Grab Your Edition Χαμογέλα, ρε... τι σου ζητάνε; Formulated By Χρόνης Μίσσιος Presented As Interactive EBook

τον περισσοτερο χρόνο απο την ζωή του στήν φυλακή και εξορία,κιόμως έζησε πιο ελεύθερος'' απ'όσο θα μπορέσουμε ποτε να ζήσουμε εμεις. . "Έλα όμως που υπάρχουν πάντα κάτι κουτσαβάκια που πότε λέγονται Θεσπιείς, πότε λέγονται χριστιανοί, πότε Ίωνες πότε κομμουνιστές που τους χαλάνε τη μανέστρα και κρατάνε ανοιχτό το δρόμο του ανθρώπου.
Μη στα πολυλογώ, εφτακόσιοι Θεσπιείς πήραν το δισάκι τους, ρίξανε μέσα κάνα δυο κεφάλια σκόρδο, ψωμί κι ελιές, και χωρίς καμιά εντολή από κανέναν κερατά, αλλά επειδή πιστεύανε σε αξίες και κυρίως στο δικαίωμα να αρνούνται την υποταγή στον ισχυρότερο, πήγαν στις Θερμοπύλες, πολέμησαν γι'αυτά που πίστευαν και πέθαναν όλοι τους. "
Ντρέπομαι που το διάβασα στα τριανταφεύγα μου.
ΥΓ. Μέχρι τοπου τελείωσα το σχολείο, στα κείμενα δεν υπήρχε πουθενά κάτι δικό του. Φαντάζομαι δεν έχει αλλάξει κάτι ε Ποιο να είναι το πρόβλημα Ότι είναι πολύ αθυρόστομος, ότι είναι πολύ κομμουνιστής ή ότι αγγίζει θέματα ταμπού για τα οποία, σαν κοινωνία, θα νιώσουμε άνετα να μιλήσουμε μετά απόαιώνες ακόμα Πως να καταθέσω τα μάτια μου στην τράπεζα του πολιτισμού σας. .
Η οργανωμένη κοινωνία μας που επιθυμεί οργανωμένες ανθρώπινες σχέσεις. Μα πως να είναι οργανωμένες, αφού είναι σχέσεις. .
Σχέση σημαίνει συνάντηση, σημαίνει έκπληξη, σημαίνει γέννα συναισθήματος. Πως να οργανωθεί το συναίσθημα
Σπρώχνουμε τις μέρες, τις ώρες, τις στιγμές σαν να μας είναι βάρος και ίσως να είναι βάρος αφού δεν τις ζούμε.
Χωρίσαμε χρονικά τη ζωή μας σε πτώματα στιγμών, σε σκοτωμένες ώρες που τις θάβουμε μέσα μας, μέσα στις σπηλιές του είναι μας, εκεί που γεννιέται η ελευθερία της επιθυμίας, εκεί, μπαζώσαμε, με όλων των ειδών τα σκατά που μας πασάρουν σαν αξίες, σαν ανάγκες, σαν ηθική, σαν πολιτισμό. Το σώμα μας κατασκευάστηκε μέσα σε ένα ορθολογιστικό πλαίσιο, ως απέραντο νεκροταφείο δολοφονημένων επιθυμιών και προσδοκιών.
Πως να κατέβουμε γλυκά και τρυφερά μέσα μας, πως να γνωρίσουμε τον εαυτό μας και τον διπλανό μας. Δεν παίζουμε με τα παιδιά, δεν μιλάμε με τα ζώα, δεν ονειρευόμαστε με τα λουλούδια, τα δέντρα, δεν κάνουμε έρωτα, δεν απολαμβάνουμε τη φύση μας, τις ομορφιές του ανθρώπινου πνεύματος. Όλα περιμένουν το αύριο, ένα αύριο που ίσως και να μην έρθει, ποτέ.


