Ilja Leonard Pfeijffer
Het volgende moment zit de luxeimmigrant weer op zijn vaste plek op het terras, drinkt zijn zoveelste negroni, observeert de voorbijgangers en laat zijn gedachten de vrije loop over de Italiaanse ziel.
Dat mannen niet kunnen koken, maar wel precies weten hoe het moet smaken, Dat de kerk heilig is maar het voetbal op zondagmiddag nog veel heiliger, En natuurlijk het gegeven dat familie altijd bovenaan staat met moederdevrouw als allesoverheersende Madonna, Vervolgens staat hij zichzelf toe verliefd te worden op de aantrekkelijke serveerster het mooiste meisje van Genua van zijn vaste hangout,
Wereld der beweging
Het zijn de brutale perspectiefwisselingen die La Superba tot een frisse en dynamische roman maken, De schrijver weet snel te schakelen tussen zijn fantasie, zijn dagelijkse bezigheden en de visionaire invallen die hem bij tijd en wijle bezoeken, De ontmoeting met Rashid, de Marokkaanse rozenverkoper en het levensverhaal van Djibi, de Senegalese bootvluchteling zorgen voor een gevoel van verbondenheid: we zijn allemaal in Genua op zoek naar een beter leven en tegelijk beseffen we nooit meer terug naar huis te kunnen.
'Niemand van ons heeft de moed om als eerste toe te geven dat het een sprookje is',
Het decor van deze rauwe realiteit wordt gevormd door een terugblik op de massale emigratie van Italianen aan het einde van de negentiende eeuw naar het beloofde land Amerika.
En ook een nogal fantasievolle oprisping over de Europese kruisridders die, op weg naar Jeruzalem, massaal scheep gingen in Genua, Pfeijffer knoopt alle verhalen gewiekst aan elkaar en maakt Genua tot het centrum van de wereld der beweging, Hij zoekt historisch tegenwicht in de confrontatie met de miserabele omstandigheden van de moderne gelukszoekers waar hij dagelijks in rondwandelt,
Absurdistische wending
Naast zijn eigen morbide fantasieën en romantische verwikkelingen is Pfeijffer vooral bezig zijn draai te vinden in de Italiaanse havenstad.
Dat gaat niet zonder slag of stoot, getuige zijn confrontatie met de plaatselijke maffia en de pogingen iets gedaan te krijgen in de ambtelijke molen, In een absurdistische wending gaat het personage van de schrijver uiteindelijk dramatisch ten onder in zijn eigen verbeelding, Deze briljant gecomponeerde roman toont La Superba net zoals de verleidelijke hoeren in de donkere stegen van het Centro Storico:
sitelink nl/artikeli
WEEKLY/André van Dijk
Vraag me af of er iemand is die dit boek werkelijk begrijpt, de Libris jury incluis, want het gaat tegelijk nergens en overal over.
De opzet om dit als aantekeningen van een te schrijven roman te presenteren, leidt in dit geval alleen maar tot oubolligheden van het genre "wat ik je nu ga vertellen is strikt tussen ons en mag niet algemeen bekend worden" en meer van zulks.
De beschrijvingen van de stad zijn vaak virtuoos maar de auteur vervalt wel erg in herhalingen: donkere stegen, ratten, hoeren, stank, pis, blikkerende tanden, Verder is de schrijver dol op platvloersheden, zoals zo onsmakelijk mogelijk beschreven neukpartijen, Mijn grootste bezwaar is dat geen van de personages die in het boek voorkomen geloofwaardig is, ze blijven oppervlakkige karikaturen, Ze spreekt de vluchteling Senegalees Djiby net zo poëtisch als de auteur zelf, hij heeft geen eigen stem, Het hele verhaal van zijn overtocht bevat niet meer dan wat je uit nieuwberichten hebt kunnen lezen, de auteur slaagt er niet in om jou als lezer die tocht echt te laten beleven.
