Receive Il Manuale Degli Inquisitori Engineered By António Lobo Antunes Disseminated As Script

Manual dos Inquisidores"surpreendeume, agarroume desde o início e foi subindo em envolvimento até bem perto do final, Na forma, temos o virtuosismo imparável de ALA que não escreve histórias, modula mundoshistória para os quais nos transporta, O tema é o Estado Novo, ou melhor, o povo português e a sua relação com a ditadura e seus principais atores, como via e sentia, como moldava os seus próprios seres e costumes na submissão àquela realidade política.
Ajuda o facto de Antunes ter optado por um registo de comédia, ainda que muito negra, que contribui para criar um olhar distanciado sobre uma realidade muitas vezes imprópria para os mais sensíveis.


Começando pela forma, o mais impactante do livro tem que ver com a dimensão tempo que está praticamente ausente, Existe enquanto cronologia, marcos temporais que oferecem bóias a que nos podemos agarrar de tempos a tempos, mas os discursos surgem independentemente destes, podem começar num passado e a seguir já estarem no futuro, e depois no presente, trocam de lugar como quem sai de casa ou olha pela janela.
E ao mesmo tempo, ainda que possa causar alguma fricção, não deixa de se conseguir assimilar, não deixa de conseguir fazernos sentir, porque os índices e os informantes, assim como as suas redundâncias, estão lá, são continuamente agitados por Antunes para nos manter no trilho, ou melhor, nos múltiplos trilhos.
Porque Antunes não conta uma história, ele cria um universo com o seu texto, para onde nos transporta, nos faz viver e sentir, e encarreganos de decidir o que retirar da experiência.
A moral, a lição, o mote da leitura da obra não é saber o que aconteceu a A ou B, não são as consequências ou os efeitos das causas, dos conflitos infligidos.
Não é o fim, porque é o processo, porque é do processo que se cria mundo, mundohistória, que nos envolve e nos faz sentir naquela realidade, como se por lá tivéssemos passado, como se tudo fossem memórias guardadas, em parte esquecidas ou apagadas pelo tempo, fiapos de visões de uma realidade histórica, que para muitos de nós só faz parte do imaginário.


imagem
A obra de ALA nunca fala da Inquisição, e no entanto o título é uma alusão direta à mesma.


Mas não é só de forma que vive este livro de Antunes, é do muito que tem para dizer e do modo como indicia, desde o título aos personagens e seus adjetivos, o assunto que tem para revelar.
Antunes parece com este livro querer dar uma aula a tantos portugueses que insistem em ver em Salazar e no seu tempo como o melhor de Portugal, como apesar da falta de liberdade, éramos tão mais felizes, e acima de tudo tínhamos um Estado rico.
Antunes levanos pela mão até ao marco temporal do Estado Novo português, assistimos ao antes, depois e sua queda, vemos personagens do antes a viverem no depois, vemos as diferentes classes caricaturadas que formaram e ainda formam um povo.
O ditador passa ao largo e ALA dáo a sentir como se estivesse distante e ao mesmo tempo sempre presente, Se o título da obra quer ligar Salazar à Inquisição, não sou eu quem o questionará tal, e não podendo dizer melhor sobre a comparação, deixo um parágrafo de um artigo escrito para uma revista brasileira de Estudos em Literatura, por Melo:

“Lobo Antunes toca na ferida e desmascara toda a mediocridade moral da sociedade portuguesa contemporânea ao relatar que, mesmo com toda a repressão e autoritarismo de uma ditadura que cerceou toda a liberdade civil e intelectual da nação, o submisso povo lusitano aceitou ou, como vimos, idolatrou o regime salazarista, personificado em Francisco.
Sobre esta passividade de aceitação de uma autoritária administração, podemos traçar outro paralelo com a Inquisição, quando Saraiva argumenta que: A actividade inquisitorial pôde exercerse sem fortes reacções internas, porque não existia uma classe média com independência económica e mental, e também esta situação lhe é anterior.
Saraiva,:” Melo,
Nota: Francisco, é um dos principais protagonistas, no papel de um poderoso ministro de Salazar,


