądu miasta, rozrywek bohaterów itd.
można się domyślić, że są to lata, a miasto leżące gdzieś w Czechach, Jednak historia nie jest całkiem rzeczywista powszednie są

wyjazdy na księżyc gwiazdolotami, a w kioskach zamiast gazet sprzedaje się mięso, warzywa i piwo.
Jest to państwo, w którym zarabia się grosze, a nierówności społeczne są nader widoczne praktycznie nie ma klasy średniej albo jesteś bogaczem albo nędzarzem.
Sparaliżowanym lekiem społeczeństwem rządzi bezwzględny dyktator, którego postać wprawdzie ani razu nie wysuwa się na pierwszy plan to jednak jest bardzo istotna dla fabuły.
Na kartach powieści przewija się mnóstwo postaci co kolejna to dziwaczniejsza, Przy niektórych to nawet dzieci Natalii wydają się całkiem nudne i normalne, U Fuksa wszyscy są w jakimś stopniu zdziwaczali, Ich zachowanie i sposób mówienia przywodzi na myśl roboty sztywne, powolne ruchy, ciagłe powtórzenia w rozmowach.
I mogłaby ta irracjonalność i sztuczność w mowie i zachowaniu razić, ale świat w którym żyją sam jest tak dziwaczny i karykaturalny, że ich zachowanie wydaje się jak najbardziej zwyczajne.
Sam język i sposób narracji jest jeszcze dziwniejszy poza powtórzeniami całych obszernych fragmentów, występują też neologizmy powstałe przez skracanie pojedynczych wyrazów.
I tak np. zamiast w kryminale” postaci siedzą w krimi”, a słuchają nie magnetofonu”, a magnetu”,
Czym więc jest ta cudaczna powieść Groteska Satyra Powieść polityczna Kryminał Powieść grozy Antyutpia Po części każdym.
Fuks tak miesza rzeczywistość z surrealizmem, że czytelnik do samego końca nie ma pewności czy opisywane z punktu widzenia Natalii wydarzenia rzeczywiście mają miejsce czy może dzieją się tylko w jej głowie, a sama bohaterka cierpi na schizofrenię.

To nie jest szybka, lekka lektura, Nieszablonowa narracja wymaga wbicia się w specyficzny rytm narzucony przez Fuksa, nie da się Myszy” czytać z doskoku, Oryginalność i innowacyjność formy i języka wzbudzają uznanie, jednak na dłuższa metę i męczą i nie ukrywam, że momentami robiło się zbyt monotonnie i nie mogłam doczekać się już końca.
To powieść niełatwa, ponura, pełna brzydkich i złych ludzi i z cały czas utrzymująca się w tle atmosferą beznadziei.
Jednak przez swoją groteskowość zdarza się być Myszom” i komicznym, Dziwne i interesujące było to doświadczenie czytelnicze, Miejscami było ciężko, ale koniec końców warto i absolutnie nie żałuje,