Bovendien heeft hij
het verhaal eerder in het boek al grotendeels verteld, waarmee elke spanning er helemaal vanaf is, Ook met de alcoholist Don kan ik me maar moeilijk identificeren, De hele geschiedenis met het theater doet mij denken aan een verhaal van Dan Brown: uit hetzelfde bordkarton opgetrokken, Het boek gaat ook over Genua, dat valt niet te ontkennen met al die straatnamen, maar gaat het ook over de inwoners van Genua Nee, Ik kom geen enkele geloofwaardige beschrijving van een Italiaan tegen, Ik vrees dat de auteur helemaal niet in mensen geïnteresseerd is maar allen in zijn eigen hersenspinsels, Hij houdt ervan te verdwalen in zijn eigen fantasieën, om zijn eigen uitentreuren herhaalde motto te gebruiken, Maar de lezer verdwaalt ook, An impressive but frustrating novel, It's very good on being an expat in Genoa, and the varying levels of assimilation and 'italianisation' of foreigners who live there, and it's a pleasure to read for someone who knows Genoa as it captures very well the feeling of wandering the maze of dark, dirty streets in the historic heart of the town.
The story of a middle aged author falling for a pretty young waitress and projecting onto her all his fantasies about Italy and la dolce vita is a little tiresome.
Pfeijffer knows this and attempts to cover it with postmodern tricks whereby he references the novel he's writing and his manipulation of certain characters to suit his preconceived ideas about Italy and the Italians, but it feels a bit like he's trying to have his cake and eat it too.
At one point he says "I'm exagerrating a little, I'm acting out my fantasies, Let's call it an exercise in style",
In fact there's an undercurrent of misogyny not to mention misanthropy throughout the book, as pretty much all the female and some of the male characters work as prostitutes, and most women find the author irresistible and throw themselves at him.
But he's also aware of how ridiculous this sounds and mocks himself as much as he does others, And there's great empathy in the way he tells the stories of Moroccan and Senegalese immigrants, and teases out the contrasts with his own situation,
The ending is perverse and absurd, although not without humour, If you can put up with his seedy fantasies there's a lot to enjoy here, Eindelijk dit boek uitlezen was een beetje een strijd, Ongelooflijk virtuoos geschreven, maar daardoor ook wijdlopig, meanderend, zonder echt doel zoals de wandelingen van de verteller in Genua, of schijnbaar eindeloos zoals de avonden op Piazza delle Erbe.
Het laatste deel is echter steengoed, en na afloop zie je het genie van de schrijver en zijn verhaal, Toch blij dat ik heb doorgebeten, In de categorie 'miskopen'. Wat een kinderachtige en zelfingenomen figuur is de verteller van dit verhaal, Verder maak ik er maar geen woorden aan vuil, Ja, wel een goed boek hoor, maar Grand Hotel Europa is gewoon beter, Misschien lagen mijn verwachtingen daardoor te hoog, Oplossing: lees eerst La Superba en dan Grand Hotel Europa, Ook wel echt literatuur om in de zon te lezen trouwens Een heel vervelend boek, waarin de hoofdpersoon een uitermate vervelende en arrogante eikel is, die zichzelf fantastisch vindt.
Genua komt er belabberd af en de gedwongen lolligheid en spitsvondigheid kunnen maar niet boeien, Kunstmatige spanning, te erg verzonnen bijzonderheden het been en langdradige gesprekken interieur of met anderen, Snap niet waarom dit boek een prijs heeft gekregen, “Ze beweren dat je langer leeft als je niet rookt en niet drinkt, Maar dat is niet waar, Het lijkt alleen langer. ”
“Eenzaam zijn te midden van andere eenzamen is een gesublimeerde vorm van eenzaamheid, ” Mooie zinnen, merkwaardig verhaal. Het heeft mij even gekost om doorheen te komen maar pure chocolade ga je ook niet bingen, Ilja Leonard Pfeijffer heeft zijn eigen hoekje in de Nederlandse literatuur, en kan dat hoekje prima in zijn eentje vullen,
Deze man is een ongeëvenaarde taalkunstenaar die zowel simpel, terloops en vaak ook ranzig kan en durft te schrijven, als ook de meest duizelingwekkende, elegante, barokke zinnen uit zijn mouw schudt.
