Find Confesiones De Un Comedor De Opio Inglés Prepared By Thomas De Quincey Shown As E-Text

φαινόμενο αποκαλύφθηκε στη στιγμή, ήταν μια μεγάλη πόλη και άφοβα θα λεγα μια ερημιά κτιρίων, που βούλιαζε μακριά
Και απομακρυνόταν σε ένα θαυμάσιο βάθος, βούλιαζε μακριά στο μεγαλείο, χωρίς τέλος!
Φαινόταν φτιαγμένη απο διαμάντια και χρυσό.
Με αλαβάστρινους θόλους και ασημένιες στέγες.
Και λαμποκοπούσε απο πεζούλι σε πεζούλι, ψηλά.
Ανυψωμένη εδώ, έλαμπαν γαλήνια περίπτερα σε φροντισμένους δρόμους εκεί περιστοιχίζονταν πύργοι.
Με επάλξεις που στις αεικίνητες προσόψεις τους ακουμπούσαν άστρα Κάθε είδους πετράδια!
Με γήινη φυσικότητα ήταν φτιαγμένο το αποτέλεσμα.
Πάνω στη σκοτεινή μάζα της θύελλας.
Που τώρα έχει γαληνέψει πάνω τους και πάνω στους θόλους.
Και στα φαράγγια και στις βουνοκορφές.
Οι ατμοί είχαν αποσυρθεί σταματώντας εκεί.
Κάτω απο το βαθυγάλανο ουρανό.


Οι εξομολογήσεις του Άγγλου οπιομανούς προφανώς
και μπορούν να μοιραστούν με άλλους ναρκομανείς του καιρού του ή της δικής μας εποχής την ιδιοσυγκρασία του περιθωριακού, του εθισμένου, και εξαθλιωμένου χρήστη που αναζητά άπληστα και παρανοϊκά το αγγελικό δηλητήριο της νιρβάνας του.

Πριν απο ενάμιση αιώνα έγραψε ο Ντε Κουίνσι τις εξομολογήσεις και παρολο που οι συνθήκες ήταν
γενικά και ειδικά διαφορετικές απο τις τωρινές
δεν έπαψε να ζωγραφίζει με την κατανόηση της συμπόνοιας και την ματαιοδοξία των
πυρετικών ονείρων, σκηνές αέναης κίνησης
και βρόμας, καταθλιπτικές ανθρώπινες φιγούρες, εξαθλιωμένες και ξεπσμένες σε μια κόλαση που παρουσίαζε τον χαμένο παράδεισο αληθινό και ανεντόπιστο παράλληλα, ακατάσχετες σκηνές υποανάπτυκτης μολυσμένης και αποκαμωμένης επιβίωσης,
Σωρεία με συμπτώματα απομόνωσης και βασανιστηρίων, χρήστες εθισμένοι σε μακάρια απάθεια και αυτοκαταστροφική βιαιότητα.
Στοές με φαντασιακή φρίκη ή πραγματικές αγορές νωθρότητας και απελπισίας.
Έμποροι της μομφής κάθε ανθρώπινης ζωτικής ενέργειας, αηδία, αναξιοπρέπεια, πόνος, απομόνωση, πείνα, κρύο, έλλειψη στέγης και πληθώρα κινδύνων παντός είδους.

Όποιος περιμένει να βρει παραλληλισμούς στην αφήγηση του Ντε Κουίνσι με τη φύση των ναρκομανών και των εμπειριών τους πλαισιωμένων απο στοιχεία ιατρικού και αστυνομικού δελτίου ενημέρωσης, θα εκπλαγεί, διότι θα έχει χάσει το νόημα του βιβλίου.

Ο Ντε Κουίνσι δεν έχει ως συγγραφική προτεραιότητα του να καταλογίσει ηθικές θάλασσες απαξίωσης και αρνήσεις μετά βδελυγμίας σε κάθε μορφή ψυχικής και εγκεφαλικής παραίσθησης.
Ο Άγγλος οπιομανής εμβαθύνει με την γραφή του στους μηχανισμούς της φαντασίας και της τρομοκρατίας των αισθήσεων και των απολαύσεων.
Σε ένα καφκικό περιβάλλον ατμοσφαιρικού ψυχαναγκασμού εντείνει τις σκέψεις του
στην αισθητική παραμόρφωση και την ονειρική αποσαφήνιση του ψυχολογικού παρελθόντος.

Ίσως η ψυχολογική καταπίεση που βίωσε απο παιδάκι
να του επέφερε ένα χρόνιο πάθος αγωνίας,
μια μανία περιφρόνησης του εαυτού του,
έναν φόβο αποτυχίας, λανθασμένες επιλογές, χωρισμούς, αποκλεισμούς, και ατελείωτη πικρία σε συνδυασμό με τις στερήσεις και το άγχος απέβησαν μοιραία οι αιτίες για την οδυνηρή γαστρική αρρώστεια του,
Αυτή η αρρώστεια του σώματος τον ανάγκασε επι μια δεκαετία να πίνει το όπιο ως παυσίπονο και να γεμίσει το μυαλό του

και την ψυχική του άβυσσο με ψυχεδελικές ενοράσεις, και επιβλητικές, σπηλαιώδεις κυριαρχίες ονείρων μέσα στον χαμένο εαυτό του.

Η ομίχλη της ανομολόγητης ενοχής υπερέχει της εθιστικής μανίας για απολαυστικές παραισθήσεις.