Χαμόγελα ρε, τι σου ζητάνε
Ξεπούλημα, σκύψιμο κεφαλής, συμμόρφωση, υπακοή, αφοσίωση, υπογραφή μετανοίας, βασανιστήρια, κελιά, τρελάδικα, πόνος, αίμα, πέτρες καυτές απο τον ήλιο πάνω σε πλάτες ξεσκισμένες απο τον βούρδουλα, νερό απο τη θάλασσα της εξορίας που χύνεται σε κάποια βουνοκορφή απλώς για το ανεκπλήρωτο, το επιθετικό, το σπασμένο εγκεφαλικό κύτταρο, το ματωμένο ουρλιαχτό της ψυχής, κοινοφελές και ανούσιο, βάρβαρο και αιμοβόρο.
Χαμόγελα ρε, χαμόγελα για όσα πάλεψες, για τη ζωή που έχασες, για το θάνατο που ονειρεύτηκες, για τα κορμιά που έθαψες, για τις πληγές που κακοφόρμισαν και ξεδιψούσες το διπλανό σου με το πύον που έτρεχε απο τις τρύπες των τραυμάτων σου.
Χαμόγελα ρε, τι σου ζητάνε
Όλα τα άλλα στα πήρανε, τα σκότωσαν, τα έλιωσαν, τα γκρέμισαν, τα πάτησαν μέχρι να ποτίσει το χώμα απο τα υγρά υπολείμματα των ανθρώπινων εκκρίσεων, λίπασμα το Είναι σου, σκουπίδι σάπιο το κορμί σου, μαλακό υλικό πριν την καυτή πίσσα που θα ρίξουν απο πάνω για να φτιαχτούν οι καινούργιοι δρόμοι που θα περπατήσει η εξουσία.
Χαμόγελα ρε, πες και ευχαριστώ, παρακαλώ, ορίστε, μάλιστα, ο,τι πείτε.
Πάντως μην κλάψεις. Τα δάκρυα γίνονται όπλα στις δυνάμεις καταστολής και στις ξεπουλημένες πολιτικές πεποιθήσεις των θεσμών, και του κράτους δικαίου.
Χαμόγελα ρε, κι αν δεν μπορείς, τότε καλύτερα να κρεμαστείς, σαν τον Ιούδα που κρέμασε την ενοχή του, αν δεν μπορείς, πέρασε τη θηλιά στο λαιμό σου και κρεμάσου, για εσένα, για να κρεμάσεις την ασυμμόρφωτη ψυχή σου, λίγο πριν ξημερώσει και σου χαριστεί ο ήλιος της ουτοπίας. Μπορεί να είναι παραληρηματικο αλλά έχει μια γοητεία άλλο πράγμα.
Ο Μισσιος συνδυάζει τη γλώσσα του μαχαλά με τη γλώσσα της φιλοσοφίας κ της υψηλής διανόησης. Σαν να το έγραφανδιαφορετικοί άνθρωποι.

Speechless! Δεν κατάφερα να το τελειώσω, έφτασασελίδα. Όχι ότι δεν ήταν ενδιαφέρον απλά δεν μου ταίριαξε ο τρόπος γραφής καθόλου. . Απαραίτητο συμπλήρωμα του ' καλά, εσύ σκοτώθηκες νωρίς', αναγκαίο ανάγνωσμα για όποιον ενδιαφέρεται για μαρτυρίεςβιώματα της σύγχρονης Ελλάδας.

'Τι να πεις τώρα πια είναι τόσο γνωστά αυτά τα πράγματα όσο και οι λαχανίδες, δηλαδή τι σόι σοσιαλισμό κάνανε και πόσα εγκλήματα γίνανε στο όνομά του Η πίκρα μου από τούτο το ταξίδι μέσα στ'όνειρό μου ήτανε τόση και τέτοια, ώστε ήθελα να φύγω, να γυρίσω στην Ελλάδα. Μ'έπιασε τρόμος μην τυχόν και ξαναγίνει δικτατορία στην Ελλάδα και αποκλειστώ στη Σοβιετική Ένωση. Φαντάζεσαι τον πόνο που έτρωγε τα σωθικά μου,,' Ό,τι και να πω για αυτό το βιβλίο είναι λίγο! Δεν "χορταινα" να το διαβάζω. Η γραφή του Μίσσιου είναι απλά μαγευτική. Μιλάει για τόσο δύσκολες καταστάσεις και εποχές αλλά μαζί με το δάκρυ για την κατάντια της ανθρώπινης κοινωνίας, σου δημιουργεί αυτόματα και ένα χαμόγελο reference intented για τις ανθρώπινες σχέσεις που δεν παραδίδονται ποτέ. Έχετε μπει ποτέ μέσα σένα ανθρώπινο βλέμμα, είδατε ποτέ μάτια ανθρώπου ερωτευμένου, φοβισμένου, συνεπαρμένου απο μύθους και οράματα Όσο μικρός και ταπεινός κατά τα δικά σας πάντα κριτήρια κι αν είναι, βρε καργιόληδες, ένας άνθρωπος, είναι πάντα ένας κόσμος ολόκληρος
Δεν μπορώ να διαβάσω Μίσσιο και μετά να μην νιώθω ικανοποίηση και ανακούφιση. Αυτό το συναίσθημα του βλέπω την ομορφιά στην ασχήμια των πραγμάτων
Όλα του τα βιβλία μπλεγμένα μεταξύ τους κι οι ιστορίες η μία μέσα στην άλλη αλλά οι αφηγήσεις του πάντα πανέμορφες.
ΥΓ: το συγκεκριμένο είναι κάτι σαν sequel του Καλά, εσύ σκοτώθηκες νωρίς. Το ξέρω πως έχουμε καιρό να τα πούμε. Όχι, δε σε ξέχασα. Πώς να ξεχάσω, μωρέ, μόνο εσύ μου απόμεινες Αλίμονο, αν χάσουμε και τη μνήμη μας, πώς θα μπορέσουμε να ξαναονειρευτούμε Όχι, ούτε φοβάμαι μη μου κάνει "ψυχολογικό πορτρέτο" η ασφάλεια, άμα βρει τα χειρόγραφά μου σε καμιά έρευνα. Δεν είμαι πια στη φυλακή,

κι απ ότι φαίνεται, θ αργήσουμε κάμποσο ακόμα να μπούμε Μπα, γιατί άλλωστε η ασφάλεια ούτε παρεμπιπτόντως, που λένε, δεν ασχολείται πια με μας .