Dit boek is enorm grappig, verontrustend, ontroerend, broeierig, walgelijk, ongeremd, onstuimig, godsgruwelijk hartstochtelijk en met niets te vergelijken, Vreemd boek, niet echt mijn ding, Ik heb het gelezen omwille van de verontwaardiging van velen o, a. Maarten 't Hart toen het boek naast de AKO Literatuurprijs én naast de Gouden Boekenuil greep, Voor de Libris Literatuurprijs die volgende week wordt uitgereikt is 'La Superba' opnieuw genomineerd en wordt alweer de grote kanshebber genoemd, Ben benieuwd.
Voor mij hoeft hij hem alvast niet te krijgen, Pfeijffer is een goed stylist die met humor kan schrijven, maar er in dit boek een zootje van maakt, De historie met het geamputeerde vrouwenbeen kan in de eerste hoofdstukken nog boeien als een aardige vondst, maar dan verdwijnt het uit driekwart van het boek om in het laatste hoofdstuk weer op te duiken op een zo ongeloofwaardige manier dat ik erbij afhaak.
Pfeijffer bazuint het hele boek lang zijn liefde voor Genua uit en die is terecht: Genua is een boeiende stad waarin je heerlijk kunt verdwalen, Maar of het daarvoor nodig is om vrijwel elke steeg in de stad bij naam te noemen Daar kun je beter een stadsplan voor kopen, Bovendien mist hij een kanjer van een metafoor door ternauwernood de 'supraelevata' te vernoemen: die draak van een snelwegviaduct langs de kust die de stad ingrijpender amputeert dan de amputatie van een been een mens kan verminken.
Het verhaal van Don is op zich een mooi verhaal, maar het heeft nauwelijks iets met de rest van de roman te maken het heet dan ook 'intermezzo'.
Hetzelfde geldt, zij het in iets mindere mate, voor het tweede intermezzo 'Fatou yo' over de illegale immigrant Djiby, Wat het oplichtersverhaal over de aankoop van het theater er nog bij komt doen, is mij een raadsel,
Waar ik me vooral aan ergerde waren de vele herhalingen zoals 'de grot van porselein' of de verwijzingen naar het moeras onder het plaveisel een beeld dat hij trouwens gepikt heeft van A.
F. Th. Van der Heijden. Ook zijn voortdurende ontkenning dat hij een roman aan het schrijven is het zouden slechts notities zijn waar hij wellicht nooit een roman uit zal willen distilleren is flauw en steekt gauw tegen.
Je hebt al begrepen dat ik er niet weg van ben en dus ook hoop dat hij de Libris volgende week niet krijgt, Dat ik hem toch nog drie sterren gun, is misschien vooral te danken aan het reeds genoemde intermezzo 'We all live in a yellow submarine' over de Britse alcoholist Don die zich in Genua een verleden en een status bij elkaar fantaseert.
Dat is op zich een monument van een verhaal, maar het had beter tot zijn recht gekomen als een afzonderlijk uitgegeven kort verhaal, .
Twee dingen zijn zeker: Pfeijffer kan ontzettend mooie zinnen schrijven en kan ook ontzettend plat seksistisch zijn, In Grand Hotel Europa was dat af en toe vervelend maar diende het een rol in een verder meesterlijke roman, La Superba is minder meesterlijk en meer seksistisch en dat bederft toch een groot deel van het leesplezier, Heel mooi boek, maar het vergt veel van je concentratie, EEN LONKENDE HOER WORDT NOOIT DE JOUWE
Onderweg naar Rome verliest Ilja Leonard Pfeiffer zijn hart in Genua, Niet aan een vrouw, maar aan de stad zelf, Hij vestigt zich in het oude centrum en laat zich meeslepen door de droom van een beter leven elders,
La Superba de hoogmoedige, zoals Genua ook genoemd wordt is de ideale plek voor Pfeijffer, die de laatste jaren tot zijn eigen verbazing constateerde 'in Nederland geen pen meer op papier te hoeven zetten om mijn beroemdheid te consumeren'.
Terug naar de basis dus, naar een nieuwe wereld om de zinnen te prikkelen, En de pen weer op te pakken,
Pfeijffer plaatst zijn hoofdpersoon, die eveneens Ilja Leonard Pfeijffer heet maar niet dezelfde is, in het labyrint van donkere stegen in het Centro Storico van Genua.