Publicado no VI: sitelink blogspot. com Ovo je jedno od onih pripovedanja u kojima ne smete da preskačete rečenice i pasuse, ne zato što ćete propustiti važne detalje i izgubiti se u daljoj priči, ne, priča je svakako jednostavna samo razbacana, već zato što je svaka rečenica tako bogata rečima, tako bogata opisima, tako bogata smislom, tako moćna i tako unikatna.
Kakva ambicioznost, kakva megalomanska hrabrost da se ovako piše,

A ukoliko postoje ikakve dileme kako prepoznati dobro preveden roman, ma šta dobro kako prepoznati savršeno preveden roman, ovo bi valjalo čitati na studijama jezika, davati na analizu svakom ko poželi da se bavi tim pozivom i frenetično i dugotrajno aplaudirati prevoditeljki koja je omogućila domaćoj publici da uživa u punokrvnosti kvaliteta ovog pripovedanja.


sitelink word "Il manuale degli inquisitori" è
Receive Il Manuale Degli Inquisitori Engineered By António Lobo Antunes Disseminated As Script
la somma dei resoconti che cinque personaggi, tutti legati fra loro, fanno degli stessi avvenimenti: Joao, ingegnere di origini contadine capitato in una famiglia dell'aristocarazia portoghese che non vuole accettare Titina, la devota governante del focolare domestico , che coltiva segrete aspirazioni materne Paula, sorella minore di Joao e figlia illegittima, che passa la sua gioranta ad immaginare una vita che avrebbe potuto essere e che non è stata Mila, la giovane amante del padre di Joao, attraverso la quale rivive il mito dell'antica sposa e infine il padre di Joao, potente ministro di Salazar, personaggio simbolo del Portogallo vecchio, che ha vissuto un lungo declino prima di scomparire.
A questi resoconti si aggiungono i commenti degli altri personaggi che a mano a mano vengono coinvolti nella narrazione ritroviamo così la figlia del fittavolo sedotta dal padrone, l'ex moglie di Joao e suo zio , la cuoca di casa, nonché madre di Paula, un veterinario, la terapista del ricovero della Misericordia, un handicappato, un portiere, un ex ufficiale dell'esercito: tutti quanti, con le loro, a volte contradditorie, storie, versioni dei fatti, fanno i conti con se stessi, con il Portogallo.
Grazie a questo sapiente intreccio di voci, Lobo Antunes, sullo sfondo della corrotta società portoghese negli anni della dittatura salazarista, ricompone una saga centrata sull'idea della casa tutelare qui però domina l'assenza di un nucleo famigliare perfetto, completo, quasi a suggerire l'impossibilità della pienezza della realizzazione totale dei propri desideri e delle proprie aspirazioni, essendo ognuno vittima di un destino scritto da altri, contro il quale non si può combattere.
This ultimately simply story of why a marriage fell apart is told through a complex unfolding of many and diverse narrative voices, Despite the broad scope and diversity of his narrators, Antunes is never even close to confusing an attentive reader, We always know where we are in the story and, although it is not quite a pageturner, we are always keen to follow the tales next “but then”.

One aspect deserving special mention is the authors brilliant use of repetition I dont recall ever seeing so much repetitive phrasing used to such good effect.
It ramps up the satirical tone a treat,
Nedavno je u svetskoj sudskoj praksi napravljen istorijski presedan tako što je za krunski dokaz uzeto verbalno svedočenje i to upravo osobe koja tuži.
Proces je trajao veoma dugo iz čega se može razumeti da je bilo mnogo veštačenja, kontratužbi i drugih pravnih trakalica, ali se istinitijim od svega materijalnog proglasilo tužiteljkino sećanje na događaje od pre više decenija.
Reč je o nekoj nesretnoj devojčici, sada ženi u zrelim godinama, koja je, da bi podnela grozomorna očeva zlostavljanja, sebe podvojila na preko stotinu ličnosti, toliko autentičnih da se više nisu mogli smatrati odstupanjima od psihičke stabilnosti, te ih je sud priznao kao objektivne i sasvim nezavisne svedoke.
Među tim ličnostima je bilo i muških i ženskih i dece i odraslih, a zajedničko im je bilo jedino to što su doživeli svako na sopstveni način, ali svi isto.