sitelinkinstagram sitelinkblog sitelinkfacebook/, Za starko Natalijo Mooshaberjevo, skrbnico malopridnih otrok in rediteljico mestnega pokopališča, skozi celotno Fuksovo pripoved ne izvemo, ali morda boleha za shizofrenijo, je iz dneva v dan bolj dementna, ali pa je le dobra igralka v izmišljenem mestecu v neznani totalitarni državi, le strašansko se boji miši in išče zanj najbolj učinkoviti strup.
Izvod romana z nadvse grotesknofantastično, že skoraj orveljanskokafkovsko in črnohumorno pripovedjo, napisano po praški pomladi in sledečemu zaukazanemu nemišljenju, je Ladislav Fuks, tedaj že z odkrito shizofrenijo, podaril svojemu psihiatru in mu hudomušno pripomnil, da mu bo o njegovi bolezni še največ povedala ravno gospa Mooshaberjeva.
I must admit that this style of storytelling does not fit me, I prefer more rapid narrative, I have long expected where everything is headed, I usually prefer less readable story and more sophisticated characters,
Although I must say that it is an interesting book from the perspective of the time, when it was written.
Prapodivný, silně stylizovaný repetitivní román, kde se neustále dokola opakují ty samé fráze a motivy a nikdy nevíte, jestli hlavní hrdinka halucinuje, má stařeckou demenci, nebo co se jí vlastně děje.
Příliš pomalé tempo a děj zasazený do blízké budoucnosti okrajově trochu připomíná společnost z Orwellovanemá na příběh skoro žádný vliv a ani mu nepřidává na atraktivitě.
"Překvapivé" rozuzlení se dá vytušit už od půlky, Chápu, že někomu to může vyhovovat, ale pro mne bylo čtení utrpení, Nepopulární názor taky názor, WOW! Hemží se to tu divnolidma a s těmi si Láďa, jak známo, rozumí.
Umí s nimi rozehrát příběh, který se zasekl v několika opakujících se šablonách.
Na první pohled monotón, ale ono to graduje, pěkně v pozadí a plíživě, možná si toho včas ani nevšimnete.
Paní Mooshaberová žije v totalitní zemi s prapodivnými pravidly, kde se pomocí hvězdoletů lítá na Měsíc, policisté se chodí dívat "jak bydlí", lidé jsou chudí, ale nic z toho jí moc netrápí.
Pracuje na Péči, kde se stará o zlobivé děti, které vlastně nezlobí, taky se stará o hroby, líčí pasti na myši a trápí ji jen její dvě velmi nezbedné děti.
Kámoší se správcovou, občas si vymýšlí či upravuje slova, občas jí dvě velmi nezbedné děti něčím napálí, kvůli čemu mi jí občas bylo velmi líto.
To totiž Láďa taky umí, vyvolávat emoce k těm jeho bizarním figurkám.
Co ale Láďovi jde nejvíc ze všeho, to jsou originální zápletky, v kterých po pointě dlouze tápete, ale když přijde, je to síla, jako když vás někdo vezme židlí po hlavě.
Což jsem nikdy nezažil, ale díky Fuksově tvorbě si to umím živě představit.
Originální kniha, která vám musí sednout, jinak nemáte šanci dostat se do konce, Mě sedla, jen té šunky a salátů bylo občas přespříliš, Jo a abych nezapomněl, znáte Máry Capri Ačkoliv se mi to vůbec nelíbilo, tak jsem měla potřebu poslouchat dál, protože jsem byla perverzně zvědavá, jak to skončí.
Knihu jsem poslouchala v rámci četby na pokračování, tak jsem to zvládla doposlouchat.
Kdybych ji četla, tak bych ji zahodila už na straně:D Ten konec byl zvláštní a zlepšil můj celkový dojem z této podivné knihy.
Mrs Mooshaber is an elderly widow scraping to get by in unnamed central European dictatorship in an unspecified era of seemingly relentless, lowlevel constant surveillance, a process in which she, at times, seems to play a part.
Her husband dead, her children ungrateful criminals, her closest friend it seems is the caretaker in her building and the managers at the Mother and Child Support Service for whom she volunteers seem to have a soft spot for her and although she seems to be given some tricky assignments she seems to get by on grandmotherly homilies and common sense.
Through all of this she seems to exist in a world quite apart from the grand politics of her time and place, and for the most part separate from the daily oppressions and ignominy of her seemingly totalitarian but only tangentially present world.


It may only be tangentially present, but it is always there, lurking and ambiance setting.
As a worker for the Mother and Child Support Service, Mrs Mooshaber is a constant presence in family lives often being sent in to deal with what seems form the outside at least to be cases of playfulness and childrens independent activity, although the cases are always presented as extremely serious breaches of discipline.
A more obvious presence is the intermittent visits by various police officers to her apartment to ask about aspects of her youth, often seemingly bizarre events such as the presence of a giant mouse with a mane in the forest when she was a child, or who she met during various trips to that forest this slightly surreal component adds to the sense of pervasive state presence.
An even more obvious aspect of the looming state is the cult of personality that seems to surround the Prime Minister, who rules in association with the Dowager Princess who remains unseen for many years, prompting rumours of her death or imprisonment.


Against this continual presence there is a powerful strand of solidarity, in Mrs Mooshabers support for the mothers she visits, in her close relationship with her building caretaker and the compassion and support shown other families in the building.
This sense of solidarity between individuals runs counter to and over the pervasive sense of observation, This dialectic shapes the tone, the timbre of the novel and helps make readership unsettling at times the narrative seems clear and obvious, at others and often at the same time it seems uncertain.
Part of the reason for the uncertainty lies in the novels seeming technological paradox the country seems technologically unsurprising, except that there is a continual shuttle service to the colony and prison on the moon, while there is a recurring highlighting of methods of communication and record keeping television, radio, tape recorders and so forth.


The most potent aspect of the novels disruption of certainty that parallels the dialectic of support between individuals and state observation is the recurrence of motifs and narrative sequences, as if this is a shaggy dog story.
These motifs and sequences, these periods of repetition of often identical sets of words function as they do in an oral narrative to ground the reader in a particular emotion or sequence, to remind us of threats, character roles and types and to allow the story to settle back into a recognisable sequence or type.
This intense focus on detail and repetition adds to the sensation by calling into doubt the possibility of a conclusion to the story, shifting this to satire, albeit of a gentle form.


In short this is a novel to allow yourself to roll around in, to enjoy and relish the repetition of word sequences and narrative components dont expect a clear singular beginning to end narrative but do expect to feel like the story is spinning on a single point, at least in places elsewhere that repetition is disrupted by hostile characters, mainly Mrs Mooshabers children.
It is a novel of some structural and metaphorical power that can be read as a parable of the Czechoslovak period of cultural liberalisation in thes culminating in the Prague Spring, but that is likely to be an overreading.
More especially, this is a sign the Fuks low profile as a novelist when compared to Milan Kundera, Josef Skorvecky, Bohumil Hrabal and others of his generation is unjust and he deserves to be much better known and what is more, it is published as part of the Karolinium Presss gorgeous hardback series of modern Czech fiction.


All in all, it is pleasure and treasure, and highly recommended, .