Check Out Il Rosso E Il Nero Written By Stendhal Distributed In Visual Format

nostro Giuliano ltminuti di spiegoni qui gt sitelink youtube. com/watchveyBNs The Red and the Black draws a colorful mosaic about the required hypocrisy to climb the ladder of social status in the France of the sitelinkJuly Revolution.

Chronicled by an omniscient narrator, who meets every requisite to be Stendhal himself, the reader follows the story of Julien Sorel, a young man of humble origins whose only ambition is to ascend in the social hierarchy in a world still dominated by the Machiavellian politicking of the clergy and the nobility after the downfall of the Emperor.

Despised by his family because of his “extravagant” taste for reading, Julien makes of Napoleon his surrogate father and plans his future with militaristic, almost obsessive precision.
The army The Red is no longer in fashion and so he chooses his career among the pious men of faith The Black.
First as a seminarist and then as a tutor of Latin, Julien will learn the bearing, the deferential poise and the conversational skills to achieve his so much desired goal that will lead him to Paris, the capital of sophisticated SavoirFaire.


Straddling literary naturalism and romanticism, a tragicomedy of the most entertaining nature unfolds in a quick paced prose not short of acerbic satire and wry humor, where all sort of characters are presented as caricatures of the motley social strata of the convoluted era.
Liberals and monarchists, Jansenists and Jesuits, aristocrats and peasants, radicals and conservatives with all their disparate positions and beliefs, all the characters have the common traits of nepotism and debauchery that acquire allegorical connotations in the development of Juliens personality, which evolves ceaselessly in the course of the story.


Half romantic hero, half despicable villain, Stendhals protagonist becomes an emblem of the authors contempt for the gullible disposition of men.
Juliens actions in society dont correspond to his personal views and so he passes through life in a constant performance.
He treats his masters with proud dignity to hide his sense of inferiority, he falls in love with the idea of seducing women of noble descend to cover his need for validation, he conceals his vulnerabilities and cheats himself with delusions of grandeur, and so his moods fluctuate between his artificial objectives and his true feelings, cleaving him in two.


Is Julien a victim or the outrageous product of his time
He certainly falls prey to the false morality that Stendhals denounces openly with disarming jocularity.
But there is much more than that in this uncategorizable book, because underneath the superficial parody, there is a philosophical undercurrent that grows more evident in the last chapters, which appear untitled, maybe as a symbol to represent Juliens progressive unveiling, for his fate seems to be determined by birth and not by his honest resolutions.

In the blink of an eye, Stendhal flips the tone of his narration and the reader finds himself facing the paradox of a protagonist that can be either understood as an arrogant moron or as a valiant idealist.

As the declared romantic I am, I lean towards the second option and choose to see Juliens last acts as a proclamation of his rightful independence.
Having dropped the masks, he can see clearly into his heart and avoid "this desert of selfishness which is called life.
” Το κόκκινο και το μαύρο δημιουργήθηκε

για να εκφράσει πολύχρωμες, συμβολικές και διαχρονικά ανθρώπινες επιθυμίες. Ανάγκες, σχετικά με τα μυστήρια που υπάρχουν στην ανθρώπινη φύση, καθώς και μία συνεχή ψυχολογική αναζήτηση για κίνητρα επιλογών που θα φιλοδοξούν πάντα να παρασύρονται με ρομαντική φαντασία και να αποπλανούνται με κυνική ψευδαίσθηση.

Δεν θα το χαρακτήριζα αμιγώς πολιτικό ή κοινωνικό χρονικό εποχής. Φυσικά εμπεριέχει ιστορικές,πολιτικές και θρησκευτικές αποτιμήσεις εξέλιξης και πολιτισμού, ακριβώς όπως παρατηρήθηκαν απο το άγριο κοινωνικό μάτι του Σταντάλ.
Ο συγγραφέας έχει έναν περίεργο και περίτεχνο τρόπο να εισέρχεται σε μία ιστορία χρησιμοποιώντας λεκτικές σκέψεις, τόσο συχνά όσο και στον προφορικό λόγο. Γράφει προφορικά αναλύοντας σκέψεις και χαρακτήρες που αποτελούν αξιώματα, μα πάντα καταφέρνει να κάνει μια μικρή διάκριση μεταξύ τους.
Ζωγραφίζει σε φόντο κόκκινο και μαύρο συναισθηματικές καταστάσεις και συμπεριφορές χαρακτήρων και παίζει με ακραία χρώματα.
Η βάση του όμως ειναι το κόκκινο της επιθυμίας και του πάθους και το μαύρο της επιβολής και της περιφρόνησης.
Ο αναγνώστης βρίσκεται κάπου στη μέση.
Κόκκινο, επιθυμεί η καρδιά, λαχταράει η ψυχή, πληγώνει η ανάγκη, αιμμοραγεί η πληγή λίγο πριν γιατρευτεί απο την ουσία της ζωής.
Μαύρο, επιβάλλει η λογική συνοχή της κοινωνικής αριστοκρατίας και του εκκλησιαστικού εκβιασμού. Σκοτεινό και ανίκητο το τάγμα της εξουσίας και της προστασίας σε μια ποικιλία μοναρχιών.
Το κόκκινο της επανάστασης υποχώρησε στο μαύρο της αυτοκρατορίας και η ολική ανατροπή που επιθυμούσε η καρδιά αντικαταστάθηκε απο την μαύρη σκιά των ανακτόρων της εξουσίας παρέα με τον εκκωφαντικό ήχο της θείας λειτουργίας.

