mannendingetje
Als ik hier één naam moest noteren van iemand die het niet begrepen heeft op een stelletje mannen dat rokend en lachend nakaart over de jacht, dan zou ik met klem Gaea Schoeters noemen.
Het zal wel een mannendingetje zijn, Nagaan wie de grootste geschoten heeft, Nagaan wie de grootste heeft,
En toch is ze er verdorie wonderwel in geslaagd om met fascinatie en passie de wereld van de jacht in boekvorm te gieten.
Het eerste deel van Trofee laat zich nog het meest lezen als een ophemeling van de jachtsport, Het zou niet misstaan in een tijdschrift voor de betere jager, Met precisie pent Schoeters de essentie en de schoonheid van het jagen neer, Het wachten. De volharding. Het toeslaan. Het laat de auteur toe om het ritme van haar roman uit te puren, Een masterclass in versnellen en vertragen,
Hunter White niemand heet zo zakt af naar Afrika om zijn collectie te vervolledigen en de neushoorn aan zijn big five toe te voegen.
Vol bewondering aanschouwt hij het rituele karakter van de jacht in Afrika, de symbiose tussen jager en prooi, de onbedwingbare gang van de natuur.
Een prachtige oerdans die je ten volle laat voelen dat je leeft,
Voor ons is jagen een kwestie van overleven, Mister White, Niet van ego. Of trofeeën.
En dan kantelt plots de hele vertelling, Een indecent proposal die zowel bij White als bij de lezer aanvankelijk vooral ongeloof oproept, White denkt echter terug aan wat hij voelde toen hij vanop veilige afstand zijn vizier op de slaap van een andere jager richtte.
Hij gehoorzaamt zijn hart der duisternis en slaat het voorstel niet af,
Trofee is geen jachtroman over Afrikaanse safaris en het neerleggen van de big five, Trofee is een donker boek over de haast geile opwinding die onderdrukking met zich meebrengt, een roman over macht en overheersing, Uit wellust. Eren en dansen komen er niet aan te pas, Geen respectvolle ceremonie, maar een bezitterig spel, Game. Om een trofee in de woonkamer of de lounge te hangen en rokend en lachend na te kaarten,
Deze roman is raak,
Gaea Schoeters drijft de spanning ongenadig op in deze korte roman over een trofeejager in de Afrikaanse savanne, Zij laat je onder de huid kruipen van haar personage, voelt zijn schijnbaar onwankelbaar zelfvertrouwen afbrokkelen, Straffe kost. Hunter White leeft voor de jacht op groot wild: in die ultieme krachtmeting met de natuur voelt hij dat hij leeft, Maar als hij naar Afrika vertrekt om een neushoorn te schieten, de laatste van de Big Five die hem nog ontbreekt, geeft het lot de jacht een andere wending.
Zijn droom verandert algauw in een nachtmerrie die hem steeds dichter bij de duisternis in zijn eigen hart brengt, Is er nog een weg terug
Trofeejacht brengt geld in het laatje voor natuurbehoud, en is dus dé manier om met uitsterven bedreigde dieren te beschermen, stellen jagers: het opofferen van een individu garandeert het voortbestaan van de soort.
Gaea Schoeters trekt die rederenering in Trofee tot in het extreme door, Wat een gruwelijk goed boek, Wat een gruwelijk boek, en daarom is het zo goed, Het is even inkomen, maar dan grijpt het je ineens bij je strot, Durfde soms niet verder te lezen, Pfieuw, wat was dat zeg Niet gedacht dat een boek met jacht als thema mij zo ging liggen hebben, Wat nogal banaal en éénlagig begint, mondt uit in een gruwelijk en tegelijk ook schoon verhaal, De bladspiegel laat wat te wensen over: de uitgever heeft hem tot op het randje gevuld, Het heeft me lichtjes gestoord, Voor de rest is dit boek gewoonweg geniaal, Hoe een uitstekend jager alsnog aan zijn eind komt, het beneemt de adem, Schoeters schrijft in een stijl die je als lezer door het boek heen doet schuiven alsof je in de modder valt en naar beneden schuift.
Samen met haar verbaas ik me erover dat de boekbesprekers dit boek links laten liggen, Het buitenland is alvast een andere mening toegedaan en het wordt gretig vertaald, Een van de beste boeken van de laatste jaren, Vreemd dat het zo zwak begint, maar dan loopt het als een trein, De natuur en het authentieke spreken aan, Dit smelt niet. Gaea Schoetersis schrijver, scenarist, librettist en journalist, Als auteur debuteerde ze met het reisboek Meisjes, moslims en motoren over de zeven maanden durende motorreis die ze insamen met fotografe Trui Hanoulle maakte door Iran, CentraalAzië en het Arabisch Schiereiland.
Later volgden de romans Diggers Manteau en De kunst van het vallen De Bezige Bij en Zonder titelQuerido, Bij uitgeverij Polis verschijnt dit jaar Het Einde, de bundeling van een reeks interviews over de dood voor De Standaard der Letteren,
Samen met componiste Annelies van Parys schreef ze operas, muziektheatervoorstellingen, een koorwerk en een liedcyclus, Schoeters maakte ook theatervoorstellingen, onder meer voor Monty en Het Toneelhuis, Voor Passaporta maakt en cureert ze de Dead Ladies Show, een programma dat onterecht vergeten vrouwen uit alle disciplines weer voor het voetlicht wil brengen.
Haar werk situeert zich op het snijvlak tussen vormexperiment en maatschappelijk engagement, Ze werkt als freelancejournalist voor De Standaard en is een veelgevraagd columnist en essayist in diverse kranten en literaire tijdschriften, Gelezen op aanbeveling van De Correspondent:
sitelink nlonze
Maar lezen zónder enige voorkennis is beter, Het boek is spannend, heeft mooie beschrijvingen van de natuur in Afrika en gaat heel terloops in op ethiek en de soms wazige scheidslijn tussen goed en fout.
