Download Your Copy A Última Noite Em Tremore Beach Written By Mikel Santiago Supplied As Paperback

η Δημοτική Βιβλιοθήκη έκανε το καλοκαίρι του, το θαύμα της!

Μπορεί να μην είναι αριστούργημα, ωστόσο είναι από τα πιο πρωτότυπα και ενδιαφέροντα αστυνομικά μυθιστορήματα με έντονα στοιχεία παραψυχολογικού θρίλερ, το οποίο 'χτίζεται' μέσα σε μια χιτσκοκική καταδιωκτική ατμόσφαιρα,

Ο Σαντιάγο καταφέρνει από τις πρώτες σελίδες να σε καθηλώσει με την υπαινικτική γραφή του, και την περιγραφή νυχτερινών τοπίων που 'σκίζονται' από φονικούς κεραυνούς. Η απομόνωση του συγγραφέα στο Τρέμορ Μπίτς λειτουργεί καί σαν πορεία προς την αυτογνωσία, αλλά καί σαν αναμέτρηση με τον εαυτό του. Από την μέση και μετά, οι οικογενειακοί δεσμοί δυναμώνουν με τέτοιο τρόπο που σχεδόν λειτουργούν λυτρωτικά στο τέλος.

Σε όλο σχεδόν το πρώτο μέρος και στο μισό δεύτερο, υπάρχει μία αίσθηση και υποψία θανάτου που δεν ξέρεις πού ή πότε θα επαληθευτεί. Ο αναγνώστης είναι σε διαρκή επιφυλακή μέχρι να εκδηλωθεί το 'πνεύμα του κακού'.

Προσωπικά, μού θύμισε σε κάποια σημεία η ιστορία, το βιβλίο όπου βασίστηκε η ταινία 'Αδέσποτα σκυλιά' με τον Ντάστιν Χόφμανειδικά στην αγχωτική ατμόσφαιρα που υπάρχει, και στην πάλη μεταξύ του 'καλού και του κακού',

Υ. Γ. : Σημαντικό στοιχείο για τον αναγνώστη με το οποίο παίζει ο Σαντιάγο είναι το γεγονός ότι μέχρι τουλάχιστον τη μέση, δεν μπορείς να καταλάβεις σίγουρα αν ο κεντρικός ήρωας ο διάσημος μουσικοσυνθέτης έχει παραισθήσεις ή κάποια ενορατική δύναμη.

Βαθμολογία:/ή/. Σας έχει τύχει να θέλετε να διαβάσετε ένα βιβλίο τόσο πολύ και όταν τελικά το καταφέρνετε και ξεκινάτε να ξεφυλλίζετε τις σελίδες να συνειδητοποιείται ότι δεν είναι αυτό που φανταζόσασταν και σιγά σιγά η απογοήτευση να παίρνει θέση στην λαχτάρα σας σίγουρα ναι

Τώρα σας έχει τύχει ενώ έχετε αφήσει το βιβλίο μισο τελειωμένο, να σκονίζετε και να σκονίζετε ενώ εσείς πιάνεστε με άλλα πράγματα και με άλλα βιβλία και αυτό να είναι σε μια γωνιά σχεδόν ξεχασμένο αλλά πάντα ορατό με την άκρη του ματιού σας, να σας καλεί να το τελειώσετε Σαν να σας ψιθυρίζει ο συγγραφέας "Τώρα που το ξεκίνησες, τελείωσε το. Που ξέρεις μπορεί και να σου αρέσει" Αλλά πάντα να το αποφεύγετε και πάντα να το βλέπετε μπροστά σας και να σκέφτεστε "Πρέπει να το τελειώσω, πρέπει να φύγει από τα αδιάβαστα".

Μέχρι που αποφασίζετε να

το κάνετε. Υποχρεωτικά. "Με το ζόρι". Γιατί πρέπει να το τελειώσετε. Ξέροντας όμως ότι δεν θα σας αρέσει. Ξέροντας ήδη τα αστέρια που θα βάλετε στο Goodreads.

Και κάθεστε λοιπόν ένα μεσημέρι από τα πολλά νωχελικά μεσημέρια του Αυγούστου και ξεκινάτε την ανάγνωση από το σημείο που το είχατε αφήσει.

"Μπλα μπλα μπλα μπλα μπλα" και οι λέξεις να περνάνε από μπροστά σου και το σκηνικό να ξεκινάει να αλλάζει και αντί για το καναπέ του σπιτιού σου να βρίσκεσαι καθισμένος σε ένα βράχο όχι πολύ μακριά από το σπίτι του κυρίους χαρακτήρα και να ακούς τα κύματα της θάλασσας και τους θορύβους της νύχτας.

Δεν ξέρω πότε ξεκίνησα να "μπαίνω" στο βιβλίο. Αλλά αυτό το συναίσθημα το έχω νιώσει λίγες φορές και σίγουρα είναι η πρώτη φορά που το έχω νιώσει σε βιβλίο που ήμουν έτοιμη να το αφήσω στα αδιάβαστα για πάντα.
Από κάποια στιγμή και μετά απλά δεν μπορούσα να γυρίσω στην πραγματικότητα. Από κάποια στιγμή και μετά είχα γίνει και γω μέρος του βιβλίου. Ήμουν ο παρατηρητής της ιστορίας και η κατάσταση αντιστράφηκε από το "Δεν πρόκειται να το ξαναπιάσω στα χέρια μου, αν και πρέπει" σε "Δεν μπορώ να το αφήσω από τα χέρια μου αν δεν το τελειώσω"
Απίστευτο

Ατμοσφαιρικό, μυστηριώδες, περιπετειώδες, αγωνιώδες, οι χαρακτήρες του απλοί και καλά δουλεμένοι σε έκανε να συμπάσχεις μαζί τους, να ασχοληθείς, να θέλεις να μάθεις όσα περισσότερα γίνεται.