E, u takav neki odnos je Antuneš postavio svoje likove, iako mu seksualna zlostavljanja nisu tema, tačnije, nisu primarna iako ih ima.
Nije mu, ako mene pitate, tema ni fašizam, tačnije, nije primarna, iako su fašistički užasi su još prisutniji od pređašnjih.

Ovo je bomba knjiga, veoma složen mehanizam i može se ljuštiti sve do jezgra univerzalnosti, A unutra raspad: ideologije, države, sistema, porodice, pojedinca, ljubavi, snova, ambicija, nadanja, želja, I svi se raspadaju svako na sopstveni način, ali svi isto,

Čitalac može da sudi, može da se pita ko će da sudi, može da razmišlja da li uopšte treba suditi i tako u nedogled.
To su već pitanja senzibiliteta preferenci svake pojedine ličnosti,

U svakom slučaju, ovo je maestralno napisan i sjajno preveden roman zbog koga ću morati da pravim rokade po listi najboljih koje sam do sada pročitala.



Da imam listu "najboljih knjiga koje sam pročitala", verovatno bih ovaj roman stavila na jedno od prva tri mesta, meu Deus como tudo é claro agora,

Everything is now clear, Or not. We are driven into the story of Francisco, a high ranking minister in the Salazar dictatorship who wants it all but things happen,

His wife Isabel leaves him, He pines for her and takes a mistress, Milá whom he dresses after his exwife, Gostas de mim não gostas Isabel Creepy,

Politically he loses and he retreats to his farm remembering the days when the professor Salazar visited him, He remembers his past during the Carnation Revolution, THere are so many memories so much time lost, Love and loss. The Angolan war. His farm with the cypresstreed lane, As the title suggests, an interrogation,

Chichi senhor doutor chichi quem fez um chichi lindo chem foi

Francisco is not a nice man, Ambitious, cruel, harsh and driven, His son João is not like him, He treats women very poorly, He gets what he deserves, Maybe

Morreu assim que tocou na calçada senhor ministro,

Francisco's life is recounted by many narratives, This is the poetic, cryptic and powerful language of Portugal's Antonio Lobo Antunes, To be honest, this is challenging material, Lobo Antunes divides the book into five chapters within each chapter is a story relato and a commentary by others, His language jumps around and plays on repetitive sentence structures that makes the entire narrative possibly one of the most unique voices in literature.
Similar and yet different to his companion Jose Saramago, it can evoke and puzzle you all at the same time, One needs to read passages out loud to clarify, To get the whole story, we need many voices, This is ambitious stuff but reading it I was mesmerized by the flow,

This is not a flattering view of this man and the people around him, It is a snapshot of a time in Portugal's history that changed completely, Francisco, or people like him were caught up and left out, Reality. Very much reality.

Without a doubt, Powerful stuff, Portugal durante o governo do Salazar, . .
Reading this book is like entering a corridor of an asylum or a prison full of people who hates each other, shouting at each other, blaming each other.


It is the most "noisy" book that I've read, It centers around the fall of an exgovernment minister, who was once very respected and was once the most feared person in the whole country.


While it is written without a pause each chapter goes on without point marks, which in turn makes us feel entering a very tense atmosphere, it is very cinematic.
There are many beautiful scenes, notably the scene where the housekeeper witnessed a quarrel through reflection of mirrors, I think, it is the most beautiful description of a quarrel in literature I haven't read much, so maybe I will find another later.


The cinematic scenes continue throughout the book, The nightmarish style reminds me of Shutter Island by Martin Scorsese combined with Inception by Christopher Nolan, Hence, it is the best book of Antunes that I've read so far, And the ending my God, it's one of the best ending Exceptionally good, Highly recommended.

reviews if you are curious here:

sitelink wordswithoutborders. org/b

sitelink nytimes. combo

Steven Moore review here: sitelink washingtonpost. com/archiv

Someone recently asked me if writers were evolutionary, I assume meaning that they continue to evolve, I think that suggests evolve and improve, Antunes would have to improve on South of Nowhere and Fado Alexandrino, Instead he's evolved styles to accommodate a relentlessly bleak view of civilization, the depredations of power, the utter scourging of humanity by perverse exchanges.
This example provides story after story, insight after insight, misfortune after misfortune, life after ruined life, .