This is a Dutch book, but I'll write my review in English and
Dutch,
English review:
It was both an interesting and disturbing story to read that makes you think about wild game hunting, African culture and mythology, but also the relationship between animal and human, and human and human.
The story takes of with Hunter White, a white big game hunter, who has been hunting since he was a little child.
He goes to the resort of Van Heeren, a profesional big game hunter, to hunt for an old black rhino, who's job was adding to gene pool to keep the species from extinction, but because of his age and theyounger, male rhino's, his time has come.
The author lets Hunter explain why what he does is all about conservation and the trofee afterwards, and why it's not about poaching.
She takes time to explain the difference between it, The hunt goes not as planned and the story takes a sudden bizar and horrible twist, There isn't only the Big Five in Africa, but the Big Six, where theth person is a human, Allthough Hunter knows it's absolutely not done to do human hunting, his hunting desire takes control of his thoughts and of his body.
The tribe from the young man who will be the hunted, explains why the hunt of humans is needed: they get their land back, their right to their land and hunting territories, their traditions and culture will be saved, because the goeds have decided.
. . And that's why the tribe finds comfort in it and agrees on it, Then, the man hunt starts: the hunter goes after the hunted with a tracker as a compagnion, But soon, prey becomes hunter and hunter becomes prey, The story leads to a climax where the hunt doesn't end as wanted and where the gods of the tribe can not agree on the end.
The feeling that I've got from this book, was 'what the hll was I reading' At first I found the book very disturbing, but then thinking further about it, there was a lot of logic in it when you come to think of the extinction of so many animals, of poachers and hunters, but of humans supressing other humans.
. . It's African reality with unquenchable western desire,
Allthough Hunter White is a colonial alfa man with a strong ethical code and a deep respect for Africa and it's culture and for the prey he hunts on, his intentions for the hunt makes you wonder why this is legal: he buys a license, so no poaching, to shoot what he wants, because in his mind, if you don't give money, Africa will be worse off.
. . Finally, Hunter becomes the reversed tragical hero: he wants the bad, but he contributes very strong to the good in an environment where the line between good and bad, hunter and prey, man and nature, life and death, is long gone.
The book delivers really sharp moral questions, but also beautiful descriptions of the hunting scenes,
Dutch review:
Dit boek was zowel interessant en verontrustend om te lezen, dat je doet nadenken over de Afrikaanse cultuur en mythologie, de jacht op groot wild, maar ook over de relatie mensmens, diermens.
Het verhaal gaat over Hunter White, een blanke wildjager, die al sinds kindsaf jaagt, Hij gaat naar het resort van Van Heeren, een professionele groot wild jager, om te jagen op een oude, zwarte neushoorn, De neushoorn kan niet meer bijdragen tot het behouden van het ras van uitsterven en door zijn hoge leeftijd en de komst vanjongere mannetjes, is zijn tijd gekomen.
De auteur laat Hunter uitleggen dat wat hij doet te maken heeft met het behoud van de diersoorten en waarom het niet om stropen gaat.
Ze neemt de tijd om hem het verschil ertussen uit te leggen, De jacht verloopt niet volgens plan en het verhaal neemt een plotse bizarre en verontrustende wending, Er is niet alleen 'The Big Five' in Afrika, maar 'The Big Six' waar dede prooi een mens betreft, Hunter weet dat het absoluut niet kan wat wordt voorgesteld, toch zijn verlangen naar het jagen neemt de controle over van zijn gedachten en zijn lichaam.
De stam waartoe de jongeman behoort die bejaagd zal worden, legt uit waarom de jacht op mensen nodig is: ze krijgen hun land terug, hun rechten op hun land en jachtgronden, hun tradities en cultuur zal gered worden, omdat de goden het zo beslist hebben.
. . Daarom vindt de stam hierin troost en stemmen ze in met de jacht, Daarna start de mensenjacht: de jager gaat achter zijn prooi, in gezelschap van een sporenzoeker, Maar heel snel wordt de jager de prooi en de prooi de jager, Het verhaal leidt tot een climax waar de jacht niet eindigt zoals gewenst en waar de goden van de stam niet kunnen instemmen met het einde.
Het gevoel dat ik kreeg bij het lezen van dit boek was een 'What the hll' gevoel, 'Wat lees ik hier nu' In het begin vond ik het eerst erg verontrustend, maar bij het verder nadenken erover, was er een hoop logica wanneer je denkt over het uitsterven van zoveel diersoorten, over stropers en legale jagers, over de mens die andere mensen onderdrukt.
Het is of poachers and hunters, but of humans supressing other humans, . . Het is de Afrikaanse realiteit oplijn met de onblusbare Westerse verlangens,
Hunter White is een koloniale alfaman met een strenge ethische code een diepgewortelde respect voor Afrika en de Afrikaanse cultuur, voor zijn prooi.
Zijn bedoelingen voor de jacht doen je nadenken waarom dit legaal is: hij koopt een jachtvergunning, dus geen stroperij, om te schieten wat hij wenst, want zijn redenering is dat als je geen geld geeft, Afrika zal slechter af zijn.
Uiteindelijk wordt Hunter de omgekeerde tragische held: hij wilt het slechte, maar investeert sterk in het goede, in een omgeving waar de lijn tussen goed en slecht, prooi en jager, mens en natuur, leven en dood, lang weggeveegd is.
Het boek zorgt voor scherpe en interessante morele vragen, maar geeft ook jachtbeschrijvingen vol sfeer,
Dit verhaal zal nog lang nazinderen, . .
.