αστέρια Το περιμένατε

Ούτε εγώ. Καλογραμμένο, δομημένο πάνω σε μια έξυπνη ιδέα, με περιγραφές που σε κρατούσαν και γήινους χαρακτήρες που λειτουργούσαν φυσικά:

Me gustó. La primera mitad se me hizo bastante pesada, pero dentro de todo fue buena, En la segunda los hechos empiezan a precipitarse hasta llegar a una conclusión extraordinaria,

Algo que no voy a omitir es la prosa de Santiago, Ya lo dije antes y ahora lo repito: es soberbia,

A quienes leyeron Duma Key, de Stephen King, este relato les va a hacer acordar a ese libro, Cuando me animé con esta "joya", con una amiga, pensaba que me iba a encontrar una historia creepy, Y creepy ha sido pero conseguir terminarla. Eso y las soluciones milagro, camufladas bajo el maravilloso abanico de las premoniciones, en las que sólo ha faltado la aparición de un unicornio salvador.
Es que me muero de asco,
Todo arranca porque Peter Harper, machista de manual, aparece en la maravillosa e idílica Tremore Beach, destino alejado de todo, para poder autocompadecerse, decirse a sí mismo lo machote que es venga, colega, relájate, que te hace falta y comportarse como un verdadero gilipollas cada vez que piensa en su ex.
Su ex que, oh, qué mala, malísima!, sale con otro hombre al que, por supuesto, él tuvo que partirle el labio, . . Premio al orangután del año, No sé cómo no le da por aplaudir con los cachetes del culo, Pero me centro, me centro, Peter Harper tiene unas opiniones muy sólidas sobre las bibliotecarias son unas frígidas chocas, qué cosas, . . y sobre las chicas gordas con él que no acuesten, que lo aplastan, . . no es encantador, ser un jodido gordofóbico y dárselas de gracioso, Las bromas rancias, que son uno de mis temas favoritos en este mundo se pasa el día bebiendo y nos dice la marca, por si a caso nos interesa y fumando.
Ah, y lloriqueando porque la música se ha ido de su vida, Me veis poner los ojos en blanco
El súper misterio del libro radica en que al señor señoro le fulmina un rayo y sus premoniciones herencia familiar se acentúan.
Una excusa de pelotas ah, sí, a Harper le pirra hablar de sexo, todas sus bromas son sobre sexo o pelotas, no es encantador para hablar con mucha soltura sobre la salud mental, diciendo cosas tan encantadoras como que seguro que va a ser "un loco".
Hum. Amigo, un poquito de respeto, que no es una cuestión de "locura", es una mera cuestión de coherencia, Porque no, no hay coherencia en este libro, Hasta sale a pasear el jodido Freud con su gran interpretación sobre los sueños estoy vomitando y se habla de la hipnosis como un método poco menos que milagroso.
La jodida panacea, no sé cómo no estamos yendo en masa a una sesión, . . y una de espiritismo, ya puestos, En fin.
Cae el rayo, decía, Y cae con tanto atino que el hombre no tiene secuelas neuropsicológicas ah, no, claro, que nos vamos a quedar con las teorías de Freud, que son muy sanas y actuales.
. . , denigra a la doctora porque recordemos que Peter Harper es un machote que dice lo que le sale de, . . ajá, las pelotas! y se va tan pichi con su nonovia sobre esto hay casi una disertación, porque el hombre sigue muy enfadado con su mujer, con la que se ve que hasta tontea por teléfono de forma infructuosa, pero luego no puede tener nada serio con Judie.
. . entendéis algo Ya, me lo figuraba,
A parte de todas estas joyas, Peter es un padre, . . horrible. El que no está, pero que se ofende por no estarlo, El tío al que la ex llama sólo cuando los niños se ponen imposibles, Porque Peter es demasiado guay, claro, para preocuparse de cosas mundanas, Qué los niños quieren irse en barca Pues él les da unas moditas, por si acaso quieren comprar algo en un bar, . . en qué bar, colega, el bar flotante, la lancha motora de los zumos En serio, qué coño le pasa a este tío
El machismo.
Ay, el tema que siempre consigue ponerme de muy mala hostia, Peter le ofrece a Judie la oportunidad de su vida, . . y no, no es echar a correr en dirección contraria, que hubiera sido más sano le ofrece que se vaya con él.
Total, él ya a ayudará al principio, Ella no opina Pero hay más, hay más, En este libro, las mujeres son casi un equipo a parte, Peter las deja de manipuladoras pero de buen rollo, eh, que es muy guay, no nos olvidemos , de cotillas y, cómo no!, de las únicas este mundo que pueden dar de comer a los niños en condiciones.
Todo un ejemplo, Peter Harper, . .
Mirad, la historia cojea por todos sitios, No se sostiene. Las premoniciones no dan miedo, no aportan nada a la trama por amor de Dios, hay un momento en el que el colega tiene tiempo de decirnos cuánto cuesta una libreta y el gran secreto queda diluido por el sopor de esta leyendo algo francamente nefasto.
Porque no, Mikel Santiago, no tiene una "prosa trepidante", tiene una soporífera, casi trillada, salpicada de chistes que no tienen gracia, Una prosa lamentable, que a ratos es un catálogo de precios y que, me vais a perdonar, no consigue ni impresionar ni alentar a seguir leyendo.

Queréis perder el tiempo Genial, aquí tenéis una muy buena apuesta! Os garantizo que vais a querer llorar de la emoción cada dos párrafos.
No puedo recomendarlo. Sencillamente, no puedo. .