Zo kan de schrijver ontspannen achterover leunen en zonder enige autobiografische druk zich naar hartenlust wentelen in de werkelijkheid en vooral in de verbeelding die deze opzet hem biedt.
Vrouwenbeen
De fictie doet hem meteen met de deur in huis vallen, Als hij op een nacht behoorlijk beneveld de weg naar huis zoekt, vindt hij een vrouwenbeen op straat, Een opwindende aangelegenheid waarbij Pfeijffer niet schroomt er zijn verhitte fantasie op los te laten en deze intimiteit te besluiten met 'een flinke kledder van mijn sperma op een geamputeerd vrouwenbeen.
' Even later wordt deze scene ontdaan van haar bizarre realiteit door de omkering van het standpunt van de schrijver:
Als ik deze notities die ik jou met enige regelmaat stuur, ooit zou omwerken tot een roman, zou ik dat beschamende gehannes met het been natuurlijk verzwijgen.
Dat blijft tussen ons, goede vriend, dat begrijp je,
Het volgende moment zit de luxeimmigrant weer op zijn vaste plek op het terras, drinkt zijn zoveelste negroni, observeert de voorbijgangers en laat zijn gedachten de vrije loop over de Italiaanse ziel.
Dat mannen niet kunnen koken, maar wel precies weten hoe het moet smaken, Dat de kerk heilig is maar het voetbal op zondagmiddag nog veel heiliger, En natuurlijk het gegeven dat familie altijd bovenaan staat met moederdevrouw als allesoverheersende Madonna, Vervolgens staat hij zichzelf toe verliefd te worden op de aantrekkelijke serveerster het mooiste meisje van Genua van zijn vaste hangout,
Wereld der beweging
Het zijn de brutale perspectiefwisselingen die La Superba tot een frisse en dynamische roman maken, De schrijver weet snel te schakelen tussen zijn fantasie, zijn dagelijkse bezigheden en de visionaire invallen die hem bij tijd en wijle bezoeken, De ontmoeting met Rashid, de Marokkaanse rozenverkoper en het levensverhaal van Djibi, de Senegalese bootvluchteling zorgen voor een gevoel van verbondenheid: we zijn allemaal in Genua op zoek naar een beter leven en tegelijk beseffen we nooit meer terug naar huis te kunnen.
'Niemand van ons heeft de moed om als eerste toe te geven dat het een sprookje is',
Het decor van deze rauwe realiteit wordt gevormd door een terugblik op de massale emigratie van Italianen aan het einde van de negentiende eeuw naar het beloofde land Amerika.
En ook een nogal fantasievolle oprisping over de Europese kruisridders die, op weg naar Jeruzalem, massaal scheep gingen in Genua, Pfeijffer knoopt alle verhalen gewiekst aan elkaar en maakt Genua tot het centrum van de wereld der beweging, Hij zoekt historisch tegenwicht in de confrontatie met de miserabele omstandigheden van de moderne gelukszoekers waar hij dagelijks in rondwandelt,
Absurdistische wending
Naast zijn eigen morbide fantasieën en romantische verwikkelingen is Pfeijffer vooral bezig zijn draai te vinden in de Italiaanse havenstad.
Dat gaat niet zonder slag of stoot, getuige zijn confrontatie met de plaatselijke maffia en de pogingen iets gedaan te krijgen in de ambtelijke molen, In een absurdistische wending gaat het personage van de schrijver uiteindelijk dramatisch ten onder in zijn eigen verbeelding, Deze briljant gecomponeerde roman toont La Superba net zoals de verleidelijke hoeren in de donkere stegen van het Centro Storico:
Ze zeggen dingen tegen mij als 'amore'.
Ze zeggen dat ze van mij houden en dat ze willen dat ik bij hen kom, Ik zou niet weten hoe ik een van hen zou kunnen overleven,
sitelink nl/artikeli
WEEKLY/André van Dijk
Vraag me af of er iemand is die dit boek werkelijk begrijpt, de Libris jury incluis, want het gaat tegelijk nergens en overal over.