Μέσα στις εξομολογήσεις του ο Ντε Κουίνσι αναφέρει την αποχώρηση του απο το σχολείο, τις περιπλανήσεις του στην Ουαλία ως βασανισμένος περιπατητής.
Το απελπισμένο ταξίδι του στο Λονδίνο με σκοπό να εξοικονομήσει χρήματα, η ατελείωτη πείνα που κράτησε μήνες τον χειμώνα του, ενώ περίμενε κάποιες προκαταβολές δανειστών και η φιλία του με την δεκαπεντάχρονη πόρνη Άννα που καταπόνησε την καρδιά του και στιγμάτισε παντοτινά το πεπρωμένο του.

Ολα αυτά και άπειρα άλλα περιγράφονται και υπονοούνται με μεταξένιες χειρονομίες αφήγησης
και βαθύ μαύρο βελούδινο σκοτάδι αδιακρισίας και θαυμασμού.
Μια στοιχειωμένη φαντασία που περιπλανιέται
την αυγή σε κοιλάδες παιδικών μνημάτων
με ελπίδες λησμονιάς για όλες τις παλιές θλίψεις του κόσμου.
Πολύτιμη μνήμη που προσπαθεί να ξεπλύνει την μνησικακία, ένας τρόπος γραφής σαν να σκεφτόταν δυνατά ακολουθούσε το μυαλό του.
Τα πορίσματα και οι θεωρίες του προκαλούν τέτοιον ίλιγγο στον αναγνώστη που βιώνει μια συγκλονιστική διήγηση με ακατάπαυστο ενδιαφέρον, ώστε μόνο στο τέλος, όταν θελήσεις να συνοψίσεις ή να σχολιάσεις αυτά που διάβασες και σε συνεπήραν ορμητικά, αντιλαμβάνεσαι πως είχαν εμφανή έλλειψη συνοχής
ή λογικής.

Μια δικαιολογημένη χολωμένη εμπάθεια λόγω κακομεταχείρισης ή αδικίας του ίδιου και των αγαπημένων του προσώπων φανερώνει την θελκτική πλευρά του συγγραφέα προσωπική αποψη.

Η μοχθηρία δεν προέρχεται πάντοτε απο την καρδιά. Υπάρχει και μια μοχθηρία που προέρχεται απο τη διάνοια και τη φαντασία.

Η μοχθηρία του δημιουργού εδώ είναι αμιγώς απόρροια φαντασίωσης παρά ανόθευτη ουσία ναρκωτικών χτύπων της μαγεμένης καρδιάς του.


Καλή ανάγνωση.
Πολλούς ασπασμούς. I was disappointed I confess, though I don't know why I had high expectations given I have always found people on drugs profoundly boringthough I note that usually they find themselves extremely interesting.
De Quincy writes 'I have, for the general benefit of the world, innoculated myself as it were, with the poinson ofdrops of laudanum per day just for the same reason as a French surgeon inoculated himself lately with cancer.
. . '

What struck me most was privilege, even in his poverty after running away as a teenager, After all, he heads to Eton, where he will always be at home, to get Lord soandso to cosign a loan against his expected fortune from the Jews.
I was sad but not surprised to find such a stereotypical view of jews as existing simply to lend money to wealthy but underage men, A window of empathy into the lives of the poor and oppressed emerged, but he only opened the curtain a little, hardly even looked properly through it.
There is disappointingly little here about London and walking its streets, which is what I expected to find given all I had read,

What I hadn't expected to find was a crazy reflection of imperial angst and racism, He's in the remote mountains in a cottage when a 'Malay' comes to the door and doesn't speak English, He contrasts 'the beautiful English face of the girl and its exquisite fairness, together with her erect and independant attitude, . . with the sallow and bilious skin of the Malay, . . his small, fierce, restless eyes, thin lips, slavish gestures and adorations', They can't communicate, but apparently all the man wants is somewhere to rest before he goes on his way, As a parting gift, de Quincey offers him a chunk of opium, which the man proceeds to eat entire'the quantity was enough to kill three dragoons and their horses, and I felt some alarm for the poor creature but what could be done' Nothing apparently, he sends him out in the night, and is anxious for his life the next few nights but upon hearing no reports of the dead body turning up, his mind is relieved.


Except it's not, After the years of happily enjoying his regular opium habit, it eventually spirals down into pain and terrible dreams/hallucinations, These are regularly frequented by what he calls 'Oriental' dreams, He writes 'The Malay has been a fearful enemy for months, I have been every night, through his means, transported into Asiatic scenes, . . The causes of my horror lie deep, and some of them must be common to others, Southern Asia in general is the seat of awful images and associations, ' Holy crap I thought, the inscrutable asian 'other' that he might well have murdered comes back to his dreams, takes him to the very places his opium comes from though that isn't thought through or even mentioned.
I suppose this is before the Opium wars and Britain's great Opiumdealing adventure overseas, it prefigures it in a way, And unlike the Heart of Darkness fear of 'primitive' man though he brings up that up as well in relation to 'barbarous' Africa, it is instead fear and trembling before an older greater culture'the ancient, monumental, cruel and elaborate religions.
. . The mere antiquity of Asiatic things, of their institutions, histories, modes of faith, ampc, is so impressive, that to me teh vast age of the race and name overpowers the sense of youth in the individual',

There is so much to think about there, I hope to come back to it at some time, though surely this must have been written about.
The only other interesting thing, funny really, was the statement on political economists of the day: 'I saw that these were generally the very dregs and rinsings of the human intellect and that any man of sound head.
. . might take up the whole academy of modern economists, and throttle them between heaven and earth with his finger and thumb, or bray their fungusheadss to powder with a lady's fan'.
Which I love, though I am not sure exactly how that insult works, . .
.