Το βιβλίο δημοσιεύτηκε τοκαι πέρα απο κάποια παράδοξα στοιχεία μπορεί να χαρακτηριστεί ως διαχρονικό λογοτεχνικό κειμήλιο, ως ένας καθρέφτης που καλύπτει τον ουρανό και τον ορίζοντα αντικατροπρίζοντας τη ζωή.
Πανανθρώπινο σύγγραμμα ψυχολογίας. Ήρωες και αντιήρωες με βαριά πνευματική κληρονομιά εμπλέκονται σε πολιτικές ίντριγκες, σε αισθηματικές κωμικές τραγωδίες, σε ασάφειες καταστάσεων, σε ευθύνες και αναζητήσεις αγάπης και ρομαντισμού.
Όταν ο ωφελιμισμός για τα ανθρώπινα δικαιώματα καλλιεργεί τον υπολογισμό και καρποφορεί αδίστακτους πωλητές συνείδησης και δυνατούς υποκριτές.

Έπεσα στην αγάπη του Σταντάλ διότι με το έργο του επικοινωνεί μέσα στους αιώνες, υπογράφει ως άνθρωπος με ακεραιότητα, που γράφει αληθινά και μετακινείται απο τις εσωτερικές σκέψεις σε δράσεις και τόπους ή τοπία, περιβάλλοντας τους ήρωες του με έναν εκπληκτικό σχεδιασμό έμπνευσης και δυναμισμού.

Η πλοκή του βιβλίου λιτή, κοινότοπη , φτωχικά απλοϊκή.
Η μεγαλοπρέπεια του συγγραφέα εναπόκειται στην δημιουργία ενός κοκκινόμαυρου έπους τραγωδίας και ανικανότητας.
Τα έντονα κοινωνικά σχόλια είναι απλώς βοηθητικά για το ιστορικό υπόβαθρο. Οι παρατηρήσεις και οι αναλύσεις του σχετικά με την ανθρώπινη φύση είναι απλά εκπληκτικές. Παρέχονται κυρίως απο τον πρωταγωνιστή αντιήρωα μα διατηρούν την αξία τους και μπορούν να εφαρμοστούν στην σημερινή εγωκεντρική κοινωνία μας.
Οι ομοιότητες είναι τρομακτικές.

Ο Σταντάλ δημιουργεί μια απλή και ξεκάθαρη ιστορία ως πυρήνα του έργου του που αντέχει τη δοκιμασία του χρόνο διότι είναι ένα προϊόν εποχής, της εποχής του, της εποχής μας, γεμάτο διαφθορά, πάθος, και κοινωνική σύγχυση.

Σε όλο το βιβλίο εμπεριεχέται η αναρώτηση,
υπάρχει παντού ένα ίσως, ένα αν.
Πολλές φορές αναρωτήθηκα τί ακριβώς είναι οι λογοτεχνικές του δηλώσεις.
Δίνει την εντύπωση πως οι χαρακτήρες στο έργο του Σταντάλ δεν είναι ποτέ τόσο περίπλοκοι όσο ο ίδιος ο Σταντάλ.
Είναι κυνικός αλλά αγαπάει και το δράμα με μια αγάπη ρομαντική. Ο κυνισμός του επιτρέπει να παίρνει σωστές αποστάσεις και να απολαμβάνει γράφοντας πραγματικά την ανθρώπινη κωμωδία.
Επίσης, η μεταβατική ειρωνεία του δίνει ώθηση για δράση προς κάθε κατεύθυνση. Ακόμη και λανθασμένη δράση στη δουλειά του Σταντάλ μοιάζει προτιμότερη απο μια πνευματική νάρκωση.

Τελικά, ίσως να είναι ρομαντικός, μα έχει πάψει να πιστεύει την καρδιά του και να ακολουθεί την κατεύθυνση που του δείχνει.
Δεν την ακολουθεί διότι γνωρίζει πως εκεί θα παει, προς τα εκεί πηγαίνει ούτως ή άλλως.
Αυτή είναι η επιλογή, δεν υπάρχει επιλογή.
Θρίαμβος και καταδίκη.
Γι αυτό τον
αγάπησα.
Δεν είχα άλλη επιλογή.


Καλή ανάγνωση !!
Πολλούς ασπασμούς!!
happyreading,