De opzet om dit als aantekeningen van een te schrijven roman te presenteren, leidt in dit geval alleen maar tot oubolligheden van het genre "wat ik je nu ga vertellen is strikt tussen ons en mag niet algemeen bekend worden" en meer van zulks.
De beschrijvingen van de stad zijn vaak virtuoos maar de auteur vervalt wel erg in herhalingen: donkere stegen, ratten, hoeren, stank, pis, blikkerende tanden, Verder is de schrijver dol op platvloersheden, zoals zo onsmakelijk mogelijk beschreven neukpartijen, Mijn grootste bezwaar is dat geen van de personages die in het boek voorkomen geloofwaardig is, ze blijven oppervlakkige karikaturen, Ze spreekt de vluchteling Senegalees Djiby net zo poëtisch als de auteur zelf, hij heeft geen eigen stem, Het hele verhaal van zijn overtocht bevat niet meer dan wat je uit nieuwberichten hebt kunnen lezen, de auteur slaagt er niet in om jou als lezer die tocht echt te laten beleven.
Bovendien heeft hij
het verhaal eerder in het boek al grotendeels verteld, waarmee elke spanning er helemaal vanaf is, Ook met de alcoholist Don kan ik me maar moeilijk identificeren, De hele geschiedenis met het theater doet mij denken aan een verhaal van Dan Brown: uit hetzelfde bordkarton opgetrokken, Het boek gaat ook over Genua, dat valt niet te ontkennen met al die straatnamen, maar gaat het ook over de inwoners van Genua Nee, Ik kom geen enkele geloofwaardige beschrijving van een Italiaan tegen, Ik vrees dat de auteur helemaal niet in mensen geïnteresseerd is maar allen in zijn eigen hersenspinsels, Hij houdt ervan te verdwalen in zijn eigen fantasieën, om zijn eigen uitentreuren herhaalde motto te gebruiken, Maar de lezer verdwaalt ook, An impressive but frustrating novel, It's very good on being an expat in Genoa, and the varying levels of assimilation and 'italianisation' of foreigners who live there, and it's a pleasure to read for someone who knows Genoa as it captures very well the feeling of wandering the maze of dark, dirty streets in the historic heart of the town.
The story of a middle aged author falling for a pretty young waitress and projecting onto her all his fantasies about Italy and la dolce vita is a little tiresome.
Pfeijffer knows this and attempts to cover it with postmodern tricks whereby he references the novel he's writing and his manipulation of certain characters to suit his preconceived ideas about Italy and the Italians, but it feels a bit like he's trying to have his cake and eat it too.
At one point he says "I'm exagerrating a little, I'm acting out my fantasies, Let's call it an exercise in style",
In fact there's an undercurrent of misogyny not to mention misanthropy throughout the book, as pretty much all the female and some of the male characters work as prostitutes, and most women find the author irresistible and throw themselves at him.
But he's also aware of how ridiculous this sounds and mocks himself as much as he does others, And there's great empathy in the way he tells the stories of Moroccan and Senegalese immigrants, and teases out the contrasts with his own situation,
The ending is perverse and absurd, although not without humour, If you can put up with his seedy fantasies there's a lot to enjoy here, Eindelijk dit boek uitlezen was een beetje een strijd, Ongelooflijk virtuoos geschreven, maar daardoor ook wijdlopig, meanderend, zonder echt doel zoals de wandelingen van de verteller in Genua, of schijnbaar eindeloos zoals de avonden op Piazza delle Erbe.
Het laatste deel is echter steengoed, en na afloop zie je het genie van de schrijver en zijn verhaal, Toch blij dat ik heb doorgebeten, In de categorie 'miskopen'. Wat een kinderachtige en zelfingenomen figuur is de verteller van dit verhaal, Verder maak ik er maar geen woorden aan vuil, Ja, wel een goed boek hoor, maar Grand Hotel Europa is gewoon beter, Misschien lagen mijn verwachtingen daardoor te hoog, Oplossing: lees eerst La Superba en dan Grand Hotel Europa, Ook wel echt literatuur om in de zon te lezen trouwens Een heel vervelend boek, waarin de hoofdpersoon een uitermate vervelende en arrogante eikel is, die zichzelf fantastisch vindt.
Genua komt er belabberd af en de gedwongen lolligheid en spitsvondigheid kunnen maar niet boeien, Kunstmatige spanning, te erg verzonnen bijzonderheden het been en langdradige gesprekken interieur of met anderen, Snap niet waarom dit boek een prijs heeft gekregen, “Ze beweren dat je langer leeft als je niet rookt en niet drinkt, Maar dat is niet waar, Het lijkt alleen langer. ”
“Eenzaam zijn te midden van andere eenzamen is een gesublimeerde vorm van eenzaamheid, ” Mooie zinnen, merkwaardig verhaal. Het heeft mij even gekost om doorheen te komen maar pure chocolade ga je ook niet bingen, Ilja Leonard Pfeijffer heeft zijn eigen hoekje in de Nederlandse literatuur, en kan dat hoekje prima in zijn eentje vullen,
Deze man is een ongeëvenaarde taalkunstenaar die zowel simpel, terloops en vaak ook ranzig kan en durft te schrijven, als ook de meest duizelingwekkende, elegante, barokke zinnen uit zijn mouw schudt.
Dit boek is enorm grappig, verontrustend, ontroerend, broeierig, walgelijk, ongeremd, onstuimig, godsgruwelijk hartstochtelijk en met niets te vergelijken, Vreemd boek, niet echt mijn ding, Ik heb het gelezen omwille van de verontwaardiging van velen o, a. Maarten 't Hart toen het boek naast de AKO Literatuurprijs én naast de Gouden Boekenuil greep, Voor de Libris Literatuurprijs die volgende week wordt uitgereikt is 'La Superba' opnieuw genomineerd en wordt alweer de grote kanshebber genoemd, Ben benieuwd.
Voor mij hoeft hij hem alvast niet te krijgen, Pfeijffer is een goed stylist die met humor kan schrijven, maar er in dit boek een zootje van maakt, De historie met het geamputeerde vrouwenbeen kan in de eerste hoofdstukken nog boeien als een aardige vondst, maar dan verdwijnt het uit driekwart van het boek om in het laatste hoofdstuk weer op te duiken op een zo ongeloofwaardige manier dat ik erbij afhaak.
Pfeijffer bazuint het hele boek lang zijn liefde voor Genua uit en die is terecht: Genua is een boeiende stad waarin je heerlijk kunt verdwalen, Maar of het daarvoor nodig is om vrijwel elke steeg in de stad bij naam te noemen Daar kun je beter een stadsplan voor kopen, Bovendien mist hij een kanjer van een metafoor door ternauwernood de 'supraelevata' te vernoemen: die draak van een snelwegviaduct langs de kust die de stad ingrijpender amputeert dan de amputatie van een been een mens kan verminken.
Het verhaal van Don is op zich een mooi verhaal, maar het heeft nauwelijks iets met de rest van de roman te maken het heet dan ook 'intermezzo'.
Hetzelfde geldt, zij het in iets mindere mate, voor het tweede intermezzo 'Fatou yo' over de illegale immigrant Djiby, Wat het oplichtersverhaal over de aankoop van het theater er nog bij komt doen, is mij een raadsel,
Waar ik me vooral aan ergerde waren de vele herhalingen zoals 'de grot van porselein' of de verwijzingen naar het moeras onder het plaveisel een beeld dat hij trouwens gepikt heeft van A.
F. Th. Van der Heijden. Ook zijn voortdurende ontkenning dat hij een roman aan het schrijven is het zouden slechts notities zijn waar hij wellicht nooit een roman uit zal willen distilleren is flauw en steekt gauw tegen.
Je hebt al begrepen dat ik er niet weg van ben en dus ook hoop dat hij de Libris volgende week niet krijgt, Dat ik hem toch nog drie sterren gun, is misschien vooral te danken aan het reeds genoemde intermezzo 'We all live in a yellow submarine' over de Britse alcoholist Don die zich in Genua een verleden en een status bij elkaar fantaseert.
Dat is op zich een monument van een verhaal, maar het had beter tot zijn recht gekomen als een afzonderlijk uitgegeven kort